Γράφει η Μαρίνα Κρητικού, Ψυχολόγος Υγείας/ Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος
Ο άνθρωπος στη ζωή του καλείται να παίξει πολλούς ρόλους σε διάφορους τομείς της ζωής του.
Είμαστε σύζυγοι, συνεργάτες ή εργαζόμενοι, φίλοι κλπ. Κανένας όμως ρόλος δεν είναι τόσο απαιτητικός όσο ο γονεϊκός και κυρίως ο μητρικός. Η μητέρα είναι το πρόσωπο αναφοράς του παιδιού, το πρόσωπο στο οποίο θα αναπτυχθεί ο δεσμός της ασφαλούς προσκόλλησης και με την οποία τα πρώτα χρόνια της ζωής του το παιδί θα είναι πιο κοντά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα όταν μια γυναίκα γίνεται μητέρα, να δίνεται 100% στην ανατροφή των παιδιών της. Οι απαιτήσεις και οι δυσκολίες του γονεϊκού ρόλου, την κάνουν και βάζει άλλες προτεραιότητες, με αποτέλεσμα η ίδια να έρχεται τελευταία και καταϊδρωμένη και το τελείωμα της ημέρας να τη βρίσκει απογοητευμένη και ματαιωμένη.
Επειδή λοιπόν η γυναίκα δεν είναι μόνο μητέρα, χρειάζεται όλα τα κομμάτια της προσωπικότητας της να είναι σε ισορροπία. Για να είναι σε ισορροπία ο άνθρωπος χρειάζεται να έχει και άλλα κομμάτια στη ζωή του. Κρατώντας μόνο τον ρόλο της μαμάς και αμελώντας τα υπόλοιπα κομμάτια της προσωπικότητας της, νιώθει έντονα την ματαίωση και το “πνίξιμο” του γονεϊκού ρόλου. Γι’ αυτό είναι πολύ βασικό να φέρει σε ισορροπία τα κομμάτια της προσωπικότητας της για να μπορέσει να δοθεί εξ ολοκλήρου στα παιδιά της!!
Κάτι που σίγουρα δεν βοηθάει, είναι όταν έχουμε μάθει στη ζωή μας να βάζουμε μπροστά τα πρέπει και τις κοινωνικές επιταγές. “Πρέπει ή θέλω;” Πόσες γενιές δεν έχουν γαλουχηθεί με τη φράση: “Πρέπει να είσαι καλό παιδί, γιατί….τι θα πει ο κόσμος;” Οι γονείς δεν έπαιρναν τα παιδιά τους αγκαλιά, γιατί δεν έπρεπε να φαίνονται ευαίσθητοι προς το παιδί, να μην “τους πάρει τον αέρα”, ο άντρας δεν έπαιρνε έξω τη γυναίκα του αγκαλιά για να μην του πουν ότι τον σέρνει από τη μύτη και γενικά πολλά πολλά πρέπει που έμπαιναν τις περισσότερες φορές κόντρα στα δικά μας θέλω και τις δικές μας επιθυμίες. Το αποτέλεσμα των παραπάνω πρακτικών, είναι να μεγαλώνουμε και να γινόμαστε οι ενήλικες που κάνουν τις λάθος επιλογές με τους συντρόφους τους, γιατί πολύ απλά τα κοινωνικά πρέπει μας ώθησαν σε αυτή την επιλογή. Τότε τα κοινωνικά πρέπει μοιάζουν σαν μέγγενη πάνω από το κεφάλι μας και τα θέλω που τόσα χρόνια παλεύαμε να φιμώσουμε τώρα είναι έτοιμα να υψώσουν ανάστημα και η ένταση της φωνής να μας σπάσει τα αυτιά! Ας μην εθελοτυφλούμε άλλο!!
Συμπερασματικά, είναι πολύ σημαντικό η μητέρα να είναι σε επαφή με τα συναισθήματα της για να μπορεί να αφουγκραστεί ποια κομμάτια της προσωπικότητας της έχουν “θυσιαστεί” στον βωμό της μητρότητας. Ακόμα και αν δεν μπορεί να τα επαναφέρει αυτούσια, μπορεί να τα τροποποιήσει ώστε να ταιριάζουν με τον εαυτό της και τις ανάγκες της όπως αυτές έχουν τροποποιηθεί με τον ερχομό του νέου μέλους της οικογένειας της.
Κρητικού Μαρίνα
Ψυχολόγος Υγείας/ Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος
http://kritikou-healthpsy.gr/
Συνεργάτης Attachment Parenting Hellas
marina.kritikou@yahoo.com
