Για αυτούς που δεν γνωρίζουν επί του θέματος ή απλά δεν έχουν το δικαίωμα να σε κρίνουν ή ακόμα και να σε ρωτήσουν, ενώ δεν τους πέφτει λόγος (αλλά το κάνουν…!) και στραβωνουν τα μούτρα τους την ώρα που κακώς τους κάνουμε την χάρη να απαντήσουμε και να πούμε το “έγκλημα”μας, πως δηλαδή δεν θηλάζουμε πια ή αναγκαστηκαμε να σταματήσουμε για όλους αυτούς τους λόγους που μπορεί να σε αναγκάσουν να σταματήσεις (και λέω αναγκάσουν γιατί καμία μάνα δεν το θέλει) παρά τις αμέτρητες προσπάθειες, τον πόνο, το κλάμα και το να βλέπεις το παιδί σου να υποφέρει απο κολικούς (πχ.) και να μην μπορεί να ταιστεί απο το στήθος…
Είναι τόσο μοναδική εμπειρία ο θηλασμός και τόσο ανεκτίμητης αξίας, τόσο υπέροχο το δέσιμο που αποκτάται… που θα έπρεπε ίσως κάποιοι να σκέφτονται το πόσο επώδυνη μπορεί να είναι η διακοπή του θηλασμού για μια μητέρα… τόσο ώστε να την πληγώνει η σκέψη και μόνο πως δεν θα μπορέσει να ξαναπροσφέρει στο παιδάκι της τροφή απο την ίδια, ανα πάσα ώρα και στιγμή και όπου και αν βρίσκονται, χωρίς να εξαρτάται απο ένα κουτί γάλα που κοστίζει, που αγχώνεσαι αν θα έχεις πάντα την δυνατότητα να μπορείς να του προσφέρεις…
Βάλτε μαζί και τις ενοχές, τις τύψεις και όλη αυτή τη δύσκολη θέση και στιγμή που πρέπει να συνηδητοποιησεις οτι δεν μπορείς πια να θηλάσεις ότι και να κάνεις, όσο και αν το θες…
Με συγχωρείτε για τις μεγάλες προτάσεις, είναι ο θυμός για όσους δεν έχουν σεβασμό και κατανόηση μαζί με την κούραση, την αϋπνία και τις τρελαμενες ορμόνες που πρέπει να διαχειριζόμαστε ποιος ξέρει για πόσο ακόμα…
Ένα μήνυμα ακόμη λοιπόν σε όλες τις μητέρες, πως θα πρέπει να είναι περήφανες μόνο και μόνο για το οτι κατάφεραν να θηλασουν, ας ήταν μόνο για τρεις μήνες, για μία ημέρα ή για δύο χρόνια, δεν έχει καμία σημασία.
Ζωή Τσιρογιάννη
Υ.Γ.: και να θυμάστε, το δέσιμο που αποκτάται μεταξύ μάνας και παιδιού είναι απαραίτητο σε όλες τις ηλικίες και φάσεις του παιδιού, τουλάχιστον μέχρι να ενηλικιωθεί, και όχι μόνο κατά τον θηλασμό.
Ή μήπως τα παιδιά που δεν θήλασαν καθόλου γίνανε εγκληματίες;
Ή μήπως τα παιδιά που θηλασαν είναι όλα τους μέλι γάλα με την μαμά;
Ποιανού λοιπόν ευθύνη είναι το “δέσιμο”;Του θηλασμού του ίδιο(!); Της μαμάς; Της κοινωνίας της ατιμης ή της κακιάς παρέας αργότερα που “χάλασε”το δέσιμο;
Τα συμπεράσματα δικά σας…
