Μια σχέση έχει τα πάνω και τα κάτω της και σίγουρα με την πάροδο του χρόνου όλα αυτά πολλαπλασιάζονται. Για αυτή τη γυναίκα η παρουσία της σε μια αίθουσα θεραπείας τη βοήθησε να επαναπροσδιορίσει τη σχέση της με το σύζυγό της και να την δει από άλλο πρίσμα.
Τα γλυκά λόγια δεν είναι τίποτα – είναι τα πάντα…
Μπαίνοντας στην αίθουσα θεραπείας, κάθομαι απέναντι από τον άνθρωπο που ορκίστηκα να αγαπώ αλλά με το ζόρι τον αντέχω, αντέδρασα σε όλα όσα είπε και έκανε. Τον έκρινα. Μου έλειπε η συμπάθεια και η ταπεινοφροσύνη. Τον διέκοψα. Δεν υπολόγισα τις δυνάμεις του. Αποκλείω την αγάπη… Ήμασταν σπασμένοι. Σίγουρα, άξιζε μέρη της οργής που έριχνα στον δρόμο του, με είχε πονέσει πολλές φορές, αλλά δεν ήμουν πρόθυμη να το αφήσω παρά τη δυσαρέσκεια και την πίκρα μου. Συνήθως έλεγε λίγα, ενώ εγώ πολλά. Συνήθως και οι δύο έχουμε κλειστά αυτιά και κλειστές καρδιές.
Βρεθήκαμε σε έναν συζυγικό αγώνα σκακιού. Αλλά, δεν θα υπήρχε νικητής σε αυτό το παιχνίδι. Ό,τι κι αν γινόταν. Κάτι (ή κάποιος) έπρεπε να τα δώσει κάτι.
Μια απλή αλλά βαθιά άσκηση που ανατέθηκε από τον θεραπευτή μας, μετά την πρώτη μας συνάντηση να παίξουμε το παιχνίδι του φταίχτη και να κοιτάξουμε – όσα λάθη κάναμε χορεύοντας.
Έπειτα, ο στόχος μας ήταν να κάνουμε μια λίστα με πράγματα που αγαπήσαμε ο ένας τον άλλον και στη συνέχεια να τα φέρουμε στην επόμενη συνάντηση. Σκέφτηκα, “Σίγουρα. Οτιδήποτε. Αυτό θα είναι δύσκολο. “
Αλλά τότε, η καρδιά μου άρχισε να μιλάει μια γλώσσα αγάπης που δεν είχα μιλήσει για αιώνες. Μόλις άρχισα, δεν μπορούσα να σταματήσω. Και δεν ήταν τα μεγάλα πράγματα, αντίθετα, τις αποχρώσεις, τις μικρές συνήθειες και όλες τις άλλες ιδιοσυγκρασίες που είχα ξεχάσει.
Διατήρησα τη λίστα. Είναι κρυμμένη με ασφάλεια μέσα σε ένα παλιό περιοδικό και το κοιτάζω που και που – ένα παλιό χαρτί που ήταν ο καταλύτης μιας σχέσης.
Βλέπετε, είμαστε τόσο κολλημένοι κρατώντας σκορ και σκοτωμένοι για το ποιος είναι πιο σωστός, που είχαμε ξεχάσει τα θεμελιώδη πράγματα που μας έφεραν στην πρώτη θέση. Αυτό που έχει σημασία είναι τα μικρά πράγματα.
Ήταν προφανές καθώς του διάβασα τον κατάλογό μου με δάκρυα να τρέχουν στο πρόσωπό μου, ότι με άκουσε. Πραγματικά με άκουσε, το πρόσωπό του μαλάκωσε με έναν τρόπο που μου θύμισε τον παλιό καιρό.
Τότε, μοιράστηκε το δικό του. Κρατήσου καρδιά μου… Υπήρχε μια άφθονη προσοχή στις λεπτομέρειες και τις αποχρώσεις, που μόνο οι άνθρωποι με ιστορία, αληθινή φιλία και βαθιά αγάπη, καταλαβαίνουν. Τότε συνειδητοποίησα ότι η δική μας ήταν μια σχέση που αξίζει να σώσουμε.
Ενώ είχαμε κουραστεί από την οργή και το θυμό και τη δυσαρέσκεια, δεν ήξερα πώς είμασταν ακόμα ικανοί να δούμε αυτά τα γλυκά κομμάτια ο ένας στον άλλον.
Τα ορνιθοσκαλίσματα του με έκαναν να χαμογελάσω, γνωρίζοντας ότι είμαι ένας από τους λίγους ανθρώπους στον πλανήτη που μπορούν να τα διαβάσουν από ένα μίλι μακριά. Έχουν γίνει τόσο γνώριμα όσο ένα κρυμμένο σημάδι γέννησης, μόνο οι άνθρωποι που πραγματικά σας γνωρίζουν, το ξέρουν.
Έχω μάθει πολλά από εκείνες τις μέρες που καθίσαμε σε εκείνη την αίθουσα θεραπείας. Χαίρομαι που αποφασίσαμε να μείνουμε και να πολεμήσουμε.
