Ακούγεται τόσο απλό! Για να είσαι καλή μαμά, πρώτα πρέπει ν’ αγαπάς τον εαυτό σου. Σίγουρα θα αγαπάς τον εαυτό σου, πόσο δύσκολο μπορεί να είναι; Στην πραγματικότητα όμως είναι περίπλοκο και συχνά παρεξηγημένο όπως μας εξιστορεί μια μανούλα πιο κάτω:
«Προχθές που χάζευα στο facebook “έπεσα” πάνω σε μία ανάρτηση με τον τίτλο “για να είσαι καλή μαμά πρέπει πρώτα να αγαπάς τον εαυτό σου”, που έχει γράψει μια άλλη μαμά blogger.
Μου κίνησε αμέσως την περιέργεια. Σαν εργαζόμενη χωρισμένη μαμά μιας τρίχρονης κόρης, πέρασα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα από τη γέννησή της και μετά, προσπαθώντας να προλάβω να συνδυάσω – όχι με ιδιαίτερη επιτυχία ομολογώ – σπίτι, παιδί, δουλειά και φυσικά τον εαυτό μου και ζώντας με τις τύψεις πως τελικά δεν καταφέρνω να της διαθέσω αρκετό χρόνο.
Το αποτέλεσμα ήταν πως στην προσπάθειά μου να αφιερώνω όσο περισσότερο χρόνο μπορούσα στην Έρικα, έκλεβα από το χρόνο που αφιέρωνα σε μένα. Σταμάτησα να προσέχω τον εαυτό μου αργά και σταθερά. Σταμάτησα να κάνω όλα αυτά που μου έδιναν χαρά και φρόντιζαν τη φυσική μου κατάσταση: το χορό που λάτρευα, τις βόλτες με τα σκυλιά μου, το κολύμπι, την capoeira. Σταμάτησα τις βραδυνές εξόδους, τα θέατρα, τους απογευματινούς καφέδες με τις φιλενάδες μου, τα πολύωρα τηλεφωνήματα. Σταμάτησα να φροντίζω το ντύσιμό μου και τη εξωτερική μου εμφάνιση γενικότερα. Μην φανταστείτε πως έγινα καμία έγκλειστη ρακένδυτη στο σπίτι. Απλά όλα αυτά είχαν γίνει πλέον δευτερεύοντα μπροστά στο να περνάω περισσότερο χρόνο στο σπίτι με την Έρικα. Λογικό θα μου πείτε… μάνα έγινες … αυτός είναι ο ρόλος σου. Αλλά είχα καταντήσει να κάνω τα πάντα “στα κλεφτά“. Στα κλεφτά ο καφές με μία φίλη, μια βόλτα στα μαγαζιά, μια βραδινή έξοδος.
Και προφανώς δεν ήμουν καλά. Δεν ήμουν ευχαριστημένη. Δεν ήμουν χαρούμενη. Δε γελούσα όπως παλιά. Δεν ήμουν ο εαυτός μου. Και ο χρόνος που αφιέρωνα τελικά στην Έρικα δεν ήταν ποιοτικός. Σερνόμουνα, δεν είχα ενέργεια, δεν είχα κέφι. Γύρναγα μεν από τη δουλειά κατευθείαν στο σπίτι, αλλά δεν είχα κουράγιο να παίξω μαζί της. Χρειαζόμουν μία ή δύο ώρες ύπνου πριν μπορέσω να κάνω ο,τιδήποτε (μην πω πως κάποιες φορές μπορεί να μην μπορούσα να σηκωθώ καθόλου από τον καναπέ που σωριαζόμουν όταν γύριζα σπίτι…). Κυκλοφορούσα με τις φόρμες και τα φαρδιά ρούχα (γιατί χωρίς καθόλου γυμναστική όσο διατροφή και να προσπαθείς να κάνεις, δεν έχεις αποτελέσματα… εξακριβωμένο!) , άβαφη (πάνε οι παλιές καλές εποχές που δεν έβγαινα από το σπίτι αν δεν ήμουν “υπερπαραγωγή”) και με απεριποίητο νύχι και μαλλί και πρέπει να ομολογήσω πως δεν ήμουν η χαρά της ζωής. Και το χειρότερο απ΄ όλα: άρχισα το κάπνισμα! Εγώ που μπορεί να κάπνιζα ένα τσιγάρο το τρίμηνο, έτσι για το χαβαλέ, άρχισα να καπνίζω με μανία.
Κάποια στιγμή άρχισα πλέον να το νιώθω έντονα πως έχω παραμελήσει τη Νατάσσα. Και άρχισα να συνειδητοποιώ πως μια μαμά που παραμελεί και δεν αγαπάει τον εαυτό της, δεν είναι μια τόσο καλή μαμά τελικά.
Η αγαπημένη μου φίλη ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια Φαίδρα Λογοθέτη λέει πάντα στις ομιλίες που κάνει σε μαμάδες, πως οι μαμάδες πρέπει να κάνουμε στη ζωή μας, αυτό που μας λένε πως πρέπει να γίνεται στα αεροπλάνα σε περίπτωση κινδύνου, που πέφτουν οι μάσκες οξυγόνου: Πρέπει πρώτα να βάλει ο ενήλικας τη μάσκα οξυγόνου και στη συνέχεια να τη βάλει στο παιδί. Γιατί αν ο ενήλικας δεν είναι καλά, δεν θα μπορέσει ούτε το παιδί να βοηθήσει…
Άρχισα σιγά-σιγά να το καταλαβαίνω και η ίδια πως έπρεπε κάτι να κάνω, να αρχίσω να φροντίζω ξανά εμένα, να αγαπάω εμένα για να γίνω η μαμά που η Έρικα θα ήθελα να έχει για πρότυπο και όχι μια κουρασμένη και παραμελημένη μαμά/επιχειρηματίας.
Ξεκίνησα με μία σημαντικότατη αλλαγή στη διατροφή μου, η οποία προκάλεσε αυτό που είχα περισσότερο ανάγκη για να κάνω την αρχή που χρειαζόμουν: άρχισα να έχω επιτέλους ΕΝΕΡΓΕΙΑ. Σταμάτησα να σέρνομαι από τη δουλειά στο σπίτι και να χρειάζομαι να ξεκουραστώ δυο ώρες πριν μπορέσω να κάνω ο,τιδήποτε.
Η αύξηση αυτή της ενέργειάς μου με ώθησε να ξεκινήσω λίγο λίγο να περπατάω (γιατί πλέον άρχισα να αντέχω να περπατάω!) Με παρακίνηση της αγαπημένης μου φίλης (μαμάς επίσης) – με σαφώς περισσότερη ενέργεια από εμένα (thank you Μίνα!!!) – άρχισα να περπατάω 2 φορές την εβδομάδα. Στη συνέχεια, νιώθοντας όλο και καλύτερα με το περπάτημα, πήρα τη μεγάλη απόφαση να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου και στο κολύμπι, που το είχα παρατήσει αρκετά χρόνια πριν την έλευση της Έρικας. Πήγα στο κολυμβητήριο διστακτικά. “Θα κάνω δοκιμαστικά μία φορά και μετά θα σας πω αν θα γραφτώ”, τους δήλωσα. Είχα την αίσθηση πως θα πέσω στο νερό και με το ζόρι θα πάω από την μία άκρη της πισίνας στην άλλη. Και, ω του θαύματος, την πρώτη κιόλας αυτή φορά κατάφερα να κολυμπήσω 1000 μέτρα. Παρότι κάπνιζα και παρότι το είχα παρατήσει τόσα χρόνια!
Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόση ενέργεια ένιωθα μετά το κολύμπι! Πέταγα! Εκεί που νόμιζα πως θα σερνόμουν γύρναγα σπίτι και έκανα 10 διαφορετικά πράγματα με την Έρικα. Πράγματα που πριν δεν είχα διανοηθεί πως θα μπορούσα να κάνω.
Η αρχή είχε γίνει… Κανόνισα να πηγαίνω σταθερά στο κολυμβητήριο 2 φορές την εβδομάδα και τουλάχιστον άλλες δύο να περπατάω. Και για να μη νιώθω πως ξεκλέβω χρόνο από αυτόν που θα διέθετα στην Έρικα, άρχισα να την παίρνω κι αυτήν μαζί μου στο περπάτημα. Δεν φανταζόμουν πως θα της άρεσε… Κι όμως το λάτρεψε! Παρότι διαμαρτυρήθηκε στην αρχή “εγώ δεν κάθομαι στο καρότσι, δεν είμαι μωρό!”, στη συνέχεια της βόλτας στρογγυλοκάθησε στο καρότσι της και τώρα κάποιες φορές περπατάμε παρεούλα. Κάποιες φορές περπατάμε και με τη Μίνα και με τη Φαίδρα (οπότε συνδυάζουμε τα πράγματα και συζητάμε αυτά που θα λέγαμε στον καφέ, περπατώντας!) Με αυτό τον τρόπο είμαστε όλες ευχαριστημένες… (Μικρό μυστικό: Με μία εφαρμογή του κινητού μου μέτραγα τα χιλιόμετρα που έκανα κάθε φορά στο κινητό μου καθώς και πόσες θερμίδες καίω. Αυτή η εφαρμογή “ανέβαζε” κάθε φορά μετά το τέλος της “προπόνησης” τα αποτελέσματα αυτά στη σελίδα μου στο Facebook. Το είδαν κάποιες άλλες φίλες μου και με ρώτησαν αν μπορούμε να περπατάμε παρέα. Άρα, βρήκα κι άλλη παρέα!!!)
Αποφάσισα πως το να μένω κάθε βράδυ μόνη μου στο σπίτι βλέποντας τηλεόραση δεν ήταν το καλύτερο ούτε για την κοινωνική μου ζωή ούτε για την αυτοπεποίθησή μου. Και τελικά δεν προσέφερα τίποτα ουσιαστικό και στην Έρικα που, αυτές τις ώρες, κοιμάται. Οπότε άρχισα δειλά-δειλά να βγαίνω με φίλες μου για κανένα φαγητό, ποτό, σινεμά ή θέατρο (τη μεγάλη μου αγάπη…). Surprise!!! Υπάρχει ζωή εκεί έξω την ώρα που εγώ κάθομαι μέσα και κλαίω τη μοίρα μου …
Επίσης, άρχισα να προσέχω περισσότερο την εξωτερική μου εμφάνιση. Λίγο τα νύχια, λίγο τα μαλλιά, λίγο το βάψιμο, λίγο το πιο προσεγμένο ντύσιμο … όλα έκαναν τη δουλειά τους.
Άρχισα τις προσπάθειες να κόψω και το κάπνισμα. Εδώ δεν είχα ιδιαίτερη επιτυχία, το ομολογώ. Παρότι το πέτυχα για λίγο καιρό, “ξανακύλησα” σχετικά σύντομα… Υπόσχομαι πως θα τη συνεχίσω κι αυτή την προσπάθεια πάντως! Μου βγήκε πιο δύσκολο από όσο περίμενα…Πάντως όσο καιρό το είχα κόψει, ένιωθα, αν μη τι άλλο, μια απίστευτη αίσθηση ελευθερίας από την τρομερή σκλαβιά του “πρέπει να βγω έξω να καπνίσω ΤΩΡΑ, αλλιώς θα σας δείρω όλους!!!”
Ηθικόν δίδαγμα: Το να φροντίζουμε τον εαυτό μας είναι εξίσου σημαντικό με το να φροντίζουμε τα παιδιά μας. Όσο δύσκολο και ακατατόρθωτο να μας φαίνεται (που φαντάζομαι πως οι “νέες” μαμάδες κατανοούν απολύτως τι εννοώ) πρέπει να βρούμε τον τρόπο να εντάξουμε στην καθημερινότητά μας δραστηριότητες που θα κάνουν ΕΜΑΣ να νιώθουμε καλά. Και ευχαριστημένες μαμάδες έχουν ευχαριστημένα, ήρεμα και συνεργάσιμα παιδιά…
(Εγώ συνεχίζω ακάθεκτη πάντως. Επόμενος στόχος το κάπνισμα, το υπόσχομαι!)»
Μαμά (Νηπιαγωγός) με όρια
