Πηγαίνεις το παιδί στην παιδική χαρά και δεν θέλει να παίξει με τα άλλα παιδάκια. Το πηγαίνεις σε μια δραστηριότητα και κάθεται μαζί σου «κολλημένο». Θέλει τον χρόνο του. Μετά θα συνηθίσει, θα το σκεφτεί, θα πάει. Αλλά εσύ ανησυχείς. Γιατί τα συνομήλικά του είναι πιο άνετα; Γιατί το δικό μου κολλάει πάνω μου και δεν με αφήνει;
Σύμφωνα με την ψυχολόγο Becky Kennedy, τέτοιες συμπεριφορές των παιδιών μας κάνουν να σκεφτούμε ότι το παιδί μας δεν έχει αυτοπεποίθηση. Αλλά αυτό απέχει πολύ από την πραγματικότητα.
Όταν είναι μικρά, οι γονείς ορίζουμε την αυτοπεποίθηση ως την άνεση να πάνε να παίξουν με άλλα παιδιά, να θέλουν να συμμετέχουν σε ό,τι κάνουν τα συνομήλικά τους. Όταν μεγαλώνουν, όμως, ορίζουμε την αυτοπεποίθηση ως ακριβώς το αντίθετο. Να βλέπουν τι κάνουν οι συνομήλικοί τους και να επιλέγουν να μην το κάνουν. Να έχουν τη σιγουριά να κάνουν αυτό που θέλουν κι ας ξεχωρίζουν από το πλήθος.
Όταν είναι μικρά τους λέμε «παίξε με τα άλλα παιδάκια» κι όταν μεγαλώνουν τους λέμε «κι επειδή το έκανε η Ελένη σημαίνει ότι πρέπει να το κάνεις κι εσύ;». Όταν τα παιδιά είναι μικρά και κολλάνε πάνω μας, διστάζουν να πάνε να παίξουν, δεν ντρέπονται απαραίτητα. Παρατηρούν, περιμένουν να νιώσουν άνετα και μετά θα επιλέξουν αν θα πάνε ή όχι.
Ακριβώς ό,τι θα θέλαμε να κάνουν και στην εφηβεία. Κι αυτό δείχνει ότι εμπιστεύονται την κρίση τους, έχουν σιγουριά, χτίζουν αυτοπεποίθηση. Και το μόνο που χρειάζονται να τους πούμε όταν είναι κολλημένα πάνω μας είναι «δεν είσαι έτοιμος/η ακόμα. Δεν πειράζει. Εμπιστεύσου τον εαυτό σου. Όταν είσαι έτοιμος/η θα το ξέρεις»!
