Από τότε που ήταν μικρό αγόρι, ο γιος μου ήταν λίγο μάγκας, έπαιρνε δηλαδή συνήθως ανδρικούς ρόλους. Ακόμα και όταν ήταν 3 ετών, βεβαιωνόταν ότι η μεγαλύτερη αδελφή του και εγώ, στεκόμασταν πίσω από την πορτοκαλί γραμμή ασφαλείας, ενώ περιμέναμε το τρένο. Kατά κάποιο τρόπο ήξερε ότι αυτός ήταν που έπρεπε να με καθοδηγήσει και ποτέ το αντίστροφο. Όταν ο ίδιος και η αδελφή του έτρεμαν από φόβο, όταν έρχονταν αντιμέτωποι με εμβολιασμούς στο γραφείο του παιδιάτρου, ο Λουκάς ήταν αυτός που καθησύχαζε τον εαυτό του και στη συνέχεια, ανέβαινε πάνω στο κρεβάτι, σήκωνε το μανίκι της μπλούζας του και αντιμετώπιζε την κατάσταση με γενναιότητα.
Παρά τις προσπάθειές μου να μην υιοθετούν τα παιδιά μου συμπεριφορές ανάλογα με το φύλο τους, και κάνοντας ξεκάθαρο πως το αφεντικό του σπιτιού είμαι μόνο εγώ, βλέποντας τον γιο μου να ασκεί αυτές τις τυπικές «αντρικές» συμπεριφορές με έκανε να αναρωτιέμαι: Είναι απλά ο εαυτός του; Ή κατά κάποιον τρόπο μου περνάει το μήνυμα ότι είναι ο «άντρας του σπιτιού»;
Ξέρω πολλούς άντρες που ανατράφηκαν από ανύπαντρες μητέρες και ο κόσμος τους πέρασε την αντίληψη, ότι αφού δεν υπάρχει μπαμπάς στο σπίτι, αυτοί είναι οι άντρες του σπιτιού. Τα μηνύματα δηλαδή της κοινωνίας, στους γιους των ανύπαντρων μαμάδων, συνήθως είναι:
Κάθε σπίτι χρειάζεται έναν άντρα.
Οι γυναίκες χρειάζονται προστασία.
Το φύλο σας, σας καθιστά το αφεντικό.
Δεν έχετε αφεντικό ή παιδική ηλικία. Είστε ένας ενήλικας τώρα, διότι δεν υπάρχει άλλος άντρας γύρω. Έχετε τις ευθύνες ενός άντρα.
Αυτό είναι τόσο μπερδεμένο. Λανθασμένο.
Ναι, τα παιδιά ωφελούνται από την επίδραση των ενηλίκων, γυναικών και ανδρών, στη ζωή τους. Το να υπάρχουν και οι δύο γονείς είναι το ιδανικό. Σε έναν τέλειο κόσμο, όλα τα παιδιά έχουν τις μητέρες και τους μπαμπάδες τους στη ζωή τους, τουλάχιστον σε εβδομαδιαία βάση, αν όχι καθημερινά.
Αυτό όμως σε πολλές οικογένειες δεν συμβαίνει και είναι όλα μια χαρά! Οι μονογονείς μπορούν να μεγαλώσουν υγιή, δυναμικά μέλη της κοινωνίας και αυτό γίνεται, κάθε μέρα. Οι μητέρες μπορούν να ευδοκιμήσουν και χωρίς έναν άνδρα στο σπίτι και να μεγαλώσουν υγιή παιδιά με χαρούμενη παιδική ηλικία και με ενήλικες στη ζωή τους, στους οποίους μπορούν να υπολογίζουν. Αυτά είναι τα παιδιά, των οποίων οι αγαπημένοι ενήλικες, μεγαλώνουν με αρχές στις οικογένειες και τα σπίτια τους και αυτό είναι που τα κάνει να αισθάνονται ασφαλή. Οι σαφείς γραμμές σε μια οικογένεια -μονογονεϊκή και μή-είναι αυτές που δίνουν στα παιδιά τις βάσεις, για να εξελιχθούν σε ενήλικους άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι στη συνέχεια ευδοκιμούν στις σχέσεις και την κοινωνία.
Οι άνδρες που έχουν μάθει να σέβονται το ρόλο της μητέρας τους (και τις άλλες γυναίκες που υπήρχαν στη ζωή τους) μεγαλώνουν και αντιμετωπίζουν τις γυναίκες ως ίσες τους, δεν τις θεωρούν ελλιπή όντα ούτε απαιτούν να τους υπηρετούν.
Όταν ένα παιδί σας πει πως είναι ο «άντρας του σπιτιού», οι περισσότεροι απαντούν ή θεωρούν: «Είναι δική σου ευθύνη τότε, να αναλάβεις τη φροντίδα του σπιτιού και της οικογένειας!».
Αυτό ακούγεται τρομακτικό σε ένα παιδί, γιατί δεν μπορεί να αναλάβει τη φροντίδα της οικογένειας.
Δεν μπορεί να κερδίσει χρήματα για να πληρώσει τους λογαριασμούς.
Δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να κρατήσει τα μέλη της οικογένειας ασφαλή.
Δεν μπορεί να πληρώσει τους φόρους, να πάει τα υπόλοιπα παιδιά στο σχολείο και τις δραστηριότητες, ή να βεβαιωθεί ότι όλοι είναι υγιείς.
Έτσι, όχι μόνο του δίνετε ευθύνες που δεν είναι εξελικτικά σε θέση να επωμιστεί, αλλά του λέτε του ότι είναι υπεύθυνο για πράγματα που δεν μπορεί να έχει υπό έλεγχο.
Είναι σαν να σας λέω, ότι είναι δική σας ευθύνη να σώσετε από την υπερθέρμανση τον πλανήτη, και κάθε φορά που μια πολική αρκούδα πεθαίνει, θα αντιμετωπίζετε πέντε χρόνια φυλάκισης.
Αν αντιμετωπίζετε στην οικογένειά σας το θέμα «Είμαι ο άντρας του σπιτιού» δείτε τι μπορείτε να κάνετε:
-Ενημερώστε τα παιδιά σας ότι τα πράγματα στο σπίτι σας είναι μια χαρά (εφόσον είναι).
-Κάντε σαφές ότι εσείς είστε ο γονέας και εκείνα είναι τα παιδιά. Αυτός είναι ο κανόνας και δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Αυτό σημαίνει ότι εσείς παίρνετε τις αποφάσεις για σημαντικά θέματα και τα προστατεύετε σε δύσκολους καιρούς.
– Να μην επιλέγετε με βάση το φύλο, τις δουλειές που αναθέτετε στα παιδιά. Τα κορίτσια μπορούν να βγάλουν τα σκουπίδια και να χρησιμοποιήσουν εργαλεία, εξίσου καλά όπως και τα αγόρια. Από την άλλη, τα αγόρια μπορούν να μάθουν να ράβουν τα παντελόνια τους, να φτιάχνουν γλυκά και να φροντίζουν τα μικρότερα αδέλφια εξίσου καλά όπως και τα κορίτσια..
-Επιπλήξτε όποιον πει στο παιδί σας «Είσαι ο άντρας του σπιτιού!». Aκόμα και αν πρόκειται για καλοπροαίρετο άτομο, απαντήστε: «Είναι παιδί και είμαι ο ενήλικας. Δεν λέμε τέτοια στο σπίτι μας!»
Πάει και τελείωσε. Εσείς είστε ο ενήλικας!
