Υπήρχε μια εποχή που έβγαινα με το γιο σου και δεν ήξερα αν εσύ και εγώ θα τα καταφέρουμε. Ήμουν νέα και δεν ήξερα τίποτα… Και άκουγα τόσα πολλά για τις πεθερές…
Όμως, καθώς μεγαλώναμε και γνωρίζαμε η μια την άλλη, ο σεβασμός μας έγινε βαθύς. Και τώρα που οι όρκοι που ο γιος σου και εγώ ανταλλάξαμε εκείνο το ζεστό απόγευμα του Μαΐου φαίνεται να έχουν συμβεί πριν από μια ζωή, μου αρέσει να σκέφτομαι ότι μεγάλωσα και έγινα, ελπίζω, λίγο πιο σοφή.
Και σου χρωστάω ένα ειλικρινές και γιγαντιαίο ευχαριστώ.
Επειδή ίσως να μην το έχεις συνειδητοποιήσει, αλλά έχεις μεγαλώσει τον άνθρωπο των ονείρων μου.
Τις περισσότερες μέρες, ο σύζυγός μου γυρνά σπίτι στις 19:00 (ή και λίγο αργότερα) μετά από μια κουραστική μέρα στη δουλειά. Χαλαρώνει το κολάρο του πουκάμισου του, φιλάει στο κεφάλι το παιδί μας και μου λέει ένα γρήγορο γεια.
Τον μεγάλωσες για να είναι πάροχος, ένας σκληρός εργαζόμενος, αφοσιωμένος σύζυγος και πατέρας- και του ενστάλαξες μια βαθιά εκτίμηση για το σπίτι και την οικογένεια, βοηθώντας τον να καταλάβει ακριβώς το λόγο για τον οποίο εργάζεται.
Είναι σταθερός και ισχυρός, μια πηγή άνεσης και ισορροπίας. Ξέρει πώς να μου μιλήσει όταν έχω νεύρα και ξέρει πώς να δείξει τη δυσαρέσκεια ή το φόβο του με λόγια που δεν σε τρομάζουν και με ήρεμη σοφία.
Τον μεγάλωσες να ακούει περισσότερο από ό, τι μιλάει, να μην κρίνει ποτέ, να μην κρατάει τον θυμό του και να είναι πάντα πιο ευγενής από όσο αισθάνεται.
Είναι έξυπνος και προσεκτικός και πολύ ευγενής με την καρδιά μου. Έχει κρατήσει το χέρι μου στη λύπη και τη χαρά, ποτέ δεν ντρέπεται να κλαίει μαζί μου, χωρίς να έχει σημασία ποιος μπορεί να μας βλέπει.
Τον μεγάλωσες λέγοντας του οτι η ευαισθησία δεν είναι μόνο για τα κορίτσια, και ότι μερικές φορές, ακόμη και οι άνδρες που μεγαλώνουν χρειάζονται απλά να κλάψουν για να τα βγάλουν από μέσα τους.
Είναι ένας απίστευτος μπαμπάς – θα μπορούσε να έχει 12 μωρά – και είναι γενναιόδωρος με τον χρόνο και την αγάπη του. Την ημέρα που έγινε πατέρας και ο γιος μας μπήκε στη ΜΕΝΝ, κάθισε δίπλα του κρατώντας το μικροσκοπικό χέρι του όταν δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου… Έκατσε δίπλα του και για τους δυο μας ως στύλος δύναμης και συμπόνιας.
Τον μεγάλωσες να είναι τρυφερός, να εκτιμάει τη ζωή και να γνωρίζει οτι το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να δώσει τα δικά του παιδιά είναι ο χρόνος του και η άνευ όρων αγάπη του.
Είναι όλα όσα ονειρευόμουν σε έναν σύζυγο – και βοήθησες να εσύ σε αυτό!
Τώρα που εγώ μεγαλώνω το δικό μου γιο, μερικές φορές σε σκέφτομαι όταν νανούριζες το αγόρι σου μωρό στην αγκαλιά σου όλα αυτά τα χρόνια. Τι σκεφτόσουν καθώς κοιμόταν στα χέρια σου, με τα ξανθά μαλλιά του να κρέμονται από τον αυχένα του μαλακού λαιμού του; Έκλεινες τα μάτια και ονειρευόσουν πώς θα γίνει;
Να ξέρεις οτι έγινε ο καλύτερος άνθρωπος που θα μπορούσε! Και όλο αυτό το χρωστάει σε εσένα!
Με αγάπη,
Η ευγνώμων σύζυγος του γιου σου
lady.cyprustimes.com
