Μια αγαπημένη θεραπεύτρια ρώτησε : από που πηγάζει η επιθυμία να γίνουμε γονείς.
Η απάντηση μου έγινε ερώτημα και δε σταμάτησε να επανέρχεται μέχρι που βρήκε γόνιμο έδαφος και ρίζωσε για τα καλά.
Κάτι μέσα μου ήθελε να αγαπήσει… Ήθελε να δοθεί, ήθελε να γονιμοποιήσει, ήθελε να θρέψει, να χαϊδεψει… Ήθελε να υπάρξει ως ανάσα και να δοθεί στις υπηρεσίες του κόσμου.
Ήθελε Να μάθει να αγαπάει…βήμα προς βήμα…
Πίστευα πως η κόρη μου είναι το αντικείμενο της αγάπης μου…
Αλλά βλέπω πως εκείνη είναι απλώς η Δασκάλα… Η μούσα μου…
Εκείνη που μέσα από τη σχέση μας με μαθαίνει να αγαπάω πραγματικά τον εαυτό μου, τα πλάσματα αυτού του κόσμου, τον κόσμο όλο.
Δε μπορεί παρά όταν μαθαίνεις να αγαπάς … Να ανοίγει η καρδιά σου και όχι να περιστρέφεται γύρω από ένα άτομο.
Ίσως η αγάπη να μην έχει να κάνει μόνο με γλυκά λόγια, παραχωρήσεις και αγκαλιές.
Ίσως αγάπη είναι κάτι ακόμα πιο πολύτιμο, ακόμα πιο μεγαλειώδες…
Η αγάπη, στη μορφή που η δική μου Δασκάλα με εκπαιδεύει, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αποδοχή του άλλου ακριβώς όπως είναι…
Μέσα από την κόρη μου μαθαίνω να με αφήνω ελεύθερη, να εξερευνώ το ποια είμαι…
Να την αφήνω να είναι αυτό που αυθόρμητα της βγαίνει, δίχως να φοβάμαι, δίχως να θέλω να την κατευθύνω, δίχως να την πιέζω να είναι αυτό που θα θελα εγώ.
Μέσα από τη δική μου Δασκάλα, μαθαίνω να αποδέχομαι πως όλοι χρειαζόμαστε σε αυτό τον κόσμο με την δική μας μοναδική μορφή.
Δε χρειάζεται να γίνουμε ο ένας σαν τον άλλο, δε χρειάζεται να σταματήσουμε να είμαστε όπως είμαστε. Δε χρειάζεται να συμφωνούμε, δε χρειάζεται να κάνουμε τίποτα που δεν πηγάζει απευθείας από την πηγή μας.
Και όταν μέσα από τα παιδιά μας μάθουμε να αποδεχόμαστε τον κόσμο όλο…
Τότε, αν δεν είναι αυτό αγάπη… Δε ξέρω τι άλλο είναι.
Τώρα ξέρω πως το να γίνεσαι γονέας, σου δίνει την ευκαιρία να γίνεις σπιτικό.
Σπιτικό με τις πόρτες ανοιχτές και το τραπέζι γεμάτο για τους αδύναμους του κόσμου.
Ας ανοιχτούμε λοιπόν…
Υπάρχουν τόσα στόματα να γεμίσουμε με αγάπη.
Το διαβάσαμε στη σελίδα Ψυχικές καταδύσεις
