Αυτό είναι κάτι που αισθάνομαι κάθε χρόνο. Ίσως κι εσύ το νιώθεις. Ο μεγαλύτερος γιος μου μπαίνει στην πρώτη τάξη του λυκείου, και συνειδητοποιώ έντονα πως του μένουν μόνο τρία χρόνια στο σπίτι. Τρία πολύτιμα χρόνια. Μπορώ να παγώσω το χαμόγελό του με ένα κλικ της κάμερας, αλλά δεν μπορώ να παγώσω το χρόνο. Ο χρόνος προχωράει και το κουδούνι του σχολείου χτυπά για να σηματοδοτήσει το πέρασμά του.
Οι μητέρες σε όλο τον κόσμο καταλαβαίνουν αυτό το παράξενο συναίσθημα — αυτή την ένταση ανάμεσα στο να αφήσεις το παιδί να φύγει και στο να το κρατήσεις κοντά σου. Υπάρχουν μητέρες που στέλνουν το πρώτο τους παιδί στο νηπιαγωγείο, γνωρίζοντας ότι ένα κεφάλαιο έχει κλείσει. Υπάρχουν μητέρες που στέλνουν τα παιδιά τους στο πανεπιστήμιο, κατανοώντας ότι μια εποχή έχει τελειώσει. Και υπάρχουν μητέρες παντού, ενδιάμεσα, που θρηνούν το πέρασμα του χρόνου. Αν είσαι μία από αυτές, δεν έχω σοφές συμβουλές να σου δώσω. Είμαι εδώ απλά για να κάτσω μαζί σου μέσα στη θλίψη.
Γιατί φέτος, όταν καταπίνεις τον κόμπο στο λαιμό σου και αποχαιρετάς το παιδί σου και μετράς τα λεπτά μέχρι να έρθει η ώρα να το παραλάβεις, πρέπει να ξέρεις πως κάποιος άλλος το νιώθει επίσης. Και φίλη μου, θα τα καταφέρεις. Θα τα καταφέρεις να περάσεις αυτή την περίοδο του μεγαλώματος και του αποχωρισμού, αλλά για την ώρα, είναι εντάξει να νιώθεις την ένταση των κεφαλαίων που κλείνουν και των καινούργιων που αρχίζουν.
Γιατί είσαι μια μητέρα που δίνει ρίζες και φτερά σε ένα παιδί που μαθαίνει να πετάει. Είναι όμορφο και γενναίο και συνάμα σπαρακτικά δύσκολο, αλλά δεν είσαι μόνη. Δεν είσαι η μόνη που μένει λίγο παραπάνω μετά το αποχαιρετισμό. Δεν είσαι η μόνη που προσπαθεί να ηρεμήσει την ανήσυχη καρδιά της. Δεν είσαι η μόνη που σκουπίζει τα δάκρυα της στην ουρά του σχολικού αυτοκινήτου. Είσαι μέρος ενός ιερού δεσμού μητέρων που καταλαβαίνουν την ένταση του να κρατάς σφιχτά ενώ αφήνεις.
Μια μέρα, θα κοιτάξουμε πίσω και θα δούμε την υπέροχη ιερότητα αυτής της διαδικασίας, αλλά σήμερα δεν είναι εκείνη η μέρα. Σήμερα, το να αφήσεις είναι δύσκολο. Οπότε για την ώρα, αγαπημένη μου μαμά, κάτσε λίγο μέσα στη θλίψη.
Και να ξέρεις πως θα κάτσω κι εγώ μαζί σου.
