Εξωσωματική γονιμοποίηση. Μια διαδικασία σε κάποιους άγνωστη και σε άλλους πολύ γνωστή. Ανήκοντας λοιπόν στη δεύτερη κατηγορία θα ήθελα να μοιραστώ τη δική μου εμπειρία στο τομέα αυτό. Σκεφτόμουν αν το άρθρο μου αυτό θα είχε γενικό ή προσωπικό χαρακτήρα ώσπου συνειδητοποίησα ότι τίποτα στο κόσμο αυτό της υπογονιμότητας δεν αντιμετωπίζεται γενικά, οπότε θα του δώσω πολύ προσωπικό χαρακτήρα.
Με τον σύντροφό μου είμαστε μαζί τέσσερα χρόνια και οι προσπάθειες να αποκτήσουμε ένα παιδί ξεκίνησαν από τον πρώτο κιόλας χρόνο. Ήξερα ότι μαζί του ήθελα να χτίσω μια οικογένεια, το έβγαλε από μέσα μου. Σαν σήμερα θυμάμαι να συμφωνούμε στο να αρχίσουμε δειλά δειλά προσπάθειες και ένιωθα ότι εκείνο το μήνα κιόλας θα δώ θετικό τέστ εγκυμοσύνης. Ένιωθα περίεργα αρχικά, ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εμένα. Περνούσαν σκέψεις από το μυαλό μου αν είμαι πραγματικά έτοιμη για αυτό το βήμα και όταν στα μέσα εκείνου του μήνα ήρθε τελικά η περίοδος, τολμώ να ομολογήσω πως ανακουφίστηκα λίγο. Σκέφτηκα: “καλύτερα, έτσι την επόμενη φορά θα είμαι πιο έτοιμη”. Και ήμουν.
Στον επόμενο μήνα περίοδος ξανά. Και στον επόμενο μετά από αυτόν. Οι τέσσερις μήνες γίνανε έξι, και οι έξι μήνες γίνανε χρόνος. Ένας ολόκληρος χρόνος γεμάτος με άκαρπες προσπάθειες και αρνητικά τέστ εγκυμοσύνης. Δεν ξέρεις τι να νιώσεις. Τι φταίει; Φταίω εγώ; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να συμβεί κάτι που το σώμα μας είναι πλασμένο να κάνει από μόνο του; Έπρεπε λοιπόν να πάρουμε κάποιες αποφάσεις. Ξεκινήσαμε λοιπόν εξετάσεις και παραεξετάσεις για να βεβαιωθούμε ότι όλα είναι καλά. Και δεν ήταν. Η φυσική σύλληψη για εμάς φάνταζε σχεδόν αδύνατη, αλλά δεν τα παρατήσαμε. Η ελπίδα ζούσε ακόμα μέσα μας καθώς δεν είχαμε ακόμα εξαντλήσει όλες τις πιθανές λύσεις που μας δινόταν.
Ξεκινήσαμε έπειτα με τα “απλά”. Η σπερματέγχυση είναι το πρώτο βήμα για τα ζευγάρια που προσπαθούνε να τεκνοποιήσουν χωρίς αποτέλεσμα. Η διαδικασία είναι σχετικά εύκολη. Η γυναίκα κάνει θεραπεία με χάπια για παραγωγή ωαρίων για μια εβδομάδα και ο άντρας δίνει δείγμα σπέρματος, οι βιολόγοι το φυγοκεντρούν και ο γιατρός το εγχύει στη μήτρα με ένα λεπτό καθετήρα. Δεν χρειάζεται αναισθησία και μετά από μια ώρα είστε ελεύθεροι να πάτε σπίτι και να ελπίζετε για τα καλύτερα αποτελέσματα. Για εμένα ήταν η πρώτη επαφή με γιατρούς διότι σαν άνθρωπος είμαι πολύ τυχερή ώστε να μην έχω καμία σχέση με νοσοκομεία και τις όλες διαδικασίες τους, επομένως δεν γνώριζα τίποτα. Πονάει; Δεν πονάει; Το μόνο σίγουρο ήταν ότι ήμουν σε απόσταση αναπνοής από τον στόχο μου. Είναι φυσικό και επόμενο να γεμίζεις ελπίδες όταν κάνεις αυτή τη διαδικασία, και έτσι και γω. Με θυμάμαι πολύ χαρούμενη να χαϊδεύω την κοιλιά μου και να περιμένω να περάσουν οι μέρες να κάνω το τέστ εγκυμοσύνης. Όταν όμως ήρθε τελικά εκείνη η μέρα δεν χρειάστηκε καν να το χρησιμοποιήσω διότι η περίοδος μου ήρθε κανονικά στην ώρα της, συνεπέσταστη και οδυνηρή. Όλη εκείνη η “εποχή” ήταν για μένα ήταν οδυνηρή και αβάσταχτη, ψυχολογικά κυρίως. Όταν κάθε προσπάθεια αποτύγχανε, ένιωθα ένα βήμα πιο μακριά από το να γίνω επιτέλους μαμά.
Για τον επόμενο ένα χρόνο συνεχίσαμε μόνοι μας προσπάθειες και σας το λέω ειλικρινά, όταν ένα ζευγάρι έρχεται αντιμέτωπο με αυτή τη κατάσταση σύγχισης και απελπισίας, το σεξ παύει να είναι απόλαυση και γίνεται μηχανικό. Εσύ έχεις να προγραμματίσεις τον κύκλο σου και τις μέρες ωορηξίας σου, οπότε το σεξ αναπόφευκτα γίνεται με χρονοδιάγραμμα και διορία, και ο άντρας ρομποτικά σχεδόν φέρνει εις πέρας την “αποστολή” του.
Πέρασαν λοιπόν δύο χρόνια γεμάτα κλάματα σε κάθε περίοδο, ανάθεμα σε ότι αφορά θρησκεία και μοίρα, ώσπου ήρθε η μέρα που επισκεφτήκαμε τον εξωσωματικό μας. Άλλαξα πολλούς γιατρούς σε αυτά τα χρόνια μέχρι να βρω τον κατάλληλο και σε αυτό το σημείο να παραθέσω μια προσωπική άποψη, οταν ένας γιατρός δεν σας γεμίζει το μάτι, αλλάξτε τον. Σκοπός είναι να νιώθεις ασφάλεια με τον γιατρό σου και να νιώθεις ότι μαζί του μπορεί και να τα καταφέρεις. Έχοντας διαλέξει τον καλύτερο, για εμένα, εξωσωματικό, στο πρώτο ραντεβού, μας έδωσε πέντε φύλλα χαρτιού γεμάτα με αιματολογικές και ένα σαλπιγγογράφημα (πονάω και μόνο που γράφω την λέξη).
Ένα μήνα μετά επιστρέψαμε πίσω στο ιατρείο του με τα αποτελέσματα όλων των εξετάσεων για την ενημέρωση. Οι εξετάσεις αυτές τις εξωσωματικής είναι πολύ δαπανηρές και χρονοβόρες αλλά καλύπτουν όλα τα κενά του τι μπορεί να πάει λάθος. Ευτυχώς για έμας ήταν όλα άψογα και το πρώτο σκέλος είχε τελειώσει αισιόδοξα. Η δεύτερη φάση αφορούσε καθαρά εμένα. Μου δόθηκε ένα καθημερινό πρόγραμμα σαν αυτό που έχουμε στο σχολείο για τα μαθήματα και τις ώρες τους, μόνο που αντί για μαθήματα ήταν οι ενέσεις που έπρεπε να κάνω στη κοιλιά μου και τα χάπια που έπρεπε να παίρνω. Τρείς ενέσεις στη κοιλιά καθημερινά και περίπου 6 χάπια για τις επόμενες δώδεκα μέρες. Στο διάστημα αυτό είχα επίσκεψη στο γιατρό ανά μέρα σε συνδιασμό με αιματολογικές εξετάσεις.
Είναι πολύ έντονα τα συναισθήματα της διαδικασίας αυτής. Ενθουσιασμός που ξεκινάς αυτήν την ιατρική ρουτίνα διότι έχει πολλές πιθανότητες να αποφέρει καρπούς, πόνος σωματικός και ψυχικός σε κάθε ένεση που μπαίνει στο σώμα σου, άγνοια για το αν εν τέλει θα πετύχει και τέλος ζήλια, ναι ζήλια, για όλες αυτές τις γυναίκες που βλέπεις έγκυες σε κάθε επίσκεψη στον γιατρό, να κάθονται απέναντί σου.
Με το πέρας των δώδεκα ημερών έφτασε η μέρα της ωοληψίας. Ήταν η μόνη μέρα που φοβήθηκα λόγω της αναισθησίας αλλά όταν τελείωσε και αυτό το στάδιο και άνοιξα τα μάτια μου ένιωθα μεγάλη ανακούφιση και πολύ περήφανη για τον εαυτό μου που αντιμετώπισα τόσο ψύχραιμα αυτή μου την φοβία. Λόγω της ηλικίας μου συλλέχθηκαν είκοσι τρία ωάρια εκ των οποίων γονιμοποιήθηκαν επιτυχώς τα δέκα επτά.
Όταν έφτασε η μέρα της εμβρυομεταφοράς (πέντε μέρες μετά, που τα έμβρυα βρίσκονται σε μορφή βλαστοκύστης) μπορώ να πω ότι έκλαιγα σαν μικρό παιδί από την συγκίνηση μου. Ήταν η καλύτερη μέχρι τότε στιγμή της διαδικασίας αυτής καθώς βλέπεις στην οθόνη δύο μικρά κυτταράκια που μπορεί σε λίγους μήνες να είναι το μωρό σου και όταν στα τοποθετούν μπορείς ακόμα να τα διακρίνεις στον υπέρηχο. Είναι εκεί, βρίσκονται μέσα σου. Σε δύο εβδομάδες θα γνωρίζεις να θα γίνεις επιτελους μαμά. Και έτσι και έγινε, μετά από δέκα τέσσερις μέρες ακριβώς το τέστ εγκυμοσύνης βγήκε αχνό θετικό και από τη χαρά μας θα λυποθυμούσαμε θαρρείς. Όταν την επόμενη μέρα πήγα για αιματολογική εξέταση προς επιβεβαίωση την εγκυμοσύνης μου, μου τηλεφώνησε ο γιατρός μου λέγοντας μου ότι το έμβρυο δεν έχει αφομοιωθεί σωστά και πάμε για αποβολή.
Έχετε ποτέ νιώσει να σας πονάει τόσο πολύ η πραγματικότητα που για κλάσματα του δευτερολέπτου αρνείστε να τη παραδεχτείτε; Αυτό ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Η αλήθεια έμοιαζε σαν ψέμα, κοιμόμουν και ξυπνούσα πιστεύοντας ότι αυτό αποκλείεται να συμβαίνει σε μένα. Ο χρόνος όμως όντας γιατρός, όπως λένε, σιγά σιγά επούλωσε και αυτό μου το τραύμα και η δεύτερη προσπάθεια της εξωσωματικής βρισκόταν προ των πυλών.
Έτσι, μετά από μια σπερματέγχυση, δύο εξωσωματικές, τριακόσιες περίπου ενέσεις στη κοιλιά , δέκα όρους κάθε δύο εβδομάδες για τέσσερις μήνες και προσιλωμένη σε μια πολυθρόνα 9 μήνες λόγω επικίνδυνης εγκυμοσύνης, έφερα στη ζωή τον γιό μου, το μωράκι μου το υπέροχο που με έκανε να νιώσω πρώτη φορά στη ζωή μου πραγματικά ερωτευμένη.
Για όλες τις γυναίκες που βρίσκονται αντιμέτωπες με τον κόσμο της υπογονιμότητας, τολμώ να συμβουλέψω να μην χάνουν πότε την πίστη τους σε αυτό που τόσο πολύ επιθυμούν. Τις περισσότερες στιγμές είναι αδύνατο και το καταλαβαίνω απόλυτα αλλά κάποια μέρα όλο αυτό το αδιέξοδο θα γίνει δρόμος φωτεινός και ανοιχτός και μόνο σαν καλή ανάμνηση θα μοιάζει. Και όταν εν τέλει θα κρατήσετε στα χέρια σας το παιδί σας θα νιώσετε πιο δυνατές από ποτέ. Μόνο μία γυναίκα μπορεί να νιώσει αυτή την αίσθηση της υπερηφάνειας και της εσωτερικής δύναμης μετά από τέτοιο μεγάλο αγώνα. Και τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό είναι να έχετε δίπλα σας ανθρώπους που σας αγαπάνε και σας καταλαβαίνουν. Η αγάπη σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση είναι μέγα αναλγητικό και θα σας ανακουφίσει πολύ. Δε θα μπορούσα να τα καταφέρω χωρίς τη στήριξη από τον άντρα μου σε όλες μας τις δυσκολίες και χωρίς την μητέρα μου, τον βράχο της ζωής μου, που ήταν δίπλα μου σε όλα τα δύσκολα μου, πάντα.
Διαλέξτε λοιπόν τα σωστά πρόσωπα που θα είναι δίπλα σας και εξοπλιστείτε με υπομονή και θα ανταμειφθείτε για όλες τις προσπαθείες, τα χρήματα και τον χρόνο που επενδύσατε. Θα έχετε πλέον άλλη ιδιότητα. Θα λέγεστε ” ΜΑΜΑ”…
Ρένια Γιαννούτσου |Worrior mom
___________________________
Αν θέλεiς και εσύ να μοιραστείς την ιστορία σου μαζί μας, στείλε μας ένα e-mail στο: nfo@mommycool.com.cy
