«Δεν υπάρχει τέλειος γονιός, για αυτό κοίτα να είσαι αληθινός» – Sue Atkins
Κάποια συναισθήματα που βιώνουν οι γονείς θεωρούνται ταμπού και για αυτό δύσκολα μοιράζονται και συζητιούνται. Κι έτσι, τα συναισθήματα αυτά, μέσα στην ένοχη σιωπή, θρέφονται, γιγαντώνονται και μας πνίγουν. Πόσες μάνες παραδέχονται πως ο ερχομός του δεύτερου παιδιού τις γέμισε ενοχή και αμηχανία απέναντι στο πρώτο τους, που έχανε για πάντα το «θρόνο» της αποκλειστικότητας; Πόσοι γονείς συζητούν τους φόβους και το συναισθηματικό μούδιασμα που νιώθουν όταν έρχονται αντιμέτωποι με την πραγματικότητα μιας εγκυμοσύνης, ακόμα κι όταν είναι «προσχεδιασμένη»;
Κι όμως, όλα αυτά τα βασανιστικά και ανυπόφορα συναισθήματα όταν έρθουν στο φως, όταν βγουν από τη σιωπή και το πέπλο του ρόλου που μας θέλει «τέλειους γονείς», ξεφουσκώνουν, χάνουν τη δύναμή τους, απομυθοποιούνται και μεταμορφώνονται σε αγνή, ανεπιτήδευτη συνειδητότητα, σε μια απλή αίσθηση του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος που συνεχίζεις να υπάρχεις και να δημιουργείς μέσα στις αντιξοότητες της ζωής.
Κανείς δεν περιγράφει καλύτερα τα αντιφατικά συναισθήματα των γονιών απ’την αγαπημένη συγγραφέα και ψυχοθεραπεύτρια Ιζαμπέλ Φιλιοζά σ’αυτό εδώ το απόσπασμα:
Η Ρένα λάτρευε τη μεγαλύτερη της κόρη. Κατά τη γέννηση του δεύτερου παιδιού της, είχε την εντύπωση ότι αυτό το καινούργιο μωρό, που είχε έλθει πολύ νωρίς, θα τη χώριζε από την κόρη της. Κι, άλλωστε, κι εκείνη σιχαινόταν το ότι είχε μικρότερο αδελφό. Όλα αυτά είχαν μπερδευτεί στο μυαλό της. Στην αρχή, έλεγε: «Το αγόρι δεν είναι το ίδιο, δυσκολεύομαι περισσότερο», μετά, όμως, συνειδητοποίησε τι συνέβαινε πραγματικά.
«Όταν μπόρεσα να πω στο δύο μηνών μωρό μου, πόσο δύσκολο μου ήταν να το αγαπήσω, σε σχέση με τη μεγαλύτερη αδελφή του, βίωσα την πραγματική απελευθέρωση. Με κατέκλυσε ένα κύμα αγάπης. Για πρώτη φορά, αισθάνθηκα πολύ κοντά του. Μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Από τότε, όλα είναι καταπληκτικά».
Το να μιλήσουμε για τα συναισθήματά μας, ακόμα και για αυτά που είναι επώδυνα, επανορθώνει τον τραυματισμένο δεσμό. Η σιωπή είναι πιο δραματική από την αντιπάθεια και το μίσος. Το μίσος αποτελεί ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων, που διαλύεται μόλις μιλήσουμε για αυτό, επειδή αναγνωρίζουμε κι αποδεχόμαστε τους φόβους και τον πόνο που το υποστηρίζουν.
Πηγή: newagemama.com
