Γράφει η Μαρίνα Κρητικού, Ψυχολόγος Υγείας/ Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος
Ο κύκλος ζωής της οικογένειας, αποτελείται από διάφορες μεταβατικές περιόδους, από τις οποίες η οικογένεια περνάει από διάφορα χρονικά ορόσημα. Ο ερχομός του πρώτου παιδιού στην οικογένεια, αποτελεί μία αλλαγή στον κύκλο της ζωής της. Μετά τη διαμόρφωση του συζυγικού συστήματος, το αμέσως επόμενο μεταβατικό στάδιο, έρχεται με την έλευση των νέων μελών της οικογένειας, των παιδιών. Το ζευγάρι καλείται να αναλάβει τον γονεϊκό ρόλο και να ισορροπήσει στις αγωνίες και τις ανασφάλειες που εγείρονται για το αν θα επιτελέσουν σωστά τον ρόλο αυτό.
Σε αυτή τη μεταβατική περίοδο, η εργαζόμενη μητέρα καλείται να επιστρέψει στην εργασία της, τις περισσότερες φορές χωρίς να έχει προλάβει να ενστερνιστεί τον γονεϊκό ρόλο με τις υποχρεώσεις, τα καθήκοντα, αλλά και τις όμορφες στιγμές του. Λαμβάνοντας υπόψη και τη δύσκολη οικονομική περίοδο που διανύουμε, οι πιέσεις για επιστροφή στην εργασία είναι πιο έντονες. Τα παραπάνω, έχουν ως αποτέλεσμα η εργαζόμενη μητέρα να βιώνει τύψεις, ενοχές και έντονο στρες.
Κάποιοι από τους προβληματισμούς που μπορεί να βιώνει είναι ότι «η καλή μητέρα πρέπει να αφήνει τη δουλειά της και να αφοσιώνεται στην ανατροφή των παιδιών της». Η ανάπτυξη ενός παιδιού επηρεάζεται από την ποιότητα της φροντίδας που του παρέχεται, καθώς έχει βρεθεί ότι είναι πολύ σημαντικό να δίνεται στα παιδιά ποιοτικός χρόνος, αλλά και ποσοτικός χρόνος όσο γίνεται, καθώς επίσης και απεριόριστη φροντίδα και αγάπη. Το παιδί θα επιβαρυνθεί όταν η μητέρα μεταφέρει τα προβλήματα και την ένταση της δουλειάς στο σπίτι, με αποτέλεσμα να διαταράσσονται οι οικογενειακές σχέσεις. Άλλη μία ανησυχία που μπορεί να προκύψει, είναι ότι «δε θα προλάβει η μητέρα να δεθεί συναισθηματικά με το παιδί της». Η αλήθεια σε αυτό το μύθο, είναι ότι δεν υπάρχει κάποιο επιστημονικό εύρημα που να υποστηρίζει ότι όταν η εργαζόμενη μητέρα επιστρέφει γρήγορα στη δουλειά της, θα επηρεαστεί και ο δεσμός της με το παιδί της. Ο δεσμός μητέρας-παιδιού, δεν είναι κάτι που συμβαίνει μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, την οποία αν τη χάσουμε δε μπορούμε να την ξαναβρούμε. Η δημιουργία του δεσμού συντελείται με τη συνεχόμενη αλληλεπίδραση του παιδιού με τους γονείς του. Τέλος, ακόμα μια αγωνία της εργαζόμενης μητέρας, είναι ότι «το παιδί θα δεθεί περισσότερο με το πρόσωπο που το φροντίζει (γιαγιά, νταντά κλπ.), παρά με την ίδια». Έρευνες έχουν δείξει ότι ο πιο ισχυρός συναισθηματικός δεσμός είναι μεταξύ μητέρας-παιδιού, ανεξάρτητα με το ποιος έχει αναλάβει τον ρόλο του φροντιστή.
Αν η εργαζόμενη μητέρα έχει επιλογές για το πότε μπορεί να επιστρέψει στη δουλειά της, τότε για την απόφαση που θα πάρει, θα πρέπει να λάβει υπόψη της τόσο τις δικές της ανάγκες, όσο και της οικογένειας της. Σε ιδανικές συνθήκες τα πρώτα 3 χρόνια, τα οποία είναι τα πλέον βασικά, είναι πολύ σημαντικό η μαμά να είναι σπίτι. Δυστυχώς τις περισσότερες φορές δεν είναι εφικτό. Συνεπώς εάν είναι εφικτό, καλό θα είναι η γυναίκα να καθυστερήσει την επιστροφή της στην εργασία, μέχρι το παιδί να γίνει 3 ή 4 μηνών. Αυτό το χρονικό διάστημα θα δώσει τη δυνατότητα να εδραιωθεί ο θηλασμός και να μπουν οι βάσεις για την ανάπτυξη ενός ασφαλούς δεσμού προσκόλλησης.
Κρητικού Μαρίνα
Ψυχολόγος Υγείας/ Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος
http://kritikou-healthpsy.gr/
Συνεργάτης Attachment Parenting Hellas
marina.kritikou@yahoo.com
