Έρχεσαι στον κόσμο κι έχεις την τιμή να είσαι το πρώτο παιδί της οικογένειας σου. Όλοι ασχολούνται μαζί σου. Περνάς από αγκαλιά σε αγκαλιά, σε κάθε σου νέα κίνηση ή κραυγή σε παρακολουθούν σαν να είσαι το όγδοο θαύμα του κόσμου.
Ο καιρός περνάει και αρχίζει να σε κουράζει η μοναξιά στη κορυφή. Σε ενοχλεί που πάντα υπάρχουν τουλάχιστον δυο μάτια καρφωμένα πάνω σου. Επίσης, βαρέθηκες να παίζεις μόνος σου ή με μεγάλους που όσο και να το θέλουν δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις σου 100%, καθότι υπάρχει και εκείνο το χάσμα γενεών που λένε.
Κάπως έτσι, έρχεται η στιγμή που ξεστομίζεις στους γονείς σου τη μαγική φράση «θέλω ένα αδερφάκι» κι επιμένεις μέχρι τη στιγμή που η επιθυμία σου θα εκπληρωθεί. Οι γονείς σου υπάρχει πιθανότητα να το είχαν ήδη σκεφτεί, έτσι τα πράγματα είναι απλά και οι εξελίξεις σύντομες. Σε αντίθετη περίπτωση, ενδέχεται να πάρει λίγο περισσότερο χρόνο μα τελικά τις πιο πολλές φορές οι γονείς θα συμφωνήσουν πως αυτό είναι μια καλή ιδέα.
Φτάνει η μέρα λοιπόν που οι γονείς σου, δείχνοντας την κοιλιά της μαμάς σου, θα σου ανακοινώσουν πως εκεί μέσα βρίσκεται το αδελφάκι που τόσο πολύ επιθυμούσες και σε λίγους μήνες θα το έχετε κοντά σας. Τότε χιλιάδες ερωτηματικά σχηματίζονται πάνω από το κεφάλι σου. Πώς είναι δυνατόν ένα μωρό να μπήκε στην κοιλιά της μαμάς σου, πώς θα βγει από εκεί, πώς θα είναι και πολλά άλλα. Πριν καν το καταλάβεις η μαμά σου θα βρεθεί στο μαιευτήριο να γεννάει το αδερφάκι σου και κατόπιν να ανοίγει η πόρτα του σπιτιού σου και να το καλωσορίζεις.
Σε αυτήν τη φάση και για κάποιο καιρό μετά υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να μετανιώσεις για την επιθυμία σου να αποκτήσεις αδερφάκι. Ξαφνικά σταματάς να είσαι το κέντρο του κόσμου κι όλη η προσοχή αυτών που αγαπάς στρέφεται στο νέο μέλος της οικογένειας. Ενδέχεται ό,τι θεωρούσες δεδομένο πως άνηκε μόνο σε σένα, να συνειδητοποιήσεις πως πια θα πρέπει να το μοιράζεσαι και να είσαι και χαρούμενος μ’ αυτό, καθότι αν το καλοσκεφτείς, ήταν επιλογή σου. Ίσως θα είναι η πρώτη φορά στη μέχρι τότε ζωή σου που θα αμφιβάλλεις για την ορθότητα της επιλογής σου.
Θα γίνεσαι κόκκινος από θυμό κάθε φορά που οι γονείς θα σου λένε να παίξεις πιο ήσυχα γιατί κοιμάται το μωρό. Όταν θα σου καταστρέφει τα αγαπημένα σου παιχνίδια. Όταν θα παίρνει μαρκαδόρους και θα ξεδιπλώνει το καλλιτεχνικό του ταλέντο πάνω στα βιβλία του σχολείου σου. Όταν θα θες να κάτσεις με τους φίλους σου μόνο και θα μπουκάρει μέσα στο δωμάτιο σου απαιτώντας να κάτσει μαζί σας. Τέλος, εκπυρσοκρότηση βόμβας θα γίνεται στο κεφάλι σου κάθε φορά που κάποιος θα σου λέει πως σαν μεγάλος αδερφός πρέπει να δίνεις το καλό παράδειγμα στο μικρό, να το προσέχεις και να βοηθάς τη μαμά σου. Εσύ απλά ήθελες κάποιον να παίζεις, τι δεν καταλαβαίνουν;
Ο θυμός κρατάει, όμως, λίγο. Όσο περνούν τα χρόνια θα καταλαβαίνεις όλο και πιο έντονα πως τελικά η επιθυμία σου να έχεις ένα αδερφάκι ήταν ίσως η πρώτη σοβαρή και συνάμα σωστή επιλογή που έκανες. Το να προσέχεις και να φροντίζεις το μικρό, πλέον δε θα το νιώθεις υποχρέωση, αλλά ανάγκη. Ό,τι κι αν γίνει, όσα χρόνια κι αν περάσουν πάντα θα είναι ο μικρός. Ακόμα κι αν εσύ είσαι 50 και εκείνος 45.
Θα υπάρχουν, φυσικά, στιγμές που απλόχερα θα σου μοιράζει απανωτά εγκεφαλικά και θα σε νευριάζει τόσο πολύ που σύννεφα καπνού θα βγαίνουν από τα αυτιά σου όπως στα καρτούν. Θα διαφωνείς με κάποιες επιλογές του και θα σε εξοργίζει που ενώ του λες πως αυτό που κάνει είναι λάθος, σε αγνοεί και εξακολουθεί να το κάνει. Ξεχνώντας, φυσικά, πως είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος που θα κάνει τα δικά του λάθη και όσο και να το θες δεν είναι δυνατόν να τον κλείσεις σε μια γυάλα που τίποτα δεν θα μπορεί να τον πληγώσει. Είναι άνθρωπος, όχι τσιπούρα.
Άλλωστε, δε γίνεται να συμφωνείτε σε όλα μα ούτε και να έχεις πάντα δίκιο ακόμα και αν αυτό πιστεύεις. Αυτό βέβαια θα πηγάζει από το άγχος σου να θέλεις πάντα να τον προστατεύεις. Πάντα θα είσαι έτοιμος να επιτεθείς σε οποιονδήποτε προσπαθήσει να τον πειράξει. Έτσι, όσο και να τσακώνεστε μεταξύ σας, όταν κάποιος τρίτος γίνει ο εχθρός θα ενώσετε τις δυνάμεις σας και θα τον εξουδετερώσετε. Ακόμα κι αν αυτός, είναι οι γονείς σας. Εκείνοι άλλωστε σου έκαναν πλύση εγκεφάλου από τότε που ήταν ακόμη στην κοιλιά της μαμάς σου, πως θα πρέπει να τον φροντίζεις και να τον προστατεύεις. Δεν σου διευκρίνισαν από τι και από ποιον.
Τα μικρότερα αδέρφια σου είναι τα πρώτα σου παιδιά, γιατί όπως και αυτά, είναι οι μόνοι συγγενείς που θέλησες εσύ να αποκτήσεις.
Τ’ αναζητούσες πριν καν υπάρξουν, τ’ αγαπάς από τη στιγμή που ήταν στην κοιλιά της μαμάς σου, θέλεις πάντα να είναι ευτυχισμένα, έχεις μόνιμα το άγχος μην τους συμβεί κάτι κακό και προσπαθείς με κάθε τρόπο να τα προστατέψεις.
Προσπαθείς να είσαι το καλό παράδειγμα ακόμα κι αν αυτό κάποιες φορές σε καταπιέζει ή ακόμα κι αν δεν τα καταφέρνεις πάντα. Σε θυμώνουν, σε κουράζουν, υπάρχουν στιγμές που δεν τα θες μες τα πόδια σου, μα θα τα θες πάντα μέσα στη ζωή σου και ποτέ δεν θα μετανιώσεις στα σοβαρά για την ύπαρξη τους.
Τα μικρότερα αδέρφια σου είναι το καλύτερο δώρο που σου έκαναν οι γονείς σου. Μπορεί να έχασες την κυριαρχία σου, να σταμάτησε να γυρίζει ο κόσμος αποκλειστικά γύρω σου, να διαταράχτηκαν οι ισορροπίες σου, να σου πήρε καιρό να συνηθίσεις τα νέα δεδομένα, μα αν μπορούσες μετά από λίγα χρόνια να γυρίσεις τον χρόνο πίσω θα σταματούσες στη στιγμή που στάθηκες μπροστά στους γονείς σου και είπες «θέλω ένα αδερφάκι» και δεν θα άλλαζες απολύτως τίποτα.
Για την Ραφαέλα ❤️ το καλύτερο δώρο που μου έκαναν οι γονείς μου.
