Η σειρά Adolescence του Netflix ξεκινά με μια γροθιά στο στομάχι: αστυνομικοί μπαίνουν σε ένα συνηθισμένο σπίτι και συλλαμβάνουν τον 13χρονο Jamie για τη δολοφονία της συμμαθήτριάς του, Katie. Δεν υπάρχει μυστήριο. Ξέρουμε από την αρχή τι έγινε. Το ερώτημα δεν είναι ποιος, αλλά γιατί.
Η σειρά δεν εξωραΐζει το τραγικό γεγονός. Η Katie έχασε τη ζωή της και η οικογένειά της ζει έναν εφιάλτη. Αλλά ταυτόχρονα, το Adolescence μας ζητά να κοιτάξουμε και τον άλλον τραγικό ήρωα αυτής της ιστορίας: τον ίδιο τον Jamie. Ένα παιδί. Ένα αγόρι που χάθηκε πριν καν μεγαλώσει.
Η παιδική ηλικία των αγοριών σε κρίση
Καθώς ξεδιπλώνεται η ζωή του Jamie, αναδύεται μια εικόνα που δεν αφορά μόνο αυτόν, αλλά ολόκληρη τη γενιά των αγοριών σήμερα. Παρά την παρουσία γονιών, το σχολείο, τους φίλους, βλέπουμε ένα παιδί που βυθίζεται στη ντροπή, την απόρριψη και την πίεση να “αποδείξει” ότι είναι αρκετά άντρας.
Σε ηλικία που θα έπρεπε να παίζει και να ονειρεύεται, ο Jamie προσπαθεί να ανταποκριθεί στα τοξικά πρότυπα αρρενωπότητας που προβάλλονται μέσα από τα social media: σεξουαλική εμπειρία, κυριαρχία, επιτυχία, σκληρότητα. Όταν δεν πληροί αυτά τα κριτήρια – όταν δεν έχει “κοπέλα”, όταν δεν παίζει ποδόσφαιρο, όταν δεν φαίνεται “αρκετά άντρας” – η αυτοεικόνα του καταρρέει.
Το ψηφιακό περιβάλλον μεγαλώνει τα παιδιά μας
Δεν είναι ότι τα παιδιά βλέπουν “κακά βίντεο”. Είναι ότι διαμορφώνουν την ταυτότητά τους μέσα από αυτά. Γονείς, δάσκαλοι, ακόμη και η Δικαιοσύνη, μένουν πίσω, χωρίς καμία ιδέα για το τι πραγματικά συμβαίνει στις οθόνες τους.
Στο τρίτο επεισόδιο, βλέπουμε τον Jamie σε ψυχολογική αξιολόγηση. Εκεί, αρνείται την πιθανότητα να είναι gay, λέει ψέματα για εμπειρίες που δεν είχε, κουβαλά την ντροπή του που δεν του αρέσει το ποδόσφαιρο – όλα σημάδια μιας ταυτότητας που διαλύεται.
Αυτό δεν είναι απλώς ένα αγόρι. Είναι πολλά.
Ο Jamie δεν είναι φτιαγμένος για βία. Την απορρόφησε. Όπως πολλά παιδιά, μεγάλωσε σε έναν κόσμο που δεν τους δείχνει πώς να είναι άνθρωποι – μόνο πώς να είναι “αρσενικά”. Και αν αποτύχουν σε αυτό, η κοινωνία δεν τους αφήνει χώρο να είναι κάτι άλλο. Έτσι, καταρρέουν ή καταστρέφουν.
Η ευθύνη δεν είναι μόνο του Jamie
- Οι τεχνολογικές εταιρείες θησαυρίζουν εις βάρος της ψυχικής υγείας των παιδιών μας.
- Το σχολείο δεν μαθαίνει στα παιδιά πώς να μιλούν για τα συναισθήματά τους.
- Η Δικαιοσύνη μεταχειρίζεται τραυματισμένα παιδιά σαν ενήλικους εγκληματίες.
- Και εμείς, οι γονείς, συχνά δεν έχουμε ιδέα τι πραγματικά συμβαίνει στις ζωές των παιδιών μας.
Τι μπορούμε να κάνουμε;
Όχι, δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον αλγόριθμο του Instagram. Αλλά μπορούμε να αλλάξουμε το πώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας:
- Ρώτα τον γιο σου: Πώς νιώθεις για τον εαυτό σου;
- Μίλα μαζί του για το τι βλέπει online.
- Δείξε του ότι είναι αρκετός όπως είναι.
- Δώσε του θετικά αντρικά πρότυπα – όχι macho icons, αλλά άντρες με ενσυναίσθηση.
- Και πες του: «Σε αγαπώ. Ό,τι κι αν γίνει.»
Η σειρά δεν δίνει απαντήσεις. Μας ρωτά: Εσύ τι κάνεις;
Το Adolescence τελειώνει χωρίς λύση, χωρίς ελπίδα. Και ίσως γι’ αυτό είναι τόσο ισχυρή. Γιατί τα παιδιά μας δεν χρειάζονται άλλη μια σειρά που τελειώνει με happy end. Χρειάζονται να τα δούμε. Πραγματικά. Προτού να είναι αργά.
