Όντας μόνιμη κάτοικος πλέον της Κύπρου και νέα μαμά θέλησα να ενημερωθώ για την εκπαίδευση του κράτους που με φιλοξενεί και τους τρόπους της. Με μεγάλη έκπληξη ανακάλυψα ότι στα σχολεία της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι υποχρεωτική η σχολική στολή και το συγκεκριμένο στύλ που τη συνοδεύει.
Οι μαθητές υποχρεούνται να φοράνε μπλούζες χρώματος μπλέ, γκρί ή άσπρο αναλόγως τι θα αποφασίσει το μαθητικό συμβούλιο και γκρίζο παντελόνι για τα αγόρια αλλά και για τα κορίτσια όταν έχει κρύο (πάλι καλά να λέμε). Η σχολική στολή έχει προβληματίσει και διχάσει ανά τα χρόνια τις άποψεις του κόσμου καθώς και των γονέων και ήδη από το 1982 καταργήθηκε στην Ελλάδα. Δεν θα αναφέρω παραδείγματα άλλων χωρών καθώς η πλησιέστερη σε πολιτισμό, γλώσσα, γραφή και ανάπτυξη με την Κύπρο χώρα, είναι η Ελλάδα.
Σίγουρα η χρήση ειδικής σχολικής ενδυμασίας ομογενοποιεί τους μαθητές και τους αποτρέπει από τυχών προκαταλήψεις και διακρίσεις μεταξύ τους όπως φθηνά και ακριβά ρούχα ή μοδάτα και παλιομοδίτικα. Όλοι οι μαθητές χρήζουν ίδιας αντιμετώπισης όσων αφορά το θέμα του ρουχισμού. Στην Κύπρο όμως το θέμα δεν μένει μόνο στην ενδυμασία αλλά επεκτείνεται και στα μαλλιά και στα χέρια και στο πρόσωπο του κάθε παιδιού. Δηλαδή στα αγόρια απαγορεύονται τα μακριά μαλλιά, τα γενιά, το μουστάκι ακόμα και το υπογένειο. Απαγορεύονται επίσης τα βραχιόλια, τα σκουλαρίκια και οι αλυσίδες. Στα κορίτσια απαγορεύονται τα κοντά μαλλιά, τα φουντωτά μαλλιά, τα βαμμένα νύχια, τα μακριά νύχια, το βαμμένο πρόσωπο και τα βαμμένα χείλη.
Δεν μπορώ να αντιληφθώ από που πηγάζει όλη αυτή η οπισθοδρομικότητα και η υπερβολή. Σε έναν κόσμο που εξελίσσεται με τόσο γρήγορους ρυθμούς, σε μια εποχή που προσπαθούμε να προασπιστούμε την διαφορετικότητα και να επικροτήσουμε την μοναδικότητα πως μου ζητά εμένα αυτό το κράτος να πώ στον γιό μου αύριο μεθαύριο ότι αν θέλει να έχει τα μαλλιά του μακριά δεν μπορεί να πάει σχολείο και πως θα κριθεί από την εμφάνιση του και όχι από το αν θέλει πραγματικά να μάθει; Πως θα μπορέσω να τον πείσω ότι η εμφάνιση δεν παίζει κανένα ρόλο όσο ο χαρακτήρας και η θέληση; και πως οι ανθρώποι δεν πρέπει να εστιάζουν στο εξώφυλλο αλλά στο περιεχόμενο ενός βιβλίου ενώ το ίδιο το σχολείο, το δεύτερο σπίτι ουσιαστικά των παιδιών θέτει τέτοιους νόμους και εμμένει σε ιδέες παλιακές και ξεπερασμένες;
Αν μη τι άλλο τα παιδικά και εφηβικά χρόνια είναι χρόνια ανακάλυψης και εξερεύνησης του εαυτού μας και της προσωπικότητάς μας. Όλοι θυμόμαστε τους εαυτούς μας εφήβους να θέλουμε να εξερευνήσουμε κάθε πτυχή του εαυτού μας, τι μας αρέσει, τι μας ταιριάζει και τι μας κάνει να αισθανόμαστε όμορφα. Η εμφάνιση του έφηβου περνάει από πολλές φάσεις ανάλογα με τη μουσική που μπορεί να ακούει, με τις παρέες που μπορεί να κάνει, με τη μόδα της εποχής και μαζί με την εξωτερική χτίζεται λίγο λιγο και η εσωτερική εμφάνιση του. Το πώς θέλει να νιώθει και να δείχνει. Η καταπίεση λοιπόν στα χρόνια αυτά της ανακάλυψης μόνο αρνητικά αποτελέσματα μπορεί να επιφέρει. Είτε αντιφρονούντες συμπεριφορές είτε παιδιά χωρίς άποψη.
Μέσα από την συνεχόμενη αλλαγή των φάσεων της εφηβικής μας ηλικίας διαμορφώνομαστε και έχουμε μεγαλώνοντας να θυμόμαστε όλα αυτά που τότε ήμασταν και πρεσβέυαμε. Κανένας δεν μένει ίδιος. Κανενός ανθρώπου η μαθησιακή ικανότητα κρίνεται στην εμφάνιση. Δεν υπάρχει κάποιος νόμος που να λέει ότι οι γυναίκες με κοντό κούρεμα και οι άντρες με μακρια μαλλιά και γενιά δεν είναι καλοί μαθητές ή καταξιωμένοι άνθρωποι.
Τότε γιατι Κύπρος μου τόση παροπίδα;
Ρένια Γιαννούτσου |Worrior mom
