Τα τρία πρώτα χρόνια μετά το γάμο μου, αναρωτιόμουν πώς έγινε τόσο περίπλοκο τόσο γρήγορα. Τι συνέβη με την απλότητα όλων; Πού ήταν αυτή η αίσθηση της αγάπης; Που είναι αυτός που με έκανε να είμαι με ένα χαμόγελο μόνιμα χαραγμένο στο πρόσωπό μου, ή να έχω κόμπους στο στομάχι μου κάθε φορά που τον βλέπω;
Χρειάστηκε λίγος χρόνος για να καταλάβω και να δεχτώ ότι τα εν λόγω συναισθήματα ήταν ερωτική τρέλα, όχι αγάπη. Αντίθετα, η αγάπη ήταν αυτό που ΔΕΝ είχαμε την ημέρα που είπαμε τους όρκους μας. Αυτή η μέρα ήταν το πρώτο βήμα: η απόφαση να αγαπάς.
Για τα περισσότερα από τα πρώτα χρόνια του γάμου μας, σκεφτόμουν ότι κάτι ήταν λάθος με εμάς. Δεν επικοινωνούσαμε πολύ καλά. Δεν καταφέρναμε να περάσουμε υπέροχα. Δεν ήταν οτι δεν άρεζε ο ένας στον άλλον, αλλά δεν συνεργαζόμασταν καλά. Ο γάμος μας ήταν απογοητευτικός και αδέξιος. Υπήρχαν μέρες που ήθελα να τα παρατήσω. Ημέρες θα ήθελα να μαζέψω τα πράγματα μου και απλά να φύγω.
Δεν ήταν όπως το είχα φανταστεί. Ήθελα τη συμφωνία της “ευτυχισμένης ζωής”. Να γελούσαμε και να είμασταν πάντα όπως πριν το γάμο. Αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι έπρεπε να κάνουμε τη συμφωνία “ευτυχισμένης ζωής” μαζί και δεν ήταν πάντα εύκολο. Χρειαζόταν προσπάθεια και χρόνος, και θα έπρεπε να κάνουμε και οι δυο μας βήματα για να πετύχει.
Ο γάμος είναι σαν μια τρελή άσκηση εμπιστοσύνης. Κλείνουμε τα μάτια μας, γυρίζουμε και ανεβαίνουμε σε μια τεράστια λίμνη, μη γνωρίζοντας πόσο μακριά θα πάμε, πόσο βαθιά είναι ή τι είναι κάτω από την επιφάνεια. Βασιζόμαστε στον σύντροφο μας για υποστήριξη και ενθάρρυνση, αλλά πρέπει επίσης να βασιστούμε στον εαυτό μας να πάρουμε τον τροχό όταν κανείς άλλος δεν θα οδηγεί και πρέπει να έχουμε πίστη στη σχέση μας, παρά το γεγονός ότι το μέλλον της είναι πάντα άγνωστο.
Η παροιμία “ο,τι αξίζει θέλει κόπο και προσπάθεια” είναι ο καλύτερος τρόπος για να περιγράψεις την αγάπη. Όταν δίνουμε τον εαυτό μας σε οποιαδήποτε σχέση, παίρνουμε την απόφαση να δώσουμε σε αυτό το άτομο, χωρίς να πάρουμε τίποτα πίσω. Μερικές φορές έχουμε περισσότερα από όσα δίνουμε. Άλλες φορές αισθανόμαστε ότι είμαστε τόσο στραγγισμένοι, που απλά δεν μπορούμε να δώσουμε πια.
Έχω μάθει ότι η αγάπη δεν είναι πάντα εύκολη, δεν είναι πάντα δίκαιη και δεν είναι δεδομένη. Δεν μεγαλώνουμε χωρίς πόνο, δυσκολίες, προκλήσεις ή προβλήματα. Δεν είναι δυνατόν – όχι ως ζευγάρι αλλά και ως άτομα. Είναι εκείνες οι προκλήσεις και οι δυσκολίες που φέρνουν μαζί δύο άτομα και ενισχύουν τους δεσμούς τους.
Η αγάπη ρέει. Είναι πάντοτε η ίδια, αλλά ταυτόχρονα πάντα αλλάζει, και πρέπει και οι δύο να συνεχίσουμε να κινούμαστε. Η δέσμευση που απαιτεί η αγάπη είναι μια συνεχής εργασία σε εξέλιξη.
Καθώς τα χρόνια έχουν περάσει, και καθώς ο σύζυγός μου και εγώ κινούμαστε προς τη 10η επέτειο μας, βλέπω την εξέλιξη του γάμου μας. Τα πρώτα μας χρόνια άνοιξαν μια πορεία προς τον γάμο που εξακολουθούμε να χτίζουμε σήμερα. Είναι πολύ πιο εύκολο από ό, τι ήταν, αλλά εξακολουθούμε να έχουμε εμπόδια.
Έχουμε καλές μέρες και έχουμε και κακές μέρες, ακόμα αγωνιζόμαστε, αλλά οι καλύτερες μέρες ξεπερνούν τις σκληρές. Είμαστε σε θέση να εργαστούμε μέσα από τα πράγματα ευκολότερα, να τα διαχειριζόμαστε χωρίς να αγωνιζόμαστε τόσο συχνά και να αντιμετωπίζουμε τη ζωή μαζί ως μία συνεκτική μονάδα. Υπάρχει πολύ περισσότερο γέλιο απ’ ότι δάκρυα αυτές τις μέρες.
Η δέσμευση έχει δημιουργήσει μια αίσθηση άνεσης και ολοκλήρωσης με τη μορφή συναισθηματικής ασφάλειας και ειρήνης με την οποία είμαστε μαζί. Είναι ωραίο συναίσθημα.
Η πραγματικότητα του γάμου, ή οποιουδήποτε είδους δέσμευση, δεν είναι κάτι που μπορεί να διδαχθεί ή κάτι που μπορείτε να περιμένετε, αλλά έτσι είναι όταν συμβαίνουν αλλαγές σε οποιαδήποτε πτυχή της ζωής. Δεν είμαστε βέβαιοι ότι είναι το σωστό. Ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα. Μπορούμε μόνο να κλείσουμε τα μάτια μας και να πηδήξουμε.
ScaryMommy.com
