Προς μαμάδες διδύμων: ψάξτε άλλες μαμάδες διδύμων να ανταλλάξετε πόνους, οι μαμάδες σκέτες δεν έχουνε να σας πούνε πολλά, και δεν καταλαβαίνουν τι λέτε.
Ο πρώτος μου ξάδερφος απέκτησε δίδυμα αγόρια όταν ο μεγάλος μου (τότε, μοναχο-) γιος ήτανε έξη χρονών. Θυμάμαι να κοιτάζω με γουρλωμένα μάτια τα δύο μωρά και να μουρμουράω «δίδυμα; Μα πως σου ήρθε;» Κατά την εκνευριστικά αληθινή φράση «μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες» μετά κάμποσα χρόνια βρέθηκα κι εγώ προσωπικά μαμά διδύμων – με τον μεγάλο στα 14, δηλαδή σε έκρηξη εφηβικής επαναστατικότητας και έκρηξη γενικά, και όχι στην πρώτη μου νιότη από καμία άποψη.
Υπάρχουν μύθοι και μύθοι για τα δίδυμα και τους πιάνω έναν έναν:
1. Ξεμπερδεύεις με τη μία: ναι, γιατί μεγαλώνεις 2 παιδιά ταυτόχρονα – με διπλή κούραση, ξενύχτι και ταλαιπωρία. Έχει πολλή πλάκα το σετάκι παιδιών που συνδέονται με βαθιά αγάπη (και ώρες ώρες με βαθιά αντιπάθεια) αλλά έχει και άπειρο χαμαλίκι. Σας λέω ά-πει-ρο, και είμαι ανθεκτικό άτομο. Τη βγάζεις με 3-4 ώρες ύπνο. Το πρώτο καλοκαίρι, που τα δίδυμα ήταν 8 μηνών, έπλενα κατά μέσο όρο 20 πισινούς την ημέρα.
2. Αν έχεις μεγαλύτερα παιδιά, περνάνε λούκι: όσο μεγάλα κι αν είναι, ξαφνικά πάνε στην άκρη επειδή η μαμά είναι σαν την τρελή με δύο βρέφη στο κεφάλι της, με ορμόνες στα κάγκελα κι επιπλέον άυπνη. Για να μην αναφέρω το χοντρή, δυσκίνητη και κουρασμένη συνέχεια. Το στάνταρ είναι να εμφανίσει δερματικά το μεγαλύτερο αδερφάκι (θέλει να ΔΕΙΣ τι έχει με τη μία) ή οποιοδήποτε ψυχοσωματικό, ή να γίνει απλώς πολύ δύσκολο, από κει που ήτανε παναγία. Αν είναι στην εφηβεία, κάνει την επανάστασή του με άνεση και με όσο γίνεται πιο παρακινδυνευμένο τρόπο, δείχνοντας πόσο περιφρονεί τη μαμά και «όλο αυτό το τσαντίρι», δηλαδή την οικογένεια. Που τσαντιροποιείται ιντήντ.
3. Απομονώνεσαι: πηγαίνεις στα πάρκα και στα παιδικά πάρτυ αλλά είσαι μόνη, οι άλλες μαμάδες με το ένα παιδί έκαστη περνάνε ζάχαρη, το βλέπεις. Δεν τρέχουν συνέχεια στην τουαλέτα με το ένα και με το άλλο παιδί, πίνουν κι ένα καφέ. Εσύ, ντιπ τίποτα. Αν δεν βρεις άλλες διδυμο-μαμάδες και δεν συνδεθείς έστω και διαδικτυακά μαζί τους, περνάς μεγάλο στρίμωγμα μέχρι να γίνουν τα διδυμάκια σου 6-7 χρονών.
4. Παιδικές ασθένειες ντούμπλεξ: ό,τι έχει ο ένας το κολλάει κι ο άλλος, από γρίπη μέχρι ψείρες. Ντιλ γουιθ ιτ.
5. Ανταγωνισμός: συνέχεια τρώγονται ποιος/α είναι ο καλύτερος/η, κι εσύ απλώς λες κοινοτυπίες, «δεν έχει σημασία ποιος είναι καλύτερος, και οι 2 καλοί είστε!» και σε γράφουν κανονικά.
6. Κόμμα: φυσικά και κάνουν κόμμα, 2 παιδιά εναντίον μίας μαμάς ή 2 γονιών. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος έκανε τι, ή ποιον να μαλώσεις (κανέναν, το κάνεις γαργάρα).
7. Γλώσσα: βλέπε 6. Τα δίδυμα έχουν ενδοσυνεννόηση, όχι μεταφυσικής μορφής (αν και, δεν το αποκλείω και αυτό). Ξέρουν τι λέει/κάνει το αντίπαλο δέος και δεν θα στο πουν ποτέ. Τα δικά μου, μιλάνε και κινέζικα – άρχισαν από μωρά, οπότε τώρα στα 7 τους συζητάνε μεταξύ τους και δεν καταλαβαίνω χριστό.
8. Συμπεριφορά: ο Καλός και ο Κακός Μπάτσος αλλάζουν συνέχεια ρόλο. Δεν ξέρεις πότε θα είναι Κακός ο ένας και πότε ο άλλος. Ούτε καν (όσο είναι μωρά) ποιο από τα 2 θα κάνει εμετό στο αυτοκίνητο. Συχνά, και τα δύο…
9. Ύπνος: η μία κοιμάται σαν πουλάκι, ο άλλος σαν τον Μπάτμαν (=ποτέ). Το έχω ακούσει αυτό κι από άλλες μαμάδες με αγόρι-κορίτσι, ότι το κορίτσι έχει καλύτερο ύπνο, αλλά μπορεί να συμβεί και το αντίθετο. Όταν πάντως ακούω βήματα στις 4 το πρωί ξέρω ότι είναι ο μικρός και όχι η μικρή, στάνταρ.
10. Διαδικασίες: κι εδώ τα κορίτσια σκίζουν – μαθαίνουν να ντύνονται, πλένονται κλπ σχεδόν πάντα, κανένα χρόνο πριν από τα αγόρια. Γεγονός που αποδεικνύει ότι είμαστε ανώτερο είδος εκ γενετής… ή εκπαιδευόμαστε πιο εύκολα.
11. Έχουν διαφορετικές δεξιότητες: ο ένας είναι καλός στα μαθηματικά, η άλλη στη χειροτεχνία. Δικαίως τα χωρίζουν τα δίδυμα στα δημόσια σχολεία, για να μην συγκρίνονται συνέχεια μεταξύ τους και σου σπάνε τα νεύρα.
12. Δεν είναι καρμπόν: μην τους παίρνετε ίδια ρούχα… αν και, ακόμα κι όταν ντύνονται μόνα τους, καταφέρνουν να συντονίζονται χρωματικά (πχ, φοράνε και οι 2 σιέλ ή κόκκινα ή χρώματα που ταιριάζουν).
13. Είναι δύο ξεχωριστά άτομα: η μαμά το καταλαβαίνει πρώτη, οι υπόλοιποι συγγενείς με καθυστέρηση. Άρα φροντίζεις να τους ενημερώνεις.
14. Το μεγάλο παιδί, ντοντ φοργκέτ: έχει όλο και περισσότερες ανάγκες, και δεν τις προσέχεις επειδή πνίγεσαι στο πάμπερ, αλλά… με κάποιο τρόπο πρέπει, πρέπει να βρεις χρόνο. Μην σκέφτεσαι «είναι μεγάλο/ή/και/έφηβο πια, δεν με χρειάζεται» – σε χρειάζεται με τρέλα, το λέω επειδή έκανα αυτό το λάθος και το πλήρωσα όπως όλες οι μαμάδες σε ανάλογη θέση. Ελπίζω να μην κατάλαβα το λάθος μου πολύ-πολύ αργά…
15. Η σύμπνοια: όση διαφορά και να έχουν τα δίδυμα από το μεγαλύτερο ή μικρότερο αδερφάκι, κάνεις ότι μπορείς για να είναι αγαπημένα όλα αντάμα. Εύκολα λέγεται (όπως όλα τα βαθυστόχαστα) αλλά δύσκολα γίνεται.
16. Η πλάκα: είναι σούπερ σας λέω, κι έχει πλάκα να πηγαίνεις σχολείο με 2 παιδάκια, κρατώντας το ένα από το ένα χέρι και το άλλο από το άλλο. (Δεν έχει πλάκα να κουβαλάς 2 σακίδια, οπότε παίρνεις σακίδια με ρόδες και εκπαιδεύεις τα δίδυμα να τραβάει ο καθένας το τσαντικό του). Γενικά, τα δίδυμα έχουν πολλή πλάκα, όπως και τα μονά παιδάκια δηλαδή – απλώς χ2.
17. Το παιχνίδι: παίζουν μεταξύ τους υπέροχα, ακόμα κι αν σφάζονται πότε πότε – και τα μονά παιδάκια με τους κολλητούς τους σφάζονται πότε πότε. Αγαπημένο παιχνίδι των διδύμων μου είναι ότι, και καλά, ο ένας έρχεται επίσκεψη και παίζουν – ότι δεν είναι αδέρφια αλλά κολλητοί σε πλέυ-ντέητ. Τους είπε κάποτε ο μεγάλος ότι ερχόταν ο κολλητός του σπίτι όταν ήταν μικρός, και τους άρεσε.
18. Το φαγητό: τρώνε εντελώς διαφορετικά πράγματα, με εξαίρεση τα μακαρόνια (κιμά ή τυρί) που είναι αγαπημένο φαγητό όλων των παιδιών, μονών ή διπλών.
19. Τα χόμπι: βρίσκεις ένα-δυο πράγματα που αρέσουν και στα δύο παιδιά ώστε να μην τρέχεις το ένα από δω και το άλλο από κει. Δυστυχώς αν ο ένας θέλει πισίνα και ο άλλος όχι, δεν υπάρχει τρόπος να εξυπηρετηθούν αμφότεροι άρα ξεπερνάς την πισίνα (για ένα μήνα ή ένα χρόνο) και εξετάζεις το τένις, πινγκ-πονγκ, βάδην, ή ότι άλλο σε φωτίσει ο θεός.
20. Α-γά-πη: σόρι, ότι και να πω, καταλήγω στην ίδια λέξη-κλισέ που ακούγεται τρομερή μπούρδα, αλλά δεν είναι: όσο πιο πολύ τα αγαπάς τα διδυμάκια σου και τα παιδάκια σου γενικά, τόσο περισσότερο αγαπιούνται μεταξύ τους…
Το βιβλίο «Τα δίδυμα που ακούνε τα πάντα» το έγραψα για τα διδυμάκια, που γκρίνιαζαν ότι δεν βρίσκουν δίδυμους ήρωες στα βιβλία. Όχι μόνο για τα δικά μου διδυμάκια δηλαδή. Αν και οι ήρωες εδώ λέγονται Σοφία και Παναγιώτης, όπως τα δίδυμά μου, αν έχετε κι εσείς δίδυμα, αντικαταστήσετε τα ονόματα των ηρώων του βιβλίου με αυτά των δικών σας παιδιών, και είστε μέσα. Το ήθελα σε μικρό φορμά για να χωράει σε μαμαδίστικη τσάντα, και σε πολύ χαμηλή τιμή για ευνόητους λόγους.
Η Ρένια Μεταλληνού, που έκανε την τέλεια εικονογράφηση, ήταν κάποτε art director στο πολύ όμορφο περιοδικό “Jupiter”, όπου δούλευαν οι φίλοι μου Γιώργος Πανόπουλος και Έρση Μηλιαράκη. Μικρός που είναι ο κόσμος…
«Τα δίδυμα παιδιά που ακούνε τα πάντα», Μανίνα Ζουμπουλάκη, εικονογράφηση Ρένια Μεταλληνού, εκδόσεις Παπαδόπουλος.
Το διαβάσαμε στο http://www.themamagers.gr/
