Αγαπημένη μου μαμά,
Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου και κρύβομαι αυτή τη στιμγή. Μπορώ να ακούσω τα παιδιά να διαμαρτύρονται καθώς ετοιμάζονται για ύπνο και μια μικρή φωνούλα που ζητάει νερό και ένα τραγούδι. Είμαι κουρασμένη και πονάνε τα κόκαλα μου. Θα σηκωθώ ούτως ή άλλως. Θα πάω να φιλήσω τα μικρά μέτωπα και να προσευχηθώ μαζί τους. Θα τους πάω νερό και θα πούμε μαζί το τραγούδι που θέλουν. Θα πω, “Εντάξει γλυκιά μου, τέλος οι κουβέντες. Ώρα για ύπνο!“, αλλά θα τις ακούσω να λένε το “ενα τελευταίο πράγμα να σου πω μαμά!” που θέλουν…
Τώρα που είμαι μαμά, έχω μάθει ότι η μητρότητα έχει να κάνει με το να είσαι εκεί.
Έχει να κάνει με το να είσαι εκεί όταν είστε κουρασμένη και φοβισμένη, εξαντλημένη και γεμάτη άγχος. Είναι να τραβάς τον εαυτό σου μέσα από τα συναισθήματα σου ακόμα και όταν δεν έχεις αφήσει τίποτα άλλο για να δώσεις.
Υπήρχαν φορές στη ζωή μου που περίμενα την τελειότητα από εσένα. Περίμενα να ξέρεις τι να πεις και να μην κουράζεσαι ή να αναστατώνεσαι. Περίμενα ότι θα είσαι θεά αντί για μητέρα και τώρα ξέρω. Τώρα το κατάλαβα.
Ονειρεύομαι τη ζωή μου και μπορώ να φανταστώ πώς πρέπει να αισθανόσουν (όπως και εγώ τώρα). Μπορώ να το φανταστώ γιατί πλέον έχω περπατήσει στα παπούτσια σου.
Τώρα ξέρω, οτι ήσουν τέλεια.
Δεν κρίνω καμία απόφαση που πήρες, κανένα πράγμα που είπες. Το ξέρω. Το καταλαβαίνω.
Καταλαβαίνω τι θυσίασες. Καταλαβαίνω τώρα πώς άφησες στην άκρη τη ζωή σου για τον αδερφό μου και εμένα. Καταλαβαίνω πώς έβαλες τα πράγματα σε αναμονή για να μας δώσις ό, τι μπορούσατε. Καταλαβαίνω πώς παλεύες με κάθε απόφαση που έπαιρνες.
Φαντάζομαι πώς πρέπει να αισθάνθηκες την πρώτη φορά που μας κράτησες στην αγκαλιά σου. Πώς πρέπει να αισθάνθηκες να κατακλύζεσαι από την αγάπη και τη μαγεία.
Φαντάζομαι τα δάκρυα σου, για τα οποία δεν θα μάθω ποτέ.
Ό, τι κι αν συνέβη στη ζωή μας, τα πάντα, όλα πήγαιναν καλά χάρη σε εσένα. “Θα πάνε όλα καλά, θα είστε εντάξει, θα τα καταφέρεις”, έλεγες. Τώρα ξέρω ότι τα έλεγες όλα αυτά ακόμα και όταν η ίδια φοβόσουν.
Έκανες το καλύτερό που μπορούσες και αυτό είναι το πιο πολύτιμο δώρο που μου έδωσες ποτέ.
Ήσουν εκεί κάθε φορά που σε φώναζα.
Ερχόσουν ακόμα και όταν πονούσαν τα κόκαλά σου, όπως εμένα τώρα… Έδινες τον καλύτερό σου εαυτό για να κάνεις το σωστό και σας ζητούσες πάντα συγγνώμη όταν νόμιζες ότι έκανες κάτι λάθος.
Σε ευχαριστώ μαμά…
Έκανες εκπληκτική δουλειά…
Το ξέρω τώρα. Το καταλαβαίνω.
Ξέρω ότι τα παιδιά μου δεν θα καταλάβουν ούτε τα μισά από αυτά που κάνω. Ξέρω ότι θα τα απογοητεύσω και θα τα μπερδέψω. Ξέρω ότι θα υπάρξουν στιγμές που θα αναρωτιούνται πώς τους αφήνω, αλλά αυτό είναι εντάξει. Δεν είμαι τέλεια, έκανα πολλά και διάφορα λάθη, αλλά θα συνεχίσω να έρχομαι ξανά και ξανά …
Όπως ακριβώς έκανες και εσύ.
Ίσως μια μέρα θα περπατήσουν στα παπούτσια μου και θα καταλάβουν, όπως και εγώ σε κατάλαβα, αλλά ακόμα κι αν δεν το κάνουν, είμαι εντάξει με αυτό.
Μου δίδαξες πώς να είμαι μια καταπληκτική μητέρα …
Σε ευχαριστώ μαμά.
Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή
