“Αγαπητή” επιλόχειο κατάθλιψη,
Είσαι πανέξυπνη. Πραγματικά! Με έκανες να περάσω την πρώτη μου εγκυμοσύνη αλώβητη, με λίγες μόνο μελαγχολίες, ώστε να κάνεις ολοκληρωτική επίθεση στην δεύτερη. Ποτέ δεν σε περίμενα. Εσύ όμως, προφανώς, περίμενες εμένα.
Είσαι πονηρή. Ξεκίνησες από μια κακή μέρα, που την έκανες κακή εβδομάδα. Μετά λίγες εβδομάδες, μέχρι που έγιναν μήνες. Κατάφερες να με πείσεις οτι ο τρόπος που σκεφτόμουν ήταν δικό μου λάθος. Βαθιά μέσα μου πίστευα οτι αν ήμουν καλύτερος άνθρωπος, αν προσευχόμουν συχνότερα, αν έτρωγα πιο υγιεινά και εάν ασκούμουν περισσότερο θα έφευγε η κατάθλιψη. Πίστευα οτι εγώ είχα το πρόβλημα.
Έτσι έκρυβα την αλήθεια επειδή ντρεπόμουν.
Με έκανες να νομιζω οτι είμαι μόνη μου. Δεν ήμουν όμως. Είχα εσένα διαρκή παρέα μου, να μου θυμίζεις οτι δεν ήμουν αρκετά καλή. Κοιτούσα στον καθρέπτη και σχεδόν αναγνώριζα τη γυναίκα που με κοίταζε πίσω από εμένα. Σε φορούσα σαν βαριές αλυσίδες, τόσο βαριές που ένιωθα οτι παραλύω. Η καρδιά μου ήταν γυμνή και το σώμα μου απλά ένα καβούκι που δεν με προστάτευε.
Αλλά τότε συνέβη.
Ξάπλωνα στο κρεβάτι, στο σκοτάδι της μοναξιάς μου και ξαφνικά άκουσα το γέλιο των γιων μου από το διπλανό δωμάτιο. Μου είπες οτι τους άξιζε κάτι καλύτερο. κάτι περισσότερο. Εκείνη τη στιγμή όμως θύμωσα. Ήθελα να γίνω κάτι καλύτερο και κάτι περισσότερο για χάρη τους!
Και πραγματικά, μπορούσα.
Εκείνη η λιγοστή ελπίδα ήταν που με κράτησε στη ζωή. Μίλησα στον άντρα μου και μετά στον ψυχολόγο. Του εξήγησα οτι είμαι εκεί για χάρη των παιδιών μου και οτι πρέπει να με βοηθήσει.
Ήσουν ακόμα εκεί, και μόνο τότε κατάφερα να σε δω πραγματικά.
Είσαι ψεύτρα.
Και πίστεψα κάθε ψέμα που μου είπες. Με έκανες να ζω σε ένα μπέρδεμα, σε ένα κόσμο όπου τα ψέματα είχαν γίνει η αλήθεια μου και η πραγματικότητα ήταν απλά μια ψευδαίσθηση.
Και θύμωσα!
Θύμωσα για όσα μου πήρες.
Θύμωσα για εμένα.
Για τον άντρα μου.
Για τα παιδιά μου.
Για την οικογένεια μου.
Με έκλεψες από εμένα. Από εμάς.
Έκλεψες χρόνο, πολύτιμο χρόνο που δεν μπορώ να αναπληρώσω. Όταν το 3χρονο μου με ικέτευε να παίξουμε με τα τουβλάκια του και όταν το μωρό μου ήθελε αγκαλιά για΄τι έβγαζε δοντάκια, εγώ ήμουν ξαπλωμένη κι σου έκανα παρέα.
Έκλεψες τις αναμνήσεις μου. Χιλιάδες χαμόγελα, γέλια, αγκαλιές, φιλιά και δάκρυα. Τα έχασα όλα αυτά εξαιτίας σου.
Αλλά όχι πια.
Επιλέγω εμένα. Επιλέγω να γίνω καλύτερη και να παλέψω για έμενα και την οικογένεια μου. Θα βρω τη δύναμη να σε αντιμετωπίσω, όπως αντιμετώπισα όλες τις δυσκολίες που ήρθαν στη ζωή μου μέχρι στιγμής.
Αύριο είναι μια νέα μέρα. Μια καινούρια μέρα. Κάθε μέρα θα προσπαθώ μέχρι να τα καταφέρω.
Και είναι μια μάχη που δεν διατίθεμαι να χάσω.
Προς το παρόν πάω να αγκαλιάσω τα αγόρια μου.
Χωρίς καθόλου εκτίμηση,
Μια εξαγριωμένη μητέρα.
