Τη μέρα που ανακάλυψα πως δεν είμαι η Σουπερ-γουμαν…
Ανέκαθεν άτομο επίμονο. Δεν έμαθα ποτέ να τα βάζω κάτω, αντίθετα, είμαι πάντα κάπως “bring it on” τύπος. Θα μπορούσε κάποιος να πει πως αυτό είναι ευλογία και κατάρα μαζί. Για να είμαι ειλικρινής το “κατάρα”, το συνειδητοποίησα τα τελευταία χρόνια και σε λίγο θα σου πω τα πως και τα γιατί.
Πήρα το διαζύγιο μου όταν οι κόρες μου ήταν 7 μηνών και 2 χρόνων με πολλή εμπιστοσύνη στον εαυτό μου για τις ικανότητες μου. Η επιλογή να μην τα καταφέρω δεν υπάρχει γενικότερα στο δικό μου μυαλό. Τώρα τι να σου πω.. Ότι ήταν εύκολο; Δεν ήταν. Όμως σε κάθε περίπτωση θυσιάζεις κάτι για κάτι που θες περισσότερο και το όφειλα στην ψυχή μου να κάνω το βήμα.
Υπήρξαν νύχτες ατελείωτες όπως αυτήν που είχαν και οι δύο γαστρεντερίτιδα… Άσε… Δεν προλάβαινα να αλλάζω πάνες και σεντόνια. Ή την άλλη φορά που έσπασε η σωλήνα του νιπτήρα μες τα άγρια μεσάνυχτα, ή αυτήν του σεισμού που δεν ήξερα ποιαν να πρωτοπιάσω. Θα μπορούσα να σου τις εξιστορήσω όλες με πολύ δράμα μα δεν θα το κάνω. Το έχω αποβάλει χρόνια τώρα από τη ζωή μου.
Μέσα σε όλα αυτά αποφάσισα να αλλάξω καριέρα. Να τερματίσω μια επιτυχημένη επιχείρηση και να ξεκινήσω μια νέα πορεία που η ψυχή μου επιθυμούσε.
Ε λοιπόν, μια χαρά τα κατάφερα (είναι η στιγμή που καμαρώνω και περηφανεύομαι εδώ απ’ ότι πρόσεξες). Μα μου ξέφυγε κάτι στην πορεία… η αυτοσυντήρηση και η αυτοσυμπόνια…
Ήταν λοιπόν Πέμπτη απόγευμα γύρω στις 7, Μάιος του 2019. Ένιωθα περίεργα τον τελευταίο καιρό. Σαν να σταμάτησαν όλα να έχουν νόημα και εγώ απλά να πράττω, να καταφέρνω όλα τα απαιτούμενα και ακόμη περισσότερα.
Δεν μπορούσα να καταλάβω αν ήμουν άρρωστη, κουρασμένη ή περνούσα κατάθλιψη. Εκείνο το απόγευμα πέρασα από τους γονείς μου να πιάσω τα κορίτσια μου. Κατέβηκα από το αυτοκίνητο και ένιωθα σαν να ήπια 3 μπουκάλια κρασί. Η μικρή μου έτρεξε στην αγκαλιά μου μα μόλις έσκυψα για να την πιάσω, ο κόσμος μου όλος ξεκίνησε να στριφογυρίζει…δεν ήξερα εάν πετώ ή αν πατώ στο έδαφος. Δεν ήξερα καν που είναι το έδαφος…πάνω ή κάτω; Έχασα για λίγο τα βήματα μου κρατώντας τη μικρή στην αγκαλιά μου.
Ο φόβος μου τεράστιος…η επιμονή μου να σταθώ στα πόδια μου ακόμη πιο μεγάλη. Βλέπεις είχα στην αγκαλιά μου ένα πλάσμα που δεν ήθελα κατ’ ουδένα λόγω να τρομάξει. Έπρεπε να σταθώ στα πόδια μου.
Σταμάτησα για λίγο. Περίμενα να κατευνάσει ο λαβύρινθος μέσα στον οποίο είχα μπει και να καταλάβω τι γίνεται. Από τη μέρα εκείνη και μετά έκανα την κάθε ανάλυση και εξέταση που υπήρχε. Από αιματολογικές μέχρι αξονικό. Τίποτα. Δεν μπορούσαν να βρουν τίποτα.
Ώσπου μια μέρα το συζητούσα με μια αγαπημένη μου ψυχίατρο. «Μου φαίνεται πώς έχεις burnout» είπε. Άλλο πάλι και τούτο σκέφτηκα. Ε, να μην περάσω και ένα burnout σε τούτη τη ζωή; Μα τι ήταν αυτό το Burnout…δεν το είχα ξανακούσει ποτέ.
«BURNOUT: Είναι μια κατάσταση που είναι ύπουλη στην αργή εμφάνισή της, όπως και το χρόνιο στρες. Ένα από τα συμπτώματα είναι ένα δυσάρεστο αίσθημα εξάντλησης που σταδιακά γίνεται σωματικό.»
Είχα εξουθενωθεί. Ψυχικά, πνευματικά και σωματικά. Τι στο καλό; Αφού τα καταφέρνω. Πάντα τα καταφέρνω σκεφτόμουν ξανά και ξανά. Είχα κάνει ανεπανόρθωτη ζημιά στο σώμα μου με χρόνιο tinnitus και φυσικά όλη εκείνη την κακοποίηση στην οποία το υπέβαλα για να αποδείξω ασυνείδητα ότι ΜΠΟΡΩ να κάνω τα πάντα.
Αυτό το burnout ήταν για μένα το μεγαλύτερο χαστούκι. Σαν να ξύπνησα από ένα παράλογο λήθαργο του ασταμάτητου. Με ώθησε να μάθω να με αγαπώ και να με σέβομαι. Να εκτιμήσω το σώμα μου και να μάθω να ξεκουράζομαι. Να αναπνέω.
Δεν ήταν και ούτε σήμερα ακόμη δεν μπορώ να σου πω ότι είναι εύκολο να σταματώ. Μα προσπαθώ το καλύτερο που μπορώ να παρακολουθώ τα σημάδια. Να ακούω το σώμα μου και να του δίνω αυτά που χρειάζεται.
Βλέπεις, δεν είναι μόνο οι βασικές ανάγκες που είναι απαραίτητες για να είσαι καλά. Χρειάζεται βεβαίως να ξεκουράζεσαι και να κοιμάσαι, αλλά είναι και η άλλη πτυχή του εαυτού σου που χρειάζεται την χαρά. Να πεις ένα αστείο με μια φίλη σου, να αγναντέψεις για λίγο τον ουρανό και να χορέψεις χωρίς να νοιάζεσαι τι θα πουν οι άλλοι. Αυτές οι μικρές μα πολύτιμες στιγμές που απλά υπάρχεις.
Πάντα πίστευα ότι είμαι η σουπερ-γούμαν, αλλά λάθος την είχα ορίσει. Δεν είναι αυτή τελικά, που μπορεί να τα κάνει όλα, και σίγουρα δεν είναι αυτή που πληγώνει τον εαυτό της για να υπηρετήσει ένα ξεπερασμένο πρότυπο γυναίκας.
Είναι πλέον αυτοσκοπός μου να βοηθήσω την κάθε γυναίκα να ακούσει την εσώτερη της φωνή και να επαναπροσδιοριστεί. Να υπάρξει με βάση τις δικές τις ανάγκες και θέλω. Δεν είναι ακατόρθωτο να το ξέρεις, πρέπει απλά να μάθεις ΠΩΣ να το κάνεις. Εάν νιώθεις την ανάγκη να μάθεις πως, σε περιμένω στην κοινότητα μας WOMEN EVOLVE, όπου όλες μαζί στηρίζοντας η μια την άλλη δημιουργούμε ένα νέο πρότυπο γυναίκας. Βρες περισσότερες πληροφορίες εδώ
Μετά από εκείνη την Πέμπτη, τον Μάιο του 2019, έχω δημιουργήσει τη δική μου σουπερ-γουμαν. Αυτήν που κάποιες φορές κάθετε με τα πόδια ψηλά και λέει «Μπορούν να περιμένουν… αυτή τη στιγμή ΜΕ ΑΓΑΠΩ!». Εσύ;
Χριστιάνα Τζίνι
Corporate Women’s Coach
