Ηταν Ιουλιος του 2017 όταν γέννησα το πρώτο μου παιδάκι.
Μετά από μια αναίτια καισαρική ένιωθα θυμό και θλίψη που μου στέρησαν την πιο όμορφη στιγμή της ζωής μου. Αμέσως ενημερώθηκα για το vbac και αναπτερώθηκε το ηθικό μου ότι σε επόμενη εγκυμοσύνη θα μπορούσα να διεκδικήσω τον πολυπόθητο φυσιολογικό τοκετό που ονειρευόμουν.
Άργησα να ξεπεράσω το φόβο μου και καθυστερούσα επόμενη σύλληψη, διότι εκείνο το διάστημα χτίζαμε με τον σύζυγο το σπίτι μας. Ιούνιο του 2021 μπήκαμε στο σπιτάκι μας, είχα βρει και δουλειά και αποφασίσαμε ότι είχε φτάσει η ώρα να μεγαλώσουμε την οικογένεια μας! Κάποια στιγμή τον Νοέμβριο επισκεφτήκαμε τη Μονή Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου και μαζί με την κορούλα μου προσευχηθήκαμε να αποκτήσουμε ένα υγιές μωράκι.
Ήταν τέτοια η λαχτάρα της για αδελφάκι που μου έλεγε, «μαμά θα αποκτήσω δυο αδελφούλες!». Τρείς ημέρες μετά θετικό τεστ! Έκανα και χοριακή η οποία την πρώτη ημέρα που περίμενα να αδιαθετήσω έδειξε 1097 μονάδες! Πάντα όμως κρατάω και μικρό καλάθι οπότε πέρα από τη σκέψη για δίδυμη κύηση ανησύχησα μήπως υπήρχε κάποιο θέμα με τόσο υψηλή τιμή.
Είχα ήδη βρει γυναικολόγο που έκανε αποδεδειγμένα vbac, μου είπε να παω στις 8 εβδομάδες. Στην πρώτη μας συνάντηση λοιπόν του είπα ότι θα προσπαθήσω οπωσδήποτε για φυσιολογικό τοκετό, πριν ακόμη με εξετάσει. Μαζί ήταν και ο αντρας μου και η κορούλα μας. Κάνουμε τον υπέρηχο και βλέπουμε καρδιακό παλμό, τι χαρά! Ξάφνου λέει τι είναι αυτό; Και βλέπουμε και 2ο πλασματάκι! Τι συγκίνηση, δάκρυα με κατέκλυσαν και του είπα: «γιατρέ μου, σε αυτή την περίπτωση δεν με νοιάζει το vbac!”.
Η ΠΗΤ ήταν 27/7/22, λίγες ημέρες μετά τα γενέθλια τα δικά μου και της κορούλας μου, θα γιορτάζαμε όλες μαζί τα γενέθλια μας! Οι επόμενοι μήνες κύλησαν όμορφα, η εγκυμοσύνη πήγαινε πολύ καλά, σε κάθε υπέρηχο ήμασταν όλοι μαζί, βιώναμε τη χαρά να βλέπουμε τα μωρά μας να μεγαλώνουν. Τι μεγάλη ευλογία μας ήρθε σκεφτόμουν! Διαπιστώσαμε ότι ήταν μονοχωριακά διαμνιακά (ένας πλακούντας), θα έμοιαζαν τα μωράκια μας αλλά γεννήθηκε και η αγωνία για το σύνδρομο υποκλοπής, διάβασα για αυτό αλλά σε κάθε επίσκεψη βλέπαμε ότι δεν υπήρχε διαφορά στο βάρος τους και όλα πήγαιναν καλά. Η αυχενική άψογη, όπως και η β επιπέδου καθώς και οι υπόλοιπες εξετάσεις. Περιμέναμε δυο κοριτσάκια! Κάθε 2 εβδομάδες πηγαίναμε στο γιατρό για να παρακολουθούμε την κύηση. Όλο το διάστημα οι προσευχές όλων και η εξέλιξη της κύησης με έκαναν να πιστευω ότι όλα θα πάνε καλά. Η μικρή μου ένιωθε τις κλωτσιές των αδελφών της και τους μιλούσε, ανυπομονούσε τόσο να τις γνωρίσει!
Τον Μάρτιο πεθαίνει η μητέρα μου από Χρόνια νόσο. Στο 40ημερο μνημόσυνο ένιωσα πόνο στη χολή μου, σαν να είχε σφηνώσει εκεί η μια μικρούλα. Στον υπέρηχο διαπιστώθηκε ότι σε εκείνο το σημείο ήταν όντως η μικρή και βρέθηκε μια διαφορά στο βάρος τους, αλλά θεωρήσαμε ότι πιθανόν λόγω θέσης δεν μπορούσε να μετρηθεί αξιόπιστα. Τέσσερις μέρες μετά ενώ είχα έντονους πόνους ξεκίνησα να κάνω εμετούς μόνο χολή, δεν μπορούσα ούτε νερό να πιω. Θεωρούσα όμως ότι μάλλον εγώ, το δικό μου σώμα δεν μπορούσε να αντέξει τους πόνους και ότι ήταν φυσιολογικοί σε μια δίδυμη κύηση.
Ξαναπήγα στο γιατρό, η κατάσταση φαινόταν σταθερή, είπαμε να παω και σε έναν εμβρυολόγο να με εξετάσει και να δούμε μήπως πάθαινα χολόσταση κύησης. Ήταν 5/5/22, ο εμβρυολόγος διαπίστωσε ότι τα μωρά είχαν 1 κιλό διαφορά και ότι είχαμε το σύνδρομο υποκλοπής σε μεγάλο στάδιο, έπρεπε να πάμε γρήγορα σε δημόσιο νοσοκομείο που αναλαμβάνουν την επέμβαση για διαχωρισμό με λειζερ ώστε να προλάβουμε.
Πήγαμε στα επείγοντα, μου έκαναν εξετάσεις και ξανά υπέρηχο, αρχικά μου είπαν ότι δεν είναι επείγον να με νοσηλεύσουν, τελικά το βράδυ μου έκαναν εισαγωγή για παρακολούθηση. Δεν πρόλαβα να δω τον άντρα μου που περίμενε απέξω, μου πήραν όλα τα πράγματα και απλά πριν μου πάρουν το κινητό του έστειλα ότι μου κάνουν εισαγωγή. Βρέθηκα μόνη σε ένα δωμάτιο στην αίθουσα τοκετών. Όσο ήμουν ξαπλωμένη ανάσκελα υπέφερα από τους πόνους, 12 η ώρα τη νύχτα ξανά υπέρηχο, άκουγα να λένε ύδρωπας και άλλους ιατρικούς όρους αλλά ομολογώ δεν είχα καταλάβει ή δεν ήθελα να καταλάβω τη σοβαρότητα της κατάστασης.
Άκουγα μανούλες να γεννάνε και προσευχόμουν να πάνε καλά και χαιρόμουν όταν άκουγα τα κλάμματα των μωρών. Όλο το βράδυ με είχαν στον καρδιοτοκογράφο για να παρακολουθούν τα μωρά μου, δεν μπορούσα να κοιμηθώ από τους πόνους. Το πρωί 6/5/22 με πήγαν για υπέρηχο, ξεκινάει ο γιατρός και ξάφνου μένει αμίλητος, καλεί κάποιον άλλο γιατρο και μου ζητάει να περιμένω. Ο γιατρός που ήρθε μου λέει «λυπάμαι πολύ που πριν γνωριστούμε θα σας πω δυσάρεστα αλλά έχει σταματήσει η καρδιά από το μεγάλο μωράκι».
Το μωράκι μου, η Ναταλία μου είχε πεθάνει μέσα μου. Ήμουν ψύχραιμη, «γιατρέ μου του λέω, τι επιλογές έχουμε τώρα;», πάνω που πάει να μου απαντήσει, του λένε έχει υψηλό ουρικό και κρεατινίνη… «το σώμα σου μου λέει έδωσε την απάντηση, έχεις προεκλαμψία, πάμε για επείγουσα καισαρική για να μην πάθεις κάτι». Με μετέφεραν σε ένα δωμάτιο όπου εκεί από το τηλέφωνο μιας άλλης μανούλας ειδοποίησα τον άντρα μου, ο οποίος δεν είχε ενημέρωση από πουθενά, τον είδα 2 λεπτά και με πήγαν στο χειρουργείο. Θα κάνουμε ολική νάρκωση μου λένε, τους παρακάλεσα για επισκληρίδιο για να δω το πεθαμένο μου μωράκι, μου είπαν ότι θέλει 15 λεπτά να δράσει και δεν έχουμε χρόνο. Πριν με κοιμήσουν με δάκρυα τους παρακαλούσα να δω το μωράκι μου μετά, μέχρι να δράσει στον καρδιοτοκογράφο φαινόντουσαν παλμοί στο μωρό… μα τελικά ήταν οι δικοί μου…
Ημουν 28+2 εβδομάδων. Όταν ξύπνησα από τη νάρκωση με έβγαζαν απ το χειρουργείο, είδα τον άντρα μου, προσπαθούσα να συνέλθω και ζητούσα να δω το μωρό, «άστο μου έλεγαν… τι θες να δεις;», επέμενα γιατι λόγω επαγγέλματος ξέρω από διαχείριση πένθους, κανείς… κανείς δεν με άφησε να δω το μωρό μου, ούτε γιατροί, ούτε τραυματιοφορείς, ούτε νοσοκόμες… με μετέφεραν σε ένα δωμάτιο μόνη μου, ακόμα ζητούσα το μωρό μου, για το άλλο μωράκι μου, μου είπαν ότι μπήκε στη μενν. Μου έλεγαν να σου ζήσει, έλεγα μακάρι!
Η Ναταλία μου γεννήθηκε 1700 γρ, πέθανε μέσα μου ακούγοντας τους χτύπους της καρδιάς μου παρέα με την αδελφούλα της. Η άλλη μικρή μου γεννήθηκε 700γρ πολύ ταλαιπωρημένη και βρέθηκε μόνη σε μια θερμοκοιτίδα. Την ονομάσαμε Ζωή- Ειρήνη, ελπίζοντας σε ένα θαύμα.
Ο πόνος μεγάλος, ήρθα με δυο μωρά και θα έφευγα με άδεια χέρια, αμέσως σηκώθηκα από το κρεββάτι παρά τους σωματικούς πόνους που στο μυαλό μου φάνταζαν μηδαμινοί. Ηθελα να δω τα μωρά μου, 2 μέρες δεν μπορούσα να μπω στη μενν λόγω του ουροκαθετήρα, έκανα τα πάντα, τους παρακαλούσα να το βγάλουν.
Την 3η μέρα μπόρεσα να δω το μωρό μου, τη Ζωή- Ειρήνη! Μπήκα τρέμοντας στη μενν, τόσο μικρούλα, τόσο αβοήθητη, έκλαιγε με ένα σωρό σωληνάκια και φάρμακα στο αδύναμο κορμάκι της. Δεν μπορούσα να την ακουμπήσω, να την αγκαλιάσω, της είπα συγγνώμη και ότι την αγαπώ και ότι θα τα καταφέρει… οι γιατροί εκεί μας ενημέρωσαν ότι είναι πολύ σοβαρά, ότι πέρα από την προωρότητα και το βάρος γέννησης ταλαιπωρήθηκε από το σύνδρομο και από τον ενδομήτριο θάνατο της αδελφής της πέρασαν τοξίνες που έχουν δημιουργήσει μεγάλες βλάβες.
Την ίδια μέρα πήρα εξιτήριο και η μικρή μεταφέρθηκε σε άλλη μενν για πιο εξειδικευμένη φροντίδα. Πριν φύγω από το νοσοκομείο ζήτησα και πάλι να δω τη Ναταλία μου, «τι να δεις; Άστο δεν γίνεται» μου είπαν, ζήτησα να την κηδέψω, μου είπαν το κάνει το νοσοκομείο και αν θέλετε θα σας ειδοποιήσουμε την ημέρα της ταφής. Δέχτηκα με βαριά καρδιά. Στη μενν που ήταν το μωρό πηγαίναμε κάθε μέρα, εκεί μπόρεσα να χαιδέψω το παιδάκι μου και να του πω ότι είμαι εκεί για αυτήν. Και εκεί οι γιατροί δεν μας έδιναν καμία ελπίδα, θέλαμε μόνο να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί της.
Πόσα δεν ήξερα… πόσα δεινά περνούν οι γονείς που έχουν μωρά στις μενν… 11/5/22 την είδαμε το πρωί, όπως κάθε μέρα, ζητήσαμε αεροβάπτισμα, το ίδιο απόγευμα πήραν τηλέφωνο τον άντρα μου, το σπλάχνο μας πέθανε, το περιμέναμε… κι όμως μια κραυγή πόνου μου βγήκε και προσπάθησα να μετριάσω το ξέσπασμα μου για να μην τρομάξω το παιδί μου, η κόρη μου με αγκάλιασε σφιχτά και προστατευτικά, μου ψιθύρισε «μην κλαις μαμά, θα κάνουμε άλλο μωράκι».
Πήγαμε να τη δούμε για στερνή φορά, επιτέλους την πήρα στην αγκαλιά μου, τη χαιδεψα, τη φίλησα. Η γιατρός μας είπε ότι κατά το αεροβάπτισμα το μωρό από κει που είχε 10% καρδιακή λειτουργία ανέβασε φυσιολογικούς παλμούς και για καμιά ώρα φαινόταν σαν να καλυτέρεψε, σαν να το χάρηκε και μετά κατέληξε.
Αυτή η αίσθηση κενού, ο πόνος της απώλειας, χαράσσουν βαθιά την ψυχή. Μα έπρεπε να βιώσω το πένθος μου για να μπορέσω να το διαχειριστώ. Οι επόμενες μέρες κύλησαν με ένα αγώνα για να κάνουμε κηδεία και στα δυο μας μωράκια, όλοι προσπαθούσαν να μας αποτρέψουν, είχαμε δυσκολίες και με γραφειοκρατικά, όμως τα καταφέραμε κόντρα σε όλους και σε όλα, παρά τα εμπόδια που συναντήσαμε, γιατί αυτά τα μωρά υπήρξαν και έχουν ονόματα, παρόλο που ούτε το προσωπικό υγείας, ούτε το Κράτος, ούτε η Εκκλησία, ούτε η κοινωνία αναγνωρίζει το δικαίωμα αυτών των ψυχών και των γονιών τους να τα δουν, να τα πενθήσουν και να τα τιμήσουν.
Στην κηδεία ανάμεικτα συναισθήματα, τόσο μικρό φέρετρο δεν είχα ξαναδεί, ο πόνος βαρύς στις καρδιές μας, μα ταυτόχρονα ανακούφιση ότι τα φροντίσαμε. Είχαμε την κόρη μας αγκαλιά που περίμενε δυο αδελφούλες και τώρα δεν είχε καμία… προσπαθούσα να βιώσω το πένθος μου αλλά χωρίς εντάσεις έχοντας κατά νου το παιδί μου. Ψέλλιζα «μωρά μου…» και ένιωθα να σταματά η καρδιά μου… Καμιά μάνα δεν πρέπει να ζει τέτοιο πόνο, κανένας γονιός να μην βρεθεί σε αυτή τη θέση. Τα πενθήσαμε τα μωρά μας και μαζί κάθε ψυχούλα που χάθηκε, σε όποια βδομάδα κύησης ή μέρα ζωής κι αν συνέβη. Τα διδυμάκια μας δεν πρόλαβαν να ζήσουν, μα πρόλαβαν πολύ να αγαπηθούν και δεν θα ξεχαστούν, θα μάθουμε να ζούμε με αυτό, με το άδειο τους δωμάτιο, με τα κλάμματα και τα γέλια που δεν θα ακούσουμε, με τις αγκαλιές που δεν θα κάνουμε, με όλα όσα ονειρευτήκαμε ότι θα ζήσουμε μαζί τους, γιατί «τα νεκρά παιδιά δεν φεύγουν ποτέ από τα σπίτια τους»…
Για τη Ναταλία και τη Ζωή- Ειρήνη, από τη μαμά Χριστιάννα με την ευχή να μην ξεχαστούν
_________________________________________________________
Αν θέλεiς και εσύ να μοιραστείς την ιστορία σου μαζί μας, στείλε μας ένα e-mail στο: info@mommycool.com.cy
