Γράφει η μαμά Άννα,
Σήμερα που έχουμε επέτειο γάμου επέλεξα να σου στείλω την δική μας ιστορία προωρότητας, γιατί είναι τελικά πολλές, αμέτρητες, εγω δεν ήξερα.
Έχω λοιπόν τον Αρίωνα δίπλα μου και θηλάζει ξαπλωμένος με το ένα του χεράκι μπροστά στο πρόσωπο, τον νιώθω, τον παρατηρώ και σκέφτομαι.
Προσπαθώ να θυμηθώ, όσα κακά και αναπάντεχα μας έτυχαν και μου είναι δύσκολο. Γιατι με πλημμυρίζει τοση αγάπη που μόνο από αυτήν είμαι γεμάτη.
Θυμάμαι λοιπόν την γυναικολόγο μου να μου ανακοινώνει ότι πρέπει να φτιάξω βαλίτσα και να πάω στο Μακάρειο,”μόνο Μακάρειο ” θυμάμαι να μου λέει χαρακτηριστικά. Και θα μείνω πόσο; την ρώτησα, θα μείνεις μέχρι, τώρα ξέρω μέσα της σκεφτόταν, μακάρι να μείνεις καιρό..Ξέρω μου λέει σκέφτεσαι την Ανδρεάνα, την σκέφτομαι, μόνο αυτήν σκέφτομαι της είπα, δεν την άφησα ποτέ το βράδυ να κοιμηθεί χωρίς εμένα..Ευτυχώς τα έφερε ο Θεός και δεν θηλάζει πια για ύπνο. Αλλά πως;
Πως θα την αφήσω μήνες αν χρειαστεί;
Θυμάμαι να πηγαίνω στο σπίτι, η μάνα μου να με ρωτά και να μην μπορώ να απαντήσω, να της λέω δεν ειναι καλά τα πράγματα, να μιλάω στην Ανδρεάνα, να της εξηγώ, η μαμά θα φύγει και θα κοιμάσαι με τον μπαμπά ή την γιαγιά, θα λείψει για μέρες και θα σε παίρνω τηλέφωνο και βίντεο κλήσεις και θα σε βλέπω. Όποτε θέλεις θα με παίρνεις. Έφτιαξα βαλίτσες και κάθισα αγκαλιά μαζί της μόνες μας για κάμποση ώρα, πρώτη φορά τόση..Σκεφτόμουν ξέρει..Ένιωθα ότι η καρδιά μου ράγισε. Σκεφτόμουν πόσο κακό θα της κάνω Θεέ μου…Από την άλλη σκεφτόμουν, αν θα επιστρέψω σπίτι χωρίς κοιλιά και χωρίς μωρό.
10 η ώρα το βράδυ με αφήνει ο Αντρέας στην πόρτα του Μακάρειου, είχαν ειδοποιηθεί από την γυναικολόγο μου, σε όλη την διαδρομή κρατούσαμε χέρι δεν είπαμε λέξη.
Η εξέταση: Έχεις αρκετά νερά μου λέει, με ρωτούσε απαντούσα δεν θυμάμαι τίποτα ,κατάλαβα από το ύφος του, μου λέει θα αρχίσουμε κάποιες ενέσεις για τους πνεύμονες του μωρού, του λεω θα αντέξει να τις βάλουμε; Ίσως…
Τελειώνουν οι ενέσεις και άρχισαν οι πόνοι . Στις 16/2 μπήκα στις 19/2 γεννήθηκε με καισαρική, ολική νάρκωση στις 2.22 ξημερώματα, δεν τον είδα παρά μόνο μετά από 2 ημέρες. Με το που ξύπνησα ρώτησα αν ζει, μετά ρωτήσα αν χρειάστηκε κάποια παρέμβαση, σκέφτηκα αν χρειάστηκε ανάνηψη τότε οι ελπίδες μου λιγοστεύουν να τα καταφέρει.
Ένα ποίημα κάθε φορά στην ενημέρωση, πολύ μικρό, σταθερό, μπορεί να μην ακούει να έχει θέματα με την όραση μπορεί να μην περπατήσει να μην μιλήσει, να έχει στην καλύτερη περίπτωση μαθησιακές.Καθε φορά ειναι σταθερό, ειναι πολυ μικρό, υπομονή.
Περίμεναμε.
Περίμεναμε.
Ένας αγώνας να αρχίσω να αντλώ γάλα, καμία βοήθεια καμία σημασία, δεν πίνει ακόμα γάλα το μωράκι σου, μην αγχώνεσαι, όταν έρθει η ώρα θα αρχίσεις. Με τόσο πείσμα πάνω κάτω στον διάδρομο να αντλώ γάλα παρά τις συστάσεις τους για το αντίθετο. Η συνέχεια γνωστή. Λεμεσό Λευκωσία, αποστολές με κούριερ καθημερινά 2 φορές για να έχουν πάντα γάλα εφόσον 24 ωρες τα αφήνουν.
Όμως είχα επιστρέψει σπίτι και η κόρη μου μου έδινε δύναμη. Δίπλα μου το θήλαστρο, περιορισμένη για να κρατηθεί το πρωτόκολλο αντλήσεις..
«Ο Αρίωνας τα πηγαίνει θαυμάσια» μου έλεγαν κάποιες από τις νοσηλεύτριες, τον αγάπησαν τον φρόντιζαν, μου έστελναν βίντεο φωτογραφίες… Ένιωθα τόσο τυχερή! Ανακούφιση ταυτόχρονα και ηρεμία, ασφάλεια, σαν να ήμουν εκεί, δεν έχανα στιγμή αν δεν ήταν αυτές οι 3 δεν ξέρω πως θα ήμουν, η Ξένια μου η Αγγελική μου και η Αθανασία μου… ήξερα ότι και άλλες τον είχαν αγαπήσει μέχρι να φύγουμε μας ήξεραν οι πάντες. Είχαμε φτάσει σε κρεβατάκι, να θηλάζει πια σε κάθε επίσκεψη. Και πήγαινε θαυμάσια για ένα μωράκι που γεννήθηκε 670γρ στις 25 εβδομάδες.. 116 ημέρες η κόλαση με τον παράδεισο ήταν ένα για μένα. Και άντεχα που τον έβλεπα να με κοιτάζει με αυτά τα μάτια του ..Τίποτα δεν έχει παρά μονο μια γρατζουνιά…είναι ένα θαύμα. Την μέρα που γεννήθηκε άναβαν κεράκια σε κάθε εξωκλήσι…Όλοι οι φίλοι μας προσεύχονταν για σενα αγόρι μου να το ξέρεις είχες παρέα σου τον Άγιο Εφραίμ και όλους τους Άγιους και αγγέλους μαζί σου…Εγω εκεί για να αντέξω μιλούσα και έκανα και φίλες που μοιραστήκαμε πολλά και ακόμα μοιραζόμαστε, πιο πολύ ποιος μπορεί να σε νιώσει; μόνο μια μανούλα που έζησε οτι έζησες, σε μεγάλο μικρό βαθμό δεν έχει σημασία η προωρότητα ειναι πληγή μεγάλη που δεν κλείνει..
Είμαι ευγνώμων..και νιώθω τυχερή. Ο Αρίωνας τα κατάφερε και εγώ μοιράστηκα την ιστορία μας και γνώρισα πολλές και μου έδιναν θάρρος και δύναμη και ενέργεια.. Και έχουμε ΑΚΟΜΑ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΟΜΟΡΦΟ ΤΑΞΙΔΙ. Ο Αρίωνας πια είναι σπίτι του υγιής, με την αδερφή του παρέα και θηλάζουν μαζί μαθαίνοντας την αγάπη, ηταν ο στόχος μου και τα καταφέραμε.
Την μαμά Άννα, την μικρή Ανδρεάνα και το θαυματάκι Αρίωνα θα τους βρεις εδώ: instagram.com/newgenmama/
__________________________________________________
Αν θέλεiς και εσύ να μοιραστείς την ιστορία σου μαζί μας, στείλε μας ένα e-mail στο: info@mommycool.com.cy
View this post on Instagram
Έγραψα τα οπως μου βγήκαν ακριβώς και άφησα πίσω πράματα, όσα εζησα εκει μεσα με αλλα μωρα με άλλες μαμάδες τις αγωνίες τους , τις σκέψεις μου την καθημερινότητα μου ..που άφησα καθε μερα την κορη μου και ήμουν μέσα στούς δρόμους για να τον δω μισή ώρα και μετά 1 ωρα, που ο άντρας μου εκαμε 1 μήνα να τον δει για να έχω μια ώρα ολόκληρη μόνη μου στην επίσκεψη για να τον θηλάζω.. που είχα “πόλεμο” από ενα νοσηλευτη, αν πιει και λιγο ξένο εν θα πάθει τίποτε και το ξένο εν πιο καλό..είχε το θράσος ναι. Οι άλλες ζητούσαν συγνώμη εκ μέρους του..και του έγινε παρατήση. Ηρτε ξανα με θράσος πανω απο τη θερμοκοιτίδα να μου ζητήσει το λόγο γιατί έκανα παράπονο. Και φυσικά τα καλά…μαμάδες που μου στάθηκαν, μια μαμα από την Ελλάδα κάθε μέρα να μιλούμε να μου δίνει θάρρος να μου λέει τι να ρωτώ. Μια άλλη μαμα που την Κύπρο να μου λέει την ιστορία της να μου λέει τα πάει περίφημα ο Αριωνας σου πίστεψε με, να μου μεταφέρει τις γνώσεις τις.. οι φίλοι μας! Που προσφέρθηκαν να μας δανείσουν λεφτά…
