Ο δάσκαλος που κάνει κάθε μέρα 106 χιλιόμετρα για να πάει στο σχολείο
Το βραβείο “εκπαιδευτικός της χρονιάς” κέρδισε ο εκπαιδευτικός Χάρης Γεωργιακάκης που κατάφερε να μεταμορφώσει ένα σχολείο στους πρόποδες του Ψηλορείτη της Κρήτης
Το μότο του κ. Γεωργιακάκη είναι “δάσκαλος δεν είναι αυτός που διδάσκει αλλά αυτός που εμπνέει“.
“Αυτός ο τίτλος αξίζει σε πολλές και πολλούς εκπαιδευτικούς που δεν αναδεικνύεται το έργο τους αλλά προσπαθούν καθημερινά για το καλύτερο σε όλες τις γωνιές της πατρίδας μας και ειδικά στα ακριτικά νησιά και σε απομακρυσμένα μέρη”.
“Όταν βρέθηκα στα Βορίζια πριν από περίπου 5 χρόνια υπήρχε παραμέληση όχι μόνο στο κτήριο και στον αύλειο χώρο, αλλά και γενικότερα. Ξεκίνησα πρώτα την προσπάθεια να διαμορφώσουμε ένα όμορφο κτιριακό συγκρότημα, να επισκευαστούν οι φθορές, να ζωγραφιστεί, να φτιαχτεί όμορφα ο αύλειος χώρος και σιγά σιγά, διαθέτοντας πολύ προσωπικό χρόνο, σε συνεργασία με την τοπική κοινότητα και με τη δημοτική αρχή, έγιναν οι παρεμβάσεις. Διαμορφώθηκε ένας όμορφος χώρος και από κει και μετά κάθε χρόνο μαζί με τους συναδέλφους που ερχόντουσαν, υλοποιούσαμε και κάτι διαφορετικό. Επίσης, δημιουργούνται και θέματα ίσων ευκαιριών, καθώς υπήρχαν ανισότητες που έπρεπε να αμβλυνθούν μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία. Τα παιδιά δεν έχουν καθηγητή πληροφορικής, δεν έχουν εικαστικά, δεν κάνουν μουσική, δεν κάνουν ξένες γλώσσες. Έτσι όπως είναι διαμορφωμένο το αναλυτικό πρόγραμμα στα ολιγοθέσια δεν υπάρχουν εύκολα εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων οπότε το κομμάτι αυτό «πέφτει» στους δασκάλους που προσπαθούν να το καλύψουν. Το πρόβλημα των άνισων ευκαιριών ήταν και ο λόγος που ήθελα να υπηρετώ εκεί. Έβλεπα την κατάσταση αυτή και σκεφτόμουν ότι πρέπει οπωσδήποτε να βοηθηθούν αυτά τα παιδιά”
“Εγώ βρέθηκα σε ένα απομακρυσμένο σχολείο στα Βορύζια του δήμου Φαιστού που είναι 50 χιλιόμετρα από το Ηράκλειο. Μία ώρα να πας και μία ώρα να γυρίσεις. Αυτό είναι κάτι που αποθαρρύνει τους εκπαιδευτικούς γιατί το κόστος μετακίνησης και το κόστος διαβίωσης είναι μεγάλο”, ανέφερε ο εκπαιδευτικός και εν συνεχεία ξεκαθάρισε ότι η “ηθική ικανοποίηση” είναι αυτό που τον αποζημιώνει για το καθημερινό ταξίδι που είναι υποχρεωμένος αν κάνει για να φτάσει στο σχολείο του.
“Βρίσκομαι εκεί από το 2017 και όταν βρέθηκα εκεί υπήρχε ανάγκη να γίνουν κάποιες παρεμβάσεις στο σχολείο γιατί υπήρχαν φθορές. Ο αύλιος χώρος ήταν σε κακή κατάσταση. Έτσι σε συνεργασία με τους φορείς, τους συναδέλφους την τοπική κοινότητα και τους γονείς ξεκίνησα μία προσπάθεια να αλλάξει όλο αυτό. Να πάρει χρώμα και να διορθωθεί”, πρόσθεσε ο δάσκαλος.
“Προσπαθήσαμε λοιπόν μέσα από διάφορες δράσεις που υλοποιήσαμε και μέσα από κάποια προγράμματα που πήραμε μέρος, όλο αυτό το κενό κάπως να καλυφθεί. Πήραμε εξοπλισμό, οργανώσαμε βιβλιοθήκη, την Παγκόσμια Ημέρα των Ατόμων με Αναπηρία τους έδειξα τη νοηματική, την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου ο καθένας έγραψε για το βιβλίο του, έμαθαν πώς να μελετούν ένα ηλεκτρονικό βιβλίο”
“Βλέπαμε ότι χρόνο με τον χρόνο, τα παιδιά αντιδρούσαν όλο και καλύτερα αρχικά γιατί υπήρχε σταθερό προσωπικό. Επίσης άρχισαν να αντιλαμβάνονται πράγματα πέρα από το πολιτισμικό τους πλαίσιο, το οποίο είναι αγροτοκτηνοτροφικό.
Άρχισαν να έχουν παραστάσεις και για πράγματα τα οποία δεν συναντούν συχνά στην καθημερινότητά τους, να προβληματίζονται και να αυτενεργούν περισσότερο σε σχέση με τους μαθητές πχ στις πόλεις σε θέματα για παράδειγμα πληροφορικής, περιβάλλοντος, φιλαναγνωσίας κλπ Γενικότερα λάμβαναν όλο και περισσότερα ερεθίσματα που η περιοχή δεν μπορεί να τους δώσει άμεσα”
