Τα παιδιά μου δεν μπορούσαν να σταματήσουν να γελάνε. Ειλικρινά, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί οι γκριμάτσες που έκαναν ο ένας στον άλλον ήταν τόσο αστείες, αλλά μου έφτανε που ήταν χαρούμενα.
Όλοι μαζί βγήκαμε από το αυτοκίνητο, τα κράτησα από το χέρι και όλοι μαζί ξεκινήσαμε για την είσοδο της πολυκατοικίας μας. Μέχρι τότε, όλα ήταν μια χαρά μέχρι που άκουσα δυνατές, γυναικείες φωνές.
Κοίταξα τριγύρω και την είδα: η μαμά που μένει ακριβώς από πάνω μας και λίγο πριν πάρκαρε το αμάξι της δίπλα στο δικό μας, ούρλιαζε στα παιδιά της. Είχαν βγάλει το πιπέρι από τη σακούλα του σούπερ μάρκετ, το είχαν ανοίξει και το είχαν σκορπίσει σε όλο το αυτοκίνητο.
Είδα τα μάγουλά της να κοκκινίζουν και τα χέρια της να κουνιούνται πάνω κάτω. Οι φωνές της ήταν τόσο δυνατές που έφταναν στο επόμενο τετράγωνο. Στο πρόσωπό της ήταν ζωγραφισμένη η κούραση, η απόγνωση και η αυπνία. Εκείνη τη στιγμή, ήξερα ότι θα μπορούσα να είμαι εγώ στη θέση της, μου είχε συμβεί πολλές φορές…
Το μόνο που ήθελα ήταν να την πάρω μια σφιχτή αγκαλιά για να την καθησυχάσω. Ήθελα να την κοιτάξω στα μάτια και να της πω ότι το να μεγαλώνει παιδιά δεν είναι πάντα εύκολο και το ξέρουμε όλες. Ήθελα να ξέρει πως δεν είναι ούτε η μόνη ούτε μόνη της.
Καμία μαμά δεν θέλει να θυμώνει και να φωνάζει. Καμία δεν εγκρίνει αυτόν τον τρόπο διαπαιδαγώγησης. Αντίθετα, όλες λατρεύουμε τα παιδιά μας, θέλουμε να είμαστε ήρεμες και υπομονετικές και να κάνουμε πάντα το σωστό αλλά δεν είμαστε ρομπότ…
Ωστόσο, εκείνη τη στιγμή κατάλαβα τον πραγματικό λόγο που φωνάζουμε εμείς οι μαμάδες.
Φωνάζουμε επειδή δεν μπορούμε να ελέγξουμε τη συμπεριφορά των παιδιών μας κι αυτό, μερικές φορές, μας κάνει τη ζωή δύσκολη.
Φωνάζουμε επειδή όλα περνούν από το χέρι μας και μερικές φορές πιεζόμαστε για να τα κάνουμε όλα και μάλιστα σωστά.
Φωνάζουμε επειδή ενώ όλοι περιμένουν τα πάντα από μας, κανείς δεν κάνει τίποτα για να μας βοηθήσει.
Φωνάζουμε επειδή η κούραση μας τσακίζει, μας λυγίζει, μας κάνει να σερνόμαστε και μερικές φορές η υπομονή μας πάει περίπατο.
Και εν κατακλείδι, εμείς οι μαμάδες δεν φωνάζουμε επειδή είμαστε πραγματικά θυμωμένες, αλλά επειδή είμαστε εξαντλημένες. Και μετά νιώθουμε εκατομμύρια τύψεις που μας κουράζουν ακόμα περισσότερο.
Πηγή:giatros-in.gr
