Το να είσαι γονιός ενός μικρού παιδιού είναι πολλές φορές εξαντλητικό. Τα έτη 1 έως 3 φαίνεται να κρατούν μια αιωνιότητα όταν τα ζεις.
Τα παιδιά μου ήταν και τα δύο τρομερά δύσκολα στον ύπνο. Ξυπνούσαν αρκετές φορές τη νύχτα και σηκώνονταν από το κρεβάτι γύρω στις 5 το πρωί. Την “πρώτη” τους εφηβεία (Terrible Twos) την πέρασαν με ξεσπάσματα θυμού (tantrums) και κλάματα. Κυριολεκτικά όταν τα έπιανε κρίση μεταμορφωνόντουσαν σε μικρά τερατάκια. Ήταν και τα δύο προσκολλημένα πάνω μου, κρεμόντουσαν από τα πόδια μου και ήθελαν συνέχεια μόνο εμένα.
Τότε, δεν σκεφτόμουν ότι θα μου λείψει κάτι από αυτά τα χρόνια. Κάθε φορά που κάποιος έλεγε φράσεις τύπου: “Ζήσε την κάθε στιγμή” έδειχνα την αποδοκιμασία μου γυρνώντας τα μάτια μου. Πώς θα μπορούσα να απολαύσω την κάθε στιγμή όταν με το ζόρι στεκόμουν όρθια και προσπαθούσα να μην καταρρεύσω από την κούραση; Ίσα που είχα δυνάμεις για να τα ταΐσω και να τα ντύσω με καθαρά ρούχα.
Και κάποια στιγμή, ήρθε μια μέρα που όλα αυτά ανήκαν στο παρελθόν.
Τα παιδιά μου δεν είναι πια μικρά πια. Ο γιος μου είναι τώρα 8 και η κόρη μου είναι 5. Φέτος, η κόρη μου πήγε στο νηπιαγωγείο, και έγινε ένα μεγάλο παιδί.
Κι αυτά, είναι τα 10 πράγματα που μου λείπουν από την εποχή που τα παιδιά μου ήταν μικρά και μου έρχονται πρώτα στο μυαλό!
1. Τα παχουλά – σαν φραντζολάκια χέρια τους.
Τα σώματα των παιδιών αλλάζουν τόσο πολύ όσο μεγαλώνουν, αλλά ποτέ πριν δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι τα χέρια τους θα μεταμορφώνονταν τόσο πολύ. Τα χέρια των μωρών και των μικρών παιδιών είναι φτιαγμένα από μικρές παλάμες και παχουλά δάκτυλα, πάντα να προσπαθούν να φτάσουν κάτι που υποτίθεται ότι δεν πρέπει. Το πάνω μέρος τους είναι σαν ένα μικρό φραντζολάκι, πάντα για φίλημα!
2. Ο χαριτωμένος τρόπος που μιλούσαν.
Οι φωνές των μικρών παιδιών είναι αξιολάτρευτες. Οι μικρές δυσκολίες στην ομιλία τους κι η απίστευτη ικανότητά τους να “πλάθουν” τις δικές τους λεξούλες είναι άκρως διασκεδαστικά. Αυτή είναι η πρώτη φορά που συνδέουν πραγματικά το νόημα με τα λόγια – όταν λένε “μο”, ξέρετε ότι σημαίνει χυμό και τους το δίνετε. Είναι μια καταπληκτική και μαγική εποχή.
3. Αγκαλιές.
Τίποτα δεν συγκρίνεται με την αγκαλιά ενός μικρού παιδιού. Την απολάμβανα όταν νανούριζα την κόρη μου, και θα ήθελα πολύ να το κάνω και πάλι. Έστω και για μία μόνο φορά.
4. Διάβασμα/ανάγνωση.
Τώρα που ο γιος μου είναι στη Β’ Δημοτικού και η κόρη μου στο νηπιαγωγείο, μπορούν να διαβάζουν και τα δύο μόνα τους (σε διαφορετικό βαθμό). Ακόμα τους διαβάζω βιβλία, αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο που έκανα όταν ήταν μικρά. Παλιά καθόμασταν με τις ώρες, διαβάζοντας και κοιτάζοντας εικόνες. Μου άρεσε πραγματικά όταν κρατούσαν τα βιβλία και προσποιούνταν ότι μου τα διάβαζαν εκείνα.
5. Η ώρα του ύπνου.
Μερικοί γονείς απελπίζονται με τον μεσημεριανό ύπνο των παιδιών. Κι αυτό γιατί είναι δύσκολο να διαρθρώσουν το πρόγραμμά τους σύμφωνα με αυτόν. Εμένα όμως μου άρεσε. Και μόνο που γνώριζα ότι μέσα στην ημέρα θα υπήρχε ώρα για ησυχία, μου έδινε μια αίσθηση γαλήνης. Επίσης, μου άρεσε να τα ξυπνάω μετά τον μεσημεριανό ύπνο και να βλέπω τα χαριτωμένα κι ακόμα νυσταγμένα μουτράκια τους να μου χαμογελούν.
6. Το να πηγαίνουμε στο πάρκο.
Το πάρκο είναι ένα μαγευτικό μέρος για ένα μικρό παιδί κι αυτό γιατί πάρα πολλά πράγματα είναι καινούργια. Ως γονείς, μπορεί να αισθανθούμε κάποιες από αυτές τις “μαγείες” την πρώτη φορά που σπρώχνουμε το μωρό μας σε μια κούνια ή το βοηθάμε να χρησιμοποιήσει μια βρύση. Το να βλέπεις τον κόσμο ξανά μέσα απ τα μάτια του παιδιού σου είναι ένα από τα πιο εκπληκτικά πράγματα του να είσαι γονέας.
7. Γνωριμία με άλλες μητέρες.
Ξέρετε κι εσείς πολύ καλά πόσο σημαντικές είναι οι φιλίες που κάνετε με άλλες μητέρες. Η μητέρα σου και ο σύζυγός σου δεν μπορούν να καταλάβουν τι περνάς με τον τρόπο που θα το καταλάβει μια άλλη μάνα μικρού παιδιού. Ήμουν τυχερή που ήμουν μέρος ενός γκρουπ όπου μπορούσα να κάνω παρέα μαζί με άλλες μητέρες και τα παιδιά τους. Συνεχίζω να έρχομαι σε επαφή με πολλές από αυτές τις μαμάδες, αλλά τα οικογενειακά προγράμματα αλλάζουν πολύ όταν οι μαθητές ξεκινήσουν το Δημοτικό.
8. Τα αγαπημένα τους αντικείμενα.
Τα αγαπημένα αντικείμενα των μικρών παιδιών, που δεν τα αποχωρίζονται ποτέ, γίνονται ένα επίτιμο κομμάτι της οικογένειας. Η κόρη μου έχει ένα λούτρινο σκυλάκι που ήταν σχεδόν εξίσου σημαντικό για μένα όπως και για εκείνη. Μια φορά, το είχαμε χάσει για λίγες ώρες και με εξέπληξε το πόσο είχα στενοχωρηθεί γι ‘αυτό.
9. Τα μουσικά τους παιχνίδια.
Πάντα μισούσα τα παιχνίδια που μας έπαιρναν τα αυτιά παίζοντας ενοχλητικά μικρά τραγούδια ξανά και ξανά. Μερικές φορές όμως πιάνω την καρδιά μου να σφίγγεται όταν ακούω αυτά τα τραγούδια τώρα.
10. Να είμαι ολόκληρος ο κόσμος τους.
Σε αντίθεση με τα μεγάλα παιδιά, τα μικρά παιδιά στρέφονται προς εσάς σαν να είστε τα πάντα στη ζωή τους: φαγητό, άνεση, διασκέδαση και αγάπη. Εκείνη την εποχή, πολλές φορές αγχωνόμουν φοβερά στη σκέψη ότι είμαι τόσο υπεύθυνη για έναν άλλο άνθρωπο. Αλλά καθώς τα παιδιά μου μεγαλώνουν, συνειδητοποιώ πόσο ιδιαίτερος ήταν ο δεσμός μας όταν ήταν μικρά. Παρ’ όλα αυτά, είμαι τυχερή που παραμένει τόσο δυνατός. Με έναν άλλον τρόπο πια.
Ελεύθερη απόδοση και επιμέλεια, Έλενα Θάνου
Το διαβάσαμε στο The Mamagers
