Γράφει η μαμά Μαρία,
Μετά από πολλά χρόνια προσπαθειών είδαμε στον υπέρηχο 3 καρδούλες να χτυπούν. Ο γιατρός μου μου είπε «Δεν θα σε αφήσω να κρατήσεις και τα τρία μωρά Μαρία, είναι επικίνδυνο με τον σωματότυπο που έχεις, είσαι πολύ αδύνατη και μικροσκοπική».
Εκεί κατάλαβα πως οι μανάδες κάνουν θυσίες για τα παιδιά τους κι εγώ προτού καν πιάσω στα χέρια μου τα παιδιά μου έπρεπε να κάνω τη μεγαλύτερη θυσία, το ένα. Πηγαίνοντας για τη μείωση παρακαλούσα να πέσουμε πάνω σε καμιά πορεία, να χαλάσει το αυτοκίνητο. Τίποτε από αυτά που ευχόμουν δεν έγινε. Τη στιγμή της μείωσης ψέλλισα μέσα μου «Η μαμά θα σε αγαπάει για πάντα. Σ’ αγαπώ».
Είμαι μια μαμά δύο μωρών που ήρθαν στον κόσμο πρόωρα, πολύ πρόωρα, 25 εβδομάδων.
Προτού όμως έρθουν, νοσηλευόμουν έναν μήνα, είχε σπάσει ο ένας σάκος και έχανα αμνιακό υγρό. Έναν μήνα στο νοσοκομείο πέρασα εφιαλτικά, τα προγνωστικά δεν ήταν με το μέρος μας. Μεγάλη Τετάρτη ανέβασα πυρετό. Την επόμενη μέρα έβγαλα κάποια εξανθήματα, οι εξετάσεις άρχισαν να δείχνουν λοίμωξη, οι γιατροί όμως δεν μπορούσαν να βρουν το είδος.
Μεγάλη Πέμπτη πάλι πυρετός. Μου έκαναν την πρώτη ένεση κορτιζόνης. Ο γιατρός μου λέει: «Μαράκι, μάλλον θα πρέπει να σου πάρω τα μωρά, αν δεν πέσει ο πυρετός». Πανικός μέσα μου. Ο πυρετός έπεσε, τι ανακούφιση! Όλα πήγαιναν πολύ καλά. Μεγάλο Σάββατο είχα και γενέθλια, πέρασε το πρωί ο γιατρός να με δει, απύρετη και ευτυχισμένη, χάιδευα την κοιλιά μου και έλεγα στα μωρά μου: «Τα καταφέραμε κορίτσια!».
Με το Χριστός Ανέστη 40 πυρετός και κατευθείαν στο χειρουργείο. Με ετοίμαζαν οι μαίες, έκλαιγα, έκλαιγα τόσο πολύ που νόμιζα ότι δεν θα κλάψω ποτέ τόσο πολύ στη ζωή μου, πόσο λάθος είχα….
Γέννησα Κυριακή του Πάσχα δύο κοριτσάκια, 700 γρ. και 740 γρ. αντίστοιχα. Δεν κατάλαβα τίποτε από τη γεννά – ολική νάρκωση – κι ήθελα τόσο να ζήσω τη στιγμή που όταν έρχονται στον κόσμο τα παιδιά σου, στα φέρνουν κατευθείαν στην αγκαλιά σου. Προτού μπω στο χειρουργείο, είχα πει στον σύντροφό μου «Ό,τι και να γίνει, εσύ θα μου πεις την αλήθεια».
Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι να βλέπω τον σύντροφό μου να μπαίνει στο δωμάτιο με μια μεγάλη ανθοδέσμη και να κλαίει με λυγμούς, πρώτη φορά έβλεπα άνθρωπο να κλαίει έτσι. Τον ρωτούσα, ζουν τα παιδιά μας; Ζουν; Δεν μπορούσε να μου απαντήσει. Έκλαιγε, έκλαιγα κι εγώ. «Ζουν» μου λέει «αλλά ζεις και εσύ, γι’ αυτό κλαίω, δεν έχασα καμιά σας!». Έκανε λάθος όμως….
Για να μην μακρηγορώ, περάσαμε 4 μήνες στην εντατική μονάδα να παλεύουμε μαζί με τα παιδιά μας. Αυτές οι ατελείωτες ώρες στα έξω σκαλιά του νοσοκομείου, οι αϋπνίες, η ανυπομονησία να έρθει η στιγμή του επισκεπτηρίου να τα αντικρίσουμε, η στιγμή που χαϊδέψαμε πρώτη φορά τις δύο λεπτεπίλεπτες κουκλίτσες μας… Η μία χρειάστηκε να κάνει κάποια χειρουργεία. Κάθε χειρουργείο, ένας θάνατος για εμάς. Δεν είχα νιώσει ποτέ την καρδιά μου να πονάει τόσο. Κι όμως, πάλι έκανα λάθος.
Οι μήνες περνούσαν. Τη μία μέρα ήταν καλά τα μωρά μας, την άλλη όχι, δεν είχε τέλος αυτός ο Γολγοθάς. Μια μέρα πάω στη μονάδα, περίμενα στην ουρά και με κοίταζαν οι άλλοι γονείς χαμογελώντας: «Σήμερα θα μπεις εσύ πρώτη, το δικαιούσαι». Τι εννοούσαν; Μπήκα σχεδόν τρέχοντας. Το ένα μου παιδί είχε βγει από την εντατική και είχε μπει κατευθείαν στα κουνάκια. Την πήραμε για πρώτη φορά αγκαλιά μετά από 4 μήνες! Τα συναισθήματα όλοι όσοι το έχετε ζήσει, τα ξέρετε. Μετά από λίγα λεπτά και παρατύπως μας φέρνουν και το άλλο μας μωρό αγκαλιά. Τι ευτυχία, Θεέ μου! Έχουμε τα κορίτσια μας αγκαλιά. Εκείνη τη στιγμή ο σύντροφός μου έβγαλε το κινητό και τράβηξε ένα βίντεο με τους 4 μας. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που βρεθήκαμε αγκαλιασμένοι όλοι μαζί.
Την επόμενη μέρα, το μωρό που ήταν στα κουνάκια, ξαναμπήκε εσπευσμένα στην εντατική. Νεκρωτική εντεροκολίτιδα. Οι ελπίδες μηδαμινές. Όμως μέσα σε λίγες ώρες η μικρή μας μαχήτρια ανταποκρίθηκε στα φάρμακα. Οι γιατροί είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό. Την επόμενη ημέρα, την ίδια ώρα, και η άλλη μας μικρή νεκρωτική εντεροκολίτιδα. Δεν ανταποκρίθηκε στα φάρμακα. Μέσα σε μία ημέρα έκανε 4 χειρουργεία. Αυτή η μέρα δεν είχε 24 ώρες, πρέπει να είχε πάνω από 1.000. Δεν περνούσε με τίποτε. Κάποια στιγμή εξαντλημένοι στα σκαλιά έξω, ξημέρωμα, ακούμε το κινητό να χτυπάει: «Ανεβείτε στη μονάδα». «Λυπόμαστε, κάναμε ό,τι μπορέσαμε…». Και όντως το είχαν κάνει.
Πόσο σκληρό για μια νέα μαμά να βλέπει τα παιδιά της τόσους μήνες στη μονάδα, με σωληνάκια, με, με…. Πόσο σκληρό για μια μαμά να βλέπει τα μωρά της δίπλα δίπλα, το ένα ζωντανό και το άλλο νεκρό. Οι γιατροί και οι μαίες καταπληκτικοί άνθρωποι, μας στάθηκαν σαν να ήταν οι γονείς μας εκείνη τη δύσκολη ώρα, την ώρα που αποχαιρετούσαμε το ένα μας παιδί.
Πόσο σκληρό να έχεις χάσει το ένα σου παιδί, ένα παιδί που το γνώρισες, που το πήρες αγκαλιά, που το έζησες μέρα με τη μέρα να μεγαλώνει, πόσο σκληρό να μην μπορέσεις να το πενθήσεις όπως νιώθεις, γιατί το άλλο σου παιδί είναι στην εντατική και παλεύει να κρατηθεί στη ζωή. Όλοι μου έλεγαν: «Πρέπει να φανείς δυνατή, έχεις ακόμα ένα παιδί».
Πέρασαν οι μέρες και ευτυχώς αυτή τη φορά τα προγνωστικά ήταν με το μέρος μας. Μετά από τόσους μήνες πήραμε τη μικρή μας στο σπίτι. Μεγάλη ευτυχία και μεγάλη δυστυχία μαζί. Να μην το ζήσει ποτέ άνθρωπος, να είναι τόσο ευτυχισμένος και τόσο δυστυχισμένος ταυτόχρονα. Να πρέπει να αλλάξεις όλα τα όνειρα που έκανες κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, δύο κοριτσάκια να τρέχουν και να παίζουν μέσα στο σπίτι.
Τώρα κάνω όνειρα μόνο για ένα παιδί, αλλά όποιος με ρωτάει πόσα παιδιά έχω, λέω δύο, το ένα στη ζωή, ενώ από μέσα μου λέω: τρία παιδιά είχα, έχασα τα δύο και έμεινα με ένα, ένα αλλά με την ενέργεια και την εξυπνάδα και των τριών παιδιών μου.
Mαρία
____________________________________________
Αν θέλεiς και εσύ να μοιραστείς την ιστορία σου μαζί μας, στείλε μας ένα e-mail στο: info@mommycool.com.cy
