Σχεδόν καθημερινά σταματάω και σκέφτομαι “μόνο εγώ νιώθω έτσι;” και προσπαθώ να καθησυχάσω τον εαυτό μου ότι αποκλείεται να είμαι μόνο εγώ… Πρόσφατα, προσπαθούσα να καταλάβω γιατί δεν νιώθω όπως όλοι οι άλλοι γονείς. Παντού βλέπουμε εικόνες με φράσεις μέσα που λένε “πόσο μου λείπουν τα χρόνια που ήταν μωρό!”, ή “παρακαλάω το χρόνο να σταματήσει” ή ακόμα χειρότερα “πώς θα γυρίσω πίσω το χρόνο;”. Βλέπω αυτές τις εικόνες και το μόνο που σκέφτομαι είναι ένα μεγάλο γιατί!
Φυσικά και έχω υπέροχες αναμνήσεις από τότε που τα παιδιά μου ήταν μωρά, αλλά δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να ξαναγυρίσω σε εκείνη την περίοδο! Ποιος θέλει άγρυπνες νύχτες, μωρά να κλαίνε, κολικούς, δοντάκια και θηλασμό; Ποιος θέλει φόβους για το πώς να το πιάσω και αγωνίες και συνεχή έλεγχο μήπως το μωρό σταμάτησε να αναπνέει;
Θυμάμαι μια συγκεκριμένη περίοδο κάποιων ημερών όπου το 4 μηνών μωρό μου δεν μπορούσε να ηρεμήσει με τίποτα… Έτρωγε, κοιμόταν, έκλαιγε και ξανά από την αρχή… Μετά από 4 μέρες αποφάσισα να πάω στον γιατρό, για να πάρω την απάντηση ότι είναι της ηλικίας και δεν έχει τίποτα… Με θυμάμαι αρκετά απελπισμένη εκείνο το διάστημα!
Λατρεύω το πώς μεγαλώνουν τα παιδιά μου. Λατρεύω να τα βλέπω να εξελίσσονται σε μεγάλους και ολοκληρωμένους ανθρώπους. Λατρεύω να μιλάμε για σοβαρά θέματα, να κάνουμε όνειρα για το μέλλον, ακούω τις απόψεις τους που πλέον δεν συμβαδίζουν πάντα με τις δικές μου…
Λατρεύω το γεγονός ότι ο γιος μου μπορεί να μου εξηγήσει ότι δεν θέλει το φάρμακο του γιατί είναι πικρό, και ταυτόχρονα μπορεί να καταλάβει τους λόγους για τους οποίους πρέπει να το πάρει. Λατρεύω το γεγονός ότι η κόρη μου ξέρει πότε της έρχεται εμετός και μπορεί να προλάβει να πάει στην τουαλέτα και να μην λερώσει όλο τον κόσμο.
Δεν βρίσκω τίποτα το ενοχλητικό στο ότι τα παιδιά μου μεγαλώνουν και χαίρομαι για κάθε αναπτυξιακό ορόσημο που ξεπερνάμε…
Πρόκειται για την ζωή τους. Όχι την δική μου! Όσο κι αν βοήθησα στο να έχουν ζωή, το έργο μου τελείωσε εκεί…
Θυμάμαι ένα απόφθεγμα που μου έκανε εντύπωση: “Εάν ένα παιδί νιώθει άνετα με την απουσία σου σημαίνει ότι έκανες καλή δουλειά ως γονιός! Δεν μας ανήκουν – δεν μπορούμε να τα κρατήσουμε. Απλά πρέπει να τα μάθουμε πώς να τα καταφέρνουν μόνα τους!”
Μην με παρεξηγείτε: Η σκέψη του να φύγουν τα παιδιά μου για το πανεπιστήμιο με θλίβει αφάνταστα. Δεν αντέχω τη σκέψη ότι δεν θα τα βλέπω κάθε μέρα… Όμως ξέρω ότι μόνο έτσι θα καταφέρουν να προχωρήσουν στη ζωή τους.
Η δουλειά μου είναι να τα βοηθήσω να λάμψουν! Είναι τα 2 αστέρια της ζωής μου και χαίρομαι να βλέπω ότι εξελίσσονται σε 2 υπέροχους ανθρώπους!
scarymommy – μετάφραση Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή
