Γράφει η μαμά Σωτηρία,
“Μετά από την δημοσίευση του πατέρα του 11 χρόνου που νοσηλεύοταν στο Μακάρειο νοσοκομείο, διαβάζοντας το μου έφερε πίσω πολλές και τραγικές αναμνήσεις. Έτσι λοιπόν πήρα την απόφαση να δημοσιεύσω κι εγώ την επιστολή που έστειλα στο υπουργείο υγείας για την νοσηλεία της κόρης μου. Εκτός το γεγονός ότι οι ιατροί αρνήθηκαν τα πάντα, δεν πήρα ποτέ μα ποτέ μία απαντήσει από το υπουργείο.
Κύριε Υπουργέ,
Σας γράφω αυτήν την επιστολή για να σας αναφέρω τα όσα απαράδεκτα κατά την άποψη μου, βιώσαμε ως γονείς κατά την διάρκεια της περιπέτειας υγείας της κόρης μου και την αντιμετώπιση που είχε η ίδια η μικρή στο Μακάρειο Νοσοκομείο Λευκωσίας.
Στις 9 Σεπτεμβρίου 2020, 40 ήμερες μετά την γέννησή της, το μωρό μας παρουσίασε έντονα συμπτώματα όπως, δύσπνοια, έντονο κλάμα, εφίδρωση και μελάνιασμα. Αμέσως μετά την εκδήλωση των πιο πάνω συμπτωμάτων και χωρίς χρονοτριβή πήρα το παιδί στην αγκαλιά μου και τρέξαμε στον παιδίατρο όπου εκεί κάλεσε ασθενοφόρο γιατί όπως μας ανέφερε το παιδί «πεθαίνει». Η ώρα περνούσε, το κάθε λεπτό κυλούσε εις βάρος της ζωής του παιδιού μας και το ασθενοφόρο δεν φαινόταν πουθενά. Έτσι ο παιδίατρος, θέλοντας να μην χαθεί άλλος πολύτιμος χρόνος μας συνόδευσε με το δικό μας αυτοκίνητο μέχρι το νοσοκομείο Λεμεσού όπου εκεί την παρέλαβαν οι επι καθήκοντι ιατροί.
Εκεί το μωρό συνέχισε να έχει έντονα συμπτώματα, δεν ανταποκρινόταν ικανοποιητικά και αποφασίστηκε να μπει σε καταστολή. Αφού στην συνέχεια διασωληνώθηκε, μεταφέρθηκε στο Μακάρειο Νοσοκομείο Λευκωσίας. Αφού την εξέτασαν οι γιατροί, (καρδιολόγος και εντατικολόγοι), μας είπαν πως δεν είχαν σαφή διάγνωση, πως η καρδιά της και όλα τα υπόλοιπα φαίνονται μια χαρά, αλλά θα πρέπει να παραμείνει σε καταστολή μέχρι να σταθεροποιηθεί και πως θα την εξέταζε και νευρολόγος όταν θα είχε διαθέσιμο ιατρό. Μέχρι αργά το απόγευμα μας επαναλάμβαναν τα ίδια και μας συμβούλεψαν να φύγουμε λέγοντας μας πως αν υπάρξει κάποια εξέλιξη θα μας ενημέρωναν τηλεφωνικώς.
Στις 9 το βράδυ μας πήρε ο ιατρός, και μας είπε πως για κάποιο λόγο έχουν πληγεί οι πνεύμονες του μωρού και πως δεν μπορεί να αναπνεύσει από μόνη της και ότι καταβάλλουν προσπάθειες να την σταθεροποιήσουν αλλά δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, επειδή είναι όλα υπό έλεγχο. Δυο ώρες αργότερα , μας πήρε τηλέφωνο ο ίδιος ιατρός για μας ρωτήσει σε ποια πόλη μένουμε και σε πόσο χρόνο μπορούμε να φτάσουμε στο νοσοκομείο αναφέροντας μας ότι το μωρό πεθαίνει. Μας ενημέρωσε πως ξαφνικά είχε πληγεί η καρδούλα της και τα νεφρά της. Όπως καταλαβαίνετε, δεν υπάρχουν λόγια για να σας περιγράψω τα συναισθήματα μας. Η αναστάτωση μας ήταν τόσο μεγάλη που δεν θυμάμαι καν πως έφτασα στο νοσοκομείο από την Λεμεσό. Όταν αντίκρυσα το μωρό μου, ήταν αγνώριστη.
Ο ιατρός εκεί συνέχισε να μας λέει πως δεν θα βγάλει την νύχτα και πως ήταν καλύτερα να μείνουμε κοντά της, επαναλαμβάνοντας πως δεν μπορούσαν να διαγνώσουν την αιτία του κακού που την βρήκε. Αμέσως ρώτησα τον ιατρό αν θα ήταν καλύτερα να μεταφερθεί το μωρό μου στο Ισραήλ. Η απάντηση του ήταν πως δεν βλέπει τον λόγο και πως στην κατάσταση της δεν θα τα κατάφερνε να φτάσει ως εκεί. Με την βοήθεια του Θεού, μέχρι τις 7 το πρωί της επόμενης μέρας το μωρό σταθεροποιήθηκε χωρίς να ξεπεράσει τον κίνδυνο και χωρίς καμία ιατρική διάγνωση. Μου είχαν πει οι ιατροί πως το μωρό είχε σπασμούς και όταν ζητούσα να γίνει EEG μου έλεγαν πως δεν έχει διαθέσιμο νευρολόγο. Είχα Ζητήσει να γίνει MRI καρδιάς και εγκεφάλου και πάλι μου έλεγαν πως δεν μπορούν να τα κάνουν. Οι νοσοκόμες και ο επι καθήκοντι ιατρός με συμβούλεψαν πως θα ήταν καλύτερα να καλέσουν ιερέα για να βαφτιστεί το παιδί. Όπως και έγινε την επόμενη μέρα, Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2020.
Εδώ πρέπει να σημειωθεί πως είχε φουσκώσει υπερβολικά το προσωπάκι της αλλά και το κορμί και όταν το ανάφερα στους ιατρούς μου είπαν πως αυτό ήταν μια φυσιολογική αντίδραση από τα φάρμακα. Μέσα σε εκείνο το διάστημα, αφού δεν έβλεπα να καταλήγουν οι ιατροί σε διάγνωση, επέμενα να μεταφερθεί το μωρό στο Ισραήλ προτού να είναι αργά, όμως συνέχιζαν να μου λένε πως δεν θα τα καταφέρει. Το απόγευμα της Πέμπτης, 10 Σεμπτεμβρίου 2020, ένας εντατικολόγος μαζί με την καρδιολόγο με συμβούλεψαν πως αν έχω την δυνατότητα να μεταφέρω εγώ από μόνη μου το παιδί μου στο εξωτερικό το συντομότερο δυνατό, να το κάνω, επειδή όπως μου είπαν χαρακτηριστικά “Αν μείνει το παιδί σου εδώ, θα πεθάνει. Δεν έχουμε ούτε τις γνώσεις αλλά ούτε και τα μέσα για τέτοιες περιπτώσεις και το μωρό δεν έχει καμία ελπίδα εδώ”.
Τότε το πήρα πάνω μου, και έκανα τις απαραίτητες διαδικασίες για να γίνει η μεταφορά του παιδιού μου στο Ισραήλ.
Μέσα σε όλη αυτήν την διαδικασία το δράμα και την αγωνία μας ο διευθυντής της εντατικής, εξέφραζε συνεχώς την άποψη πως δεν έβλεπε τον λόγο να πάρω το μωρό μου στο Ισραήλ. Και από την άλλη, ο παιδίατρος της μικρής , που αγωνιούσε για την κατάσταση της, έπαιρνε συνεχώς τηλέφωνο στην εντατική για να μάθει νέα της. Η απάντηση που έπαιρνε ήταν απάνθρωπη, απαράδεκτη και τραγική. «Ακόμα να πεθάνει» του απαντούσαν.
Η μεταφορά είχε προγραμματιστεί να γίνει το Σάββατο 12 Σεμπτεμβρίου 2020 το απόγευμα. Το πρωί του Σαββάτου στις 7:00 το μωρό δεν είχε καθόλου χρώμα, φαινόταν να χρειάζεται αίμα και το ανέφερα στην νοσοκόμα. Αυτή μου ανέφερε πως θα το έλεγε στον ιατρό. Να σημειώσω πως εκείνη ημέρα εφημερεύων ιατρός ήταν ο Διευθυντής της μονάδας. Η ώρα περνούσε χωρίς καμία ανταπόκριση. Ρωτούσα συνεχώς «ποτέ θα γίνει μετάγγιση ; Που είναι το αίμα» ; και η απάντηση ήταν πάντα η ίδια «θα το φέρουν σύντομα». Μία ώρα πριν φύγουμε για το αεροδρόμιο Λάρνακας, ο συγκεγκριμένος ιατρός εκτός από το γεγονός ότι μου ασκούσε ψυχολογική πίεση λόγω της απόφασης μας να φύγουμε, μου έλεγε συνεχώς, ότι δεν υπάρχει διαθέσιμο προσωπικό για να γίνει η μεταφορά του παιδιού μου στο αεροδρόμιο και ότι δυσκολεύω πολύ την κατάσταση. Επίσης μου είπε επί λέξη :«Δεν καταλαβαίνω γιατί θες να πάρεις το μωρό στο Ισραήλ, εδώ κάναμε ότι ήταν δυνατό για το μωρό. Μόλις μίλησα με τους γιατρούς στο Ισραήλ και μου είπαν πως δεν θα κάνουν τίποτα παραπάνω απ ότι κάναμε εδώ». Αξίζει να σημειώσω ότι ρώτησα τους ιατρούς στο Ισραήλ, και η απάντηση ήταν πως δεν είχαν μιλήσει ποτέ με τον συγκεγκριμένο ιατρό. Για καλή μας τύχη, ένας εντατικολόγος, την προηγούμενη μέρα, μου είπε πως θα είχε ρεπό το Σάββατο και ότι ήταν πρόθυμος να συνοδεύσει το παιδί μέχρι το αεροδρόμιο. Και έτσι και έγινε. Το αίμα για το μωρό ήρθε μισή ώρα πριν την αναχώρηση για το αεροδρόμιο, που όπως καταλαβαίνετε, δεν πρόλαβαν να της χορηγήσουν την απαιτούμενη ποσότητα.
Όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο, μας περίμεναν δύο ιατροί από το Ισραήλ μαζί με το air ambulance . Όταν οι γιατροί από το Ισραήλ αντίκρυσαν το μωρό άρχισαν να θυμώνουν και να δυσανασχετούν από την κλινική του εικόνα. Ρωτούσαν συνεχώς γιατί το μωρό δεν πήρε αίμα, γιατί της είχαν δώσει τόσες μεγάλες ποσότητες σε νάρκωση και γιατί θεώρησαν οι ιατροί στο νοσοκομείο πως έπρεπε να μετατρέψουν το μωρό σε φυτό από την νάρκωση; Η όλη διαδικασία στην τελική κράτησε 1 ώρα και 30 λεπτά. Αφού ξύρισαν το κεφάλι του μωρού , της πέρασαν καθετήρα στο κεφάλι, επειδή η γραμμή που είχε δεν ήταν ικανοποιητική. Η πτήση μέχρι το Ισραήλ και από το ασθενοφόρο μέχρι το νοσοκομείο Sheba Medical Hospital στο Tel Aviv, ήταν μια μάχη με τον χρόνο.
Όταν τελικά, με την βοήθεια του Θεού και των ιατρών φτάσαμε, ένιωσα αμέσως μια μεγάλη ανακούφιση. Ειλικρινά λυπάμαι που δεν μπόρεσα να αισθανθώ την ίδια ασφάλεια και ανακούφιση στην δικιά μου χώρα. Αφού έγινε η παράδοση ακολούθησε η σταθεροποίηση του μωρού στην εντατική. Μιλώντας με τους γιατρούς στο Ισραήλ μου ανέφεραν πως ήταν η πιο δύσκολη μεταφορά που είχαν αντιμετωπίσει ποτέ, πως το μωρό ήταν σε τραγική κατάσταση, και ότι δεν πήρε τις απαιτούμενες ποσότητες αίματος. Επίσης μου ανέφεραν πως δεν χρειαζόταν να της χορηγήσουν τόσο μεγάλες ποσότητες σε νάρκωση. Ακόμα, όπως μου τόνισαν, η ενημέρωση που τους είχε δοθεί για την κατάσταση του μωρού από το νοσοκομείο στην Λευκωσία δεν είχε καμία σχέση με αυτό που αντίκρυσαν. Από την ίδια ώρα της εισαγωγής της στο Sheba της έγινε κατευθείαν ultrasound καρδίας και με ενημέρωσαν πως μάλλον πρόκειται για Μυοκαρδίτιδα. Κάτι το οποίο θα το επιβεβαίωναν σε δύο μέρες αφού σταθεροποιηθεί εντελώς και να διενεργηθεί MRI καρδίας και εγκεφάλου για να εξηγήσουν και τους σπασμούς. Η άποψη τους ήταν πως η μυοκαρδίτιδα ήταν αυτή που προκάλεσε όλα τα συμπτώματα από την αρχή. Αρχίσαν επίσης την διαδικασία της τραχευσης, λόγο της πάθησης της καρδιάς, είχαν γεμίσει οι πνεύμονες του μωρού και το σώμα της υγρά, εξού και το φούσκωμα, και με ρωτούσαν συνεχώς αν το είχαν προσέξει οι ιατροί στην Κύπρο.
Ο δρόμος της ανάρρωσης ήταν πολύ δύσκολος αλλά υποφερτός λόγω της εξαιρετικής αντιμετώπισης των ιατρών. Μία από τις δυσάρεστες εικόνες που έμεινε χαραγμένη στο μυαλό μου, ήταν η διαδικασία απεξάρτησης του μωρού από τις μεγάλες ποσότητες φαρμάκων που της είχαν χορηγήσει στην Κύπρο. Αυτή η διαδικασία διήρκησε 4 μέρες, και συνοδευτικέ από εμετούς, εφίδρωση, πυρετό και ρίγος. Να βλέπεις το σπλάχνο σου, μια ψυχούλα σχεδόν δυο μηνών να κάνει απεξάρτηση και να μην μπορείς ως μάνα να κάνεις κάτι για να την βοηθήσεις. Είναι δύσκολο να περιγράψω με λόγια πόσο επαγγελματικά και ανθρώπινα μας αντιμετώπισαν οι γιατροί στο Ισραήλ.
Η αντιμετώπιση που είχα στο Ισραήλ και η φροντίδα που είχε το μωρό μου δεν περιγράφεται με λόγια. Και διερωτώμαι γιατί στην χώρα μου δεν τύχαμε αυτής της ποιοτικής φροντίδας; Τι φταίει; Είναι θέμα εξειδίκευσης κάποιων ιατρών; Είναι ο εγωισμός τους; Είναι η ημιμάθεια; Βασανιστικά ερωτήματα χωρίς απαντήσεις. Όμως υπόσχομαι να κάνω τα πάντα για να απαντηθούν. Το οφείλω στην κόρη μου αλλά και σε αλλά παιδάκια που ενδέχεται να τύχουν ανάλογου χειρισμού.
Αφού προηγήθηκε δεύτερο επεισόδιο υποτροπής της κατάστασης της μικρής, στο Ισραήλ μείναμε για σχεδόν 3 μήνες για παρακολούθηση, μέχρι οι ιατροί να είναι απολύτως σίγουροι για το τελικό “οκ” για να φύγουμε από την χώρα. Μας έδωσαν το πράσινο φως για να φύγουμε λέγοντας μας παράλληλα πως έπρεπε να σκεφτούμε πολύ σοβαρά την επιστροφή στην Κύπρο, επειδή στο ενδεχόμενο υποτροπής, όπως είχε αποδειχθεί, οι ιατροί δεν θα μπορούσαν να την χειριστούν σωστά και η καρδούλα της δεν θα άντεχε την διαδικασία μεταφοράς της ξανά στο Ισραήλ. Επομένως μας έδωσαν την επιλογή για Ελλάδα, όπως και έγινε.
Έκλεισα σπίτι, πουλήσαμε ότι είχαμε στη Κύπρο, άφησα τους δύο γιους μου από τον πρώτο μου γάμο στον πατέρα τους στην Κύπρο και τώρα διαμένουμε στην Αθήνα μόνιμα για να είναι ασφαλές το μωρό μου. Θα ήθελα να αναφέρω και κάτι ακόμα, οι οικονομικές δυσκολίες στο Ισραήλ ήταν τεράστιες, και ακόμα είναι, και όταν αποτάθηκα στο κράτος για βοήθεια η απάντηση ήταν απλά πως δεν είμαι δικαιούχος. Μας βοήθησαν όσο μπορούσαν συγγενείς και φίλοι για να μπορούμε να είμαστε κοντά στο μωρό μας στο Ισραήλ.
Σας έχω παραθέσει τα γεγονότα έτσι ακριβώς όπως τα έχω βιώσει. Εύχομαι τον πόνο, την αγωνία και την απογοήτευση που βίωσα και ακόμα βιώνω να μην την βιώσουν άλλοι γονείς. Δεν θα ήθελα αθώες ψυχούλες να πέσουν θύματα ανάλογων συμπεριφορών. Θα ήθελα θερμά να σας παρακαλέσω όπως διερευνήσετε άμεσα το περιστατικό και τα γεγονότα όπως σας τα έχω παραθέσει.”
___________________________
Αν θέλεiς και εσύ να μοιραστείς την ιστορία σου μαζί μας, στείλε μας ένα e-mail στο: info@mommycool.com.cy
