Δύσκολη υπόθεση να ‘σαι γονιός, απ’ την άλλη, όσοι έχουν βρεθεί σ’ αυτή τη θέση, δε θα τ’ άλλαζαν με τίποτα. Αν υπήρχε σχολή γονέων πιστεύω ότι πολλοί από μας θα ‘θελαν να περάσουν απ’ αυτά τα θρανία. Κανείς δε γεννήθηκε με το χάρισμα, αλλά θεωρώ ότι όλοι μας έχουμε την επιθυμία βαθιά μέσα μας, να κάνουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας.
Άλλοτε αυστηροί, δημοκρατικοί, απότομοι, τρυφεροί, όμως μ’ έναν στόχο, μ’ έναν σκοπό, να μην κάνουμε τα λάθη που έκαναν οι δικοί μας γονείς και να δούμε τα παιδιά μας ευτυχισμένα. Στην προσπάθεια να αποφύγουμε αυτά τα λάθη που μπορεί να ‘χουν στιγματίσει τη δική μας ζωή, δεν είναι λίγες οι φορές που κάνουμε εμείς νέα λάθη κι ίσως και πολύ χειρότερα!
Είναι πολύ σημαντικό να συμφιλιωθούμε με τους δικούς μας γονείς, να αποδεχτούμε ότι κι εκείνοι είχαν τον ίδιο σκοπό που έχουμε εμείς σήμερα για τα δικά μας παιδιά κι αν δεν τα ‘καναν όλα σωστά, δεν πειράζει, σημασία έχει ότι τα ‘καναν μ’ αγάπη. Αν αυτό το αποδεχτούμε, ίσως ξεκινήσουμε από σήμερα σε μία διαφορετική βάση τη σχέση μας με τα παιδιά μας.
Τι είναι αυτό που θέλουμε; Είναι πολύ σπουδαίο να σκεφτούμε: «γιατί όταν διαφωνούμε μαζί τους επιμένουμε;». Ποιος είναι ο λόγος που φτάνουμε συχνά στα άκρα; Τι ‘ναι αυτό που μας κάνει να ‘χουμε την ανάγκη να τα ελέγχουμε όλα; Υπάρχει φόβος από δικά μας βιώματα; Μήπως οι δικές μας πεποιθήσεις μας κάνουν να βλέπουμε μόνο μέσα απ’ το δικό μας παρελθόν;
Σημαντικές οι εμπειρίες απ’ το δικό μας παρελθόν, όμως πέρασαν τόσο χρόνια, άλλαξαν τόσα πράγματα και τελικά αυτό που βιώνουν τα παιδιά μας στην καθημερινότητά τους, διαφέρει ριζικά απ’ τα δικά μας παιδικά χρόνια. Οπότε, ας χαλαρώσουμε λίγο κι ας σκεφτούμε λίγο πιο λογικά.
Ο αγώνας του «σωστού γονέα» ξεκινάει στο μυαλό μας πριν ακόμα γεννηθούν. Δε θα μπω στη διαδικασία να καταγράψω τι κάνουμε και γιατί δεν πρέπει να το κάνουμε, γιατί το μόνο που θα βγει απ’ αυτή την καταγραφή θα είναι τύψεις, ενοχές κι άγχος. Το σίγουρο είναι ότι όλοι έχουμε καλές στιγμές με τα παιδιά μας κι αν ανατρέξουμε σ’ αυτές τις στιγμές, θα ήθελα να δούμε: «Τι διαφορετικό κάνουμε εμείς, τότε που όλα πηγαίνουν καλύτερα;». Αν βλέπαμε μια ταινία με τη ζωή μας μαζί τους και τη σταματάγαμε στις στιγμές που ήμασταν «καλά», τι παρατηρούμε στον εαυτό μας; Τι βλέπουμε να συμβαίνει σε μας εκείνες τις στιγμές που όλα ήταν καλύτερα; Είμαι βέβαιη ότι κάτι καλό ανακαλύψαμε εκεί!
Πέρα απ’ την αγάπη που δίνουμε, θα πρότεινα να επενδύσουμε στο κτίσιμο στενού συναισθηματικού δεσμού. Ακούστε, γονείς! Μην προτρέχετε να δώσετε συμβουλές, απλά ακούστε, επικοινωνήστε! Τα παιδιά μας είναι ικανά κι αυτό που έχουν ανάγκη είναι να τ’ ακούσουμε κι όχι να τους δώσουμε τις λύσεις, τις δικές μας λύσεις.
Μην τα κάνουμε να νιώθουν ανήμπορα. Μια χαρά μπορούν να θέσουν τους δικούς τους στόχους και τα δικά τους βήματα. Δεν τα χρειάζονται όλα έτοιμα στο πιάτο, γιατί το μόνο που τα μαθαίνουμε έτσι είναι να είναι άβουλα και να μην είναι μαχητές. Μια συζήτηση δεν μπορεί να λήγει πάντα με συμφωνία. Σημασία έχει να εμπιστεύεται ο ένας τον άλλον και να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας.
Απ’ την άλλη είναι σημαντικό να θέσουμε κάποια όρια –βασισμένα σε αξίες– με σεβασμό στον εαυτό μας και σε ‘κείνα. Τα όρια αυτά πρέπει να ‘ναι σταθερά, να είμαστε εμείς οι πρώτοι που τα τηρούμε. Τη συνέπεια και την ειλικρίνεια είναι σημαντικό να τους τις διδάξουμε.
Ο κόσμος τους έχει προκλήσεις, τα μάτια τους βλέπουν καθαρά, με πάθος, με ενθουσιασμό! Ας φορέσουμε τα γυαλιά τους κι ας γίνουμε κι εμείς παιδιά. Περάσαμε από εκεί κάποτε κι είχαμε τις ίδιες ανησυχίες, τα ίδια πάθη, την ίδια τρέλα! Μπορεί τώρα να ‘χουμε εμπειρίες, αλλά όλοι πρέπει να κάνουμε τον κύκλο της ζωής και ν’ ανακαλύψουμε το δικό μας μονοπάτι.
Έχουν όλο το δικαίωμα να το ζήσουν κι εμείς θα ‘μαστε δίπλα τους να τα στηρίζουμε, να τα επιβραβεύουμε, να τα εμπιστευόμαστε, να τα θαυμάζουμε και να τους αφήνουμε τον χώρο τους να ανοίξουν τα φτερά τους!
Αφιερωμένο στον γιο μου.
Συντάκτης: Ελένη Τουρλούκη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
www.pillowfights.gr
