Πρώτη Μέρα στο Σχολείο: Η Στιγμή του Πρώτου Αποχωρισμού
Τόσο ανάμεικτα συναισθήματα…
Δικά του… Δικά μου… Μία εσωτερική πάλη δικιά μου περί σωστού και λάθους για το αν είναι η κατάλληλη στιγμή, χρονικά, συγκυριακά, συναισθηματικά…
Πόσο θα ‘θελα να ‘μαι στο μυαλό σου, στη ψυχή σου… Να αισθανόμουν έστω και για λίγο αυτά που βιώνεις αυτή την ώρα του πρώτου μας ουσιαστικού αποχωρισμού, του πρώτου σου “δειλού πετάγματος” από την ασφαλή “φωλιά” σου.
Αναρωτιέμαι διαρκώς αν είναι η κατάλληλη στιγμή… Κι αν δεν είναι τώρα, πότε θα είναι? Μήπως δε θα ‘ναι ποτέ; Μήπως εμείς οι ίδιοι ορίζουμε την καταλληλότητα της συγκεκριμένης στιγμής?
Νιώθω σα μια ζυγαριά που αμφιταλαντεύεται διαρκώς. Τη μια γέρνει από τη μία πλευρά και την άλλη από την αντίθετη.
Παίρνω μια βαθιά ανάσα και σφίγγω την καρδιά μου.
Και παρά τα δάκρυα που κυλάνε στα μάγουλά σου και τα απλωμένα σου χέρια που με ζητάνε, σ’ αφήνω να κάνεις τα πρώτα ολόδικά σου βήματα. Βήματα προς την αυτονομία σου, προς την ένταξή σου σε ένα μεγαλύτερο σύνολο απ’ αυτό του σπιτιού σου, αυτό της κοινωνίας.
Βήματα που θα σε κάνουν ανεξάρτητο, ελεύθερο, θα σου δώσουν εφόδια και “όπλα” να περπατήσεις μόνος σου, αλλά ποτέ μονάχος, στη ζωή…
Γιατί μονάχος σου δε θα ‘σαι ποτέ! Άνοιξε τα φτερά σου γιέ μου και πέτα!
Η μαμά και ο μπαμπάς θα είναι πάντα δίπλα σου!
Μελίνα Κ
