Το τελευταίο διάστημα στην Ελλάδα, ο στρεπτόκοκκος έχει μετατραπεί σε πρωταγωνιστή των δελτίων ειδήσεων. Κρούσματα σε σχολεία παρουσιάζονται με ένταση, αγωνία, ακόμα και τρομοκρατία. Όμως, μήπως αυτό που βιώνουμε δεν είναι μια επιδημία του στρεπτόκοκκου, αλλά του φόβου και της υπερδιάγνωσης;
Ο παιδίατρος Γιώργος Χαρίτος περιγράφει:
«Άνοιξα την τηλεόραση και είδα τίτλο: ‘Βρέθηκε παιδί με στρεπτόκοκκο σε σχολείο’. Αναρωτήθηκα: υπάρχει σχολείο χωρίς τουλάχιστον ένα παιδί με στρεπτόκοκκο αυτές τις μέρες;»
Η πραγματικότητα είναι απλή: κάθε παιδιατρικό ιατρείο βλέπει καθημερινά αρκετά περιστατικά. Ο στρεπτόκοκκος δεν είναι κάτι καινούργιο, ούτε κάτι σπάνιο. Το ερώτημα δεν είναι αν υπάρχει – αλλά πώς το διαχειριζόμαστε.
Όταν το τεστ γίνεται εμμονή
Μια μητέρα κάνει στρεπ τεστ κάθε μέρα επί πέντε μέρες στο παιδί της, χωρίς κανένα σύμπτωμα. Άλλη αναρωτιέται αν πρέπει να πάρει το παιδί της από το σχολείο επειδή κάποιο άλλο παιδί βγήκε θετικό. Σχολεία στέλνουν email ζητώντας τεστ από όλα τα παιδιά.
Κι αν βγει θετικό; Τι κάνουμε; Το θεραπεύουμε; Με τι κριτήριο;
Στη Γερμανία και τις ΗΠΑ, ακόμη και συμπτωματικά παιδιά συχνά δεν λαμβάνουν αντιβιοτικά. Γιατί; Επειδή σε πολλές περιπτώσεις η λοίμωξη είναι αυτοπεριοριζόμενη. Αντιμετωπίζεται με υπομονή, όχι με πανικό.
Δια τηλεφώνου διαγνώσεις, χωρίς εξέταση
Στην Ελλάδα, πολλές φορές δίνεται αντιβίωση μέσω τηλεφωνικής διάγνωσης, ακόμη και σε παιδιά χωρίς συμπτώματα, μόνο με ένα τεστ φαρμακείου. Οι φορείς δεν είναι απαραίτητα ασθενείς.
Κι όμως, τα σχολεία αδειάζουν, τα φαρμακεία γεμίζουν, και η ψυχραιμία εξαφανίζεται.
Η επιστήμη υπάρχει. Ας την εμπιστευτούμε.
Ο στρεπτόκοκκος είναι διαχειρίσιμος. Αυτό που δεν είναι διαχειρίσιμο είναι ο τρόμος που δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι, πολλές φορές με την αρωγή των media και της υπερπληροφόρησης.
«Αντί να θεραπεύουμε ασθενείς, κυνηγάμε φορείς. Αντί να ενημερώνουμε, τρομοκρατούμε. Κι αντί να εμπιστευόμαστε τους γιατρούς, κάνουμε τεστ για να ‘βγει κάτι’.»
Ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε στη λογική, στην επιστήμη και στην ψύχραιμη γονεϊκότητα.
