Πάντα πίστευα ότι ο Θεός κάνει θαύματα, αλλά όχι με όλη μου την ψυχή τελικά.
Αλλά τώρα… Ξέρω.
Γέννησα ένα όμορφο αγόρι πριν 3 μήνες. Είχα μια καλή εγκυμοσύνη, χωρίς επιπλοκές.
Το μωρό μου γεννήθηκε 2.600 στις 37 εβδομάδες και 3 ημέρες, γιατί έκανε αρρυθμίες η καρδούλα του.
Μόλις τον έβγαλαν από μέσα μου, μου τον έδειξαν από πάνω από εκείνο το πράσινο πανί και για πρώτη φορά αντίκρισα τη ζωή μου στα μάτια.
Ένα ξανθό, λευκό, με τεράστια χείλη αγόρι.
Μου τον φέρνουν, τον ακουμπάνε επάνω μου και τον παίρνουν για λίγο οξυγόνο.
Δεν μου τον έφεραν ποτέ ξανά.
Στις 5 ώρες ζωής του, το μωρό χρειάστηκε να διακομιστεί στο νοσοκομείο από την ιδιωτική κλινική γιατί αυξήθηκαν οι ανάγκες οξυγόνου στο 70%.
Το ίδιο βράδυ, αφού έφυγε το παιδί μου, ήρθε η νοσηλεύτρια αγκαλιά με τα ρούχα του και την κουβέρτα που είχα δώσει για να ντυθεί…
Ράγισα, έσπασα.
Δυο χέρια άδεια. Και να κλαίω… αλλά λέω:
Θα πάνε όλα καλά. Θα το πάρεις αύριο…
Αλλά δεν το πήρα…
Ο δικός μου ήλιος, τη δεύτερη ημέρα ζωής του, διασωληνώθηκε γιατί δεν μπορούσε να αναπνεύσει μόνος του.
Κι εγώ σε ένα δωμάτιο με δύο μαμάδες να θηλάζουν και να γελάνε, να χαϊδεύουν και να μυρίζουν τα μωρά τους…
Κι εγώ με μια άδεια αγκαλιά.
Σκοτάδι παντού.
Και να λέω:
«Αυτός είναι ο ήλιος μου, γιατί παγώνω; Γιατί δεν βλέπω;»
Οι επόμενες ημέρες Γολγοθάς…
Καμία μάνα να μην περνάει αυτό που πέρασα.
Σε έναν καναπέ να βγάζω γάλα και να κλαίω.
Και να λέω:
«Αφού δεν θα το πιει το παιδί μου, γιατί έχω γάλα; Γιατί γύρισα σπίτι και είμαι καλά εγώ, ενώ το παιδί μου είναι άρρωστο; Γιατί η κούνια είναι άδεια;»
Δεν ξέραμε τι συνέβη, δεν μπορούσαμε να βρούμε.
Το παιδί μου νοσηλεύτηκε 58 ημέρες στο νοσοκομείο.
46 ημέρες στην εντατική και 12 στην παιδιατρική.
Ο ήλιος μου πήρε από εμένα ένα εντεροβακτηρίδιο και του έκανε μετάλλαξη σε ψευδοβακτήριο, το οποίο του προκαλούσε οργανική ανεπάρκεια και σηψαιμία σε όλα του τα όργανα.
Το συγκεκριμένο περιστατικό έχει γίνει άλλη μία φορά παγκοσμίως, στην Νιγηρία καταγεγραμμένα. Αυτό σημαίνει ότι δεν είχαμε θεραπεία.
Παράλληλα, είχε ένα σύνδρομο που του τρυπούσε τη μεμβράνη γύρω από τα αγγεία, με αποτέλεσμα να βγαίνουν όλες οι αντιβιώσεις και τα υγρά στον τρίτο χώρο κάτω από το δέρμα.
Το αγοράκι μου πρήστηκε, έφτασε στα πέντε κιλά και δεν χωρούσε στη θερμοκοιτίδα…
Όμως ο Γολγοθάς δεν σταματάει εδώ.
Εξετάζοντας, βλέπουμε ότι το μωρό έχει κάνει ανευρύσματα στην καρδιά του, και ο καθηγητής (καλή του ώρα) μαζί με τους γιατρούς αντιλαμβάνονται ότι κάτι άλλο υποβόσκει.
Και ξαφνικά… ακόμα ένα χτύπημα.
Το τρίτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης μου πέρασα covid (ήμουν ασυμπτωματική), έφυγε από εμένα και πέρασε μέσα από τον πλακούντα στο παιδί.
Και ακούς πάλι:
Αυτό έχει γίνει άλλη μία φορά παγκοσμίως, στη Σαουδική Αραβία.
Και όλα φαντάζουν μια ξεγραμμένη κατάσταση…
Ένα μωρό με οργανική ανεπάρκεια και σηψαιμία, έναν covid που έκανε ανευρύσματα στην καρδιά, ένα διαλυμένο αναπνευστικό σύστημα, ένα σύνδρομο που δεν μας άφηνε να σκοτώσουμε το βακτήριο αφού περνούσαν όλα στον τρίτο χώρο.
Ένα μωρό με 65 μεταγγίσεις αιμοπεταλίων, 20 μεταγγίσεις αίματος και άλλες 9 διαγνώσεις.
Το μωρό μου ζούσε με 1000 αιμοπετάλια.
Κάθε μέρα έξω από την εντατική…
Να παρακαλάω και να προσεύχομαι.
Να κλαίω και να βουλιάζω.
Τα βράδια δύσκολα.
Τηλέφωνα στις 3 τη νύχτα ότι η κατάσταση είναι σοβαρά κρίσιμη και πως θα με καλέσουν πάλι…
Δυο γονείς χωρίς παιδί.
Μια μάνα με άδεια χέρια και ένας πατέρας βράχος με πίστη.
Όμως κι αυτός με άδεια αγκαλιά.
Όταν βγήκα από την κλινική την πέμπτη ημέρα, πήγα σε έναν γέροντα.
Όταν με είδε, μου είπε ότι το παιδί δεν είναι δικό μου, είναι της Παναγίας, αυτή μου το έδωσε και αυτή αν θέλει θα το πάρει.
Θύμωσα, ούρλιαξα…
«ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ! ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΤΟ ΕΔΩΣΕ ΑΦΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙ; ΟΧΙ! ΝΑ ΤΟ ΑΦΗΣΕΙ ΕΔΩ!» έλεγα.
Κάθε μέρα ζητούσα να μου δώσουν το παιδί μου.
Όμως δεν μου το γύρναγαν πίσω…
Έφτασε η ημέρα λοιπόν όπου πήγα και τον αποχαιρέτησα.
Η νεφρική του λειτουργία έπαψε πια να λειτουργεί.
Σακατεύτηκα. Δεν ένιωθα τίποτα.
Ένα κενό. Απέραντη θλίψη.
Τίποτα άλλο.
Κάθε ημέρα ήμουν εκεί, να μιλάω σε ένα παιδί γεμάτο καλώδια, διογκωμένο, με υδροκέφαλο.
Εικόνες που πλέον έχει θολώσει το μυαλό μου.
Είχα πει…
«Όσο αναπνέει το παιδί και το παλεύει, θα πηγαίνω κάθε μέρα. Έχει μάνα και θα είμαι εκεί… Αν φύγει, δεν θα είναι μόνος.»
Εκείνη την ημέρα λοιπόν, γυρνάω σπίτι, κοιτάω στο τζάκι την εικόνα της Παναγίας, γονατίζω και αρχίζω να της φωνάζω.
Την παρακάλεσα να πάρει το παιδί, να μην πονάει άλλο.
Ταπεινώθηκα, ζήτησα συγγνώμη, της είπα ότι είναι δικό της και ότι της το παραδίδω στα χέρια της.
Το πίστεψα και το είπα με όλη μου τη δύναμη.
Περάσαμε τη νύχτα αγκαλιά με τον άντρα μου, σε έναν καναπέ και μια άδεια κούνια, πάνω από ένα τηλέφωνο μέχρι να μας πουν ότι πλέον ο ήλιος μου θα λάμπει στον ουρανό κάθε πρωί.
Πέρασε η νύχτα και ξημέρωσε χωρίς να χτυπήσει το τηλέφωνο.
Σηκωθήκαμε και πήγαμε στο νοσοκομείο.
Μπαίνω να τον δω και βλέπω ότι το παιδί είχε έναν καθετήρα γεμάτο ούρα.
Η νεφρική του λειτουργία δούλεψε…
Μετά από μεγάλη έρευνα γιατρών και καθηγητή, βρήκαν ένα πρωτόκολλο της Αμερικής και ένα φάρμακο, και με μετατροπές που έκαναν, έπιασε η θεραπεία που έφτιαξαν.
Κοιτάω ψηλά και λέω:
«Αυτό ήθελες να δεχτώ; Ότι είναι δικό σου; Είναι. Πάντα θα είναι. Δικό σου το θέλημα αν θα ζήσει.»
Από εκείνη την ημέρα, το παιδί άρχισε να γίνεται καλά.
Εγώ δεν σταμάτησα να κλαίω και να προσεύχομαι.
Τον έχω σπίτι, σε αυτήν την κούνια που ήταν άδεια.
Και τον κοιτάω να παίρνει βάρος και να γελάει και οι γιατροί να μην το πιστεύουν.
Ακόμα έχω γύρω μου σκοτάδι, όμως κοιτάω από το παράθυρο τον Ήλιο μου.
Θα βρω το φως και θα περάσουν όλα.
Γιατί ξέρω ότι η Παναγία μου γύρισε το παιδί.
Και θα το φωνάζω κάθε μέρα.
Κάθε ώρα που ζω και αναπνέω.
Θέλει χρόνο και υπομονή για να επανέλθει, αλλά εγώ θα παλέψω να μείνω όρθια για αυτόν.
Γιατί όταν εγώ τον άφησα, αυτός έμεινε εκεί να περιμένει. Δεν έφυγε.
Και κάθε φορά που με κοιτάει, είναι σαν να μου λέει:
«Μαμά, προχωράμε μαζί. Μην τα παρατάς. Θα περάσουν όλα.»
Και στέκομαι.
Η πίστη, μου έλεγαν, κάνει θαύματα.
Και κάνει.
Δεν είχαμε θεραπείες, δεν είχαμε τίποτα… και όμως δόθηκε η φώτιση και δημιουργήθηκε!
Μια ζωή θα ευχαριστώ την Παναγία και αυτούς τους γιατρούς που δεν τα παράτησαν ποτέ.
Να είστε δυνατές και να προσεύχεστε.
Μην πέφτετε μαμάδες, κι εάν πέσετε, να σηκωθείτε.
Δεν έχουν τίποτα άλλο πέρα από εμάς αυτά τα πλάσματα.
Δεν είστε μόνες.
Έχετε την Παναγία κοντά σας.
Είναι και αυτή μανούλα.
Μια μαμά 28 χρονών με ένα ευλογημένο μωρό 90 ημερών.
Αν θέλεις να διαβάσεις περισσότερες αληθινές ιστορίες μαμάδων που έζησαν συγκλονιστικές εμπειρίες, δες εδώ.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την πρόωρη γέννηση και τη φροντίδα των νεογνών, μπορείς να επισκεφθείς την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (WHO).
