Διάβασα ότι για πολλούς το ζήτημα της προωρότητας είναι ταμπού. Δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί ή μάλλον μπορώ. Δεν θα ξεχάσω που πρόσφατα μια άλλη μητέρα με ρώτησε εάν έφταιγα εγώ. Μπορεί και να έφταιγα, μπορεί και όχι. Ξέρω όμως πόσο αγάπησα τον γιο μου προτού καν έρθει στη ζωή… Ξέρω επίσης ότι η προωρότητα μπορεί να τους αγγίξει όλους ή έστω τους αφορά όλους. Η προωρότητα δεν είναι απλώς αριθμοί. Δεν είναι απλώς ιστορίες γραμμένες στο διαδίκτυο προορισμένες να διαβαστούν από μαμάδες πρόωρων μωρών που δεν κοιμούνται τα βράδια από την αγωνία. Η προωρότητα αφορά εξίσου τον εργοδότη, αφορά εξίσου την πολιτεία. Γιατί στοιχίζει, από πολλές απόψεις. Αυτό το κείμενο-γράμμα δεν προορίζεται για να συγκινήσει, ούτε καν για να αρέσει, απευθύνεται στον γιο μου με την ελπίδα ότι θα λειτουργήσει σαν μήνυμα μέσα στο νερό που χρόνια μετά εκείνος θα βρει στη θάλασσα του ίντερνετ και θα μπορέσει, μόνος, να διαβάσει. Απευθύνεται και σε όσους θέλουν να μάθουν και να καταλάβουν. Και σε κάποια μαμά που ξενυχτά και έχει ανάγκη να πιστέψει.
«Καρδιά μου», αυτό σου είπα εκείνο το βράδυ δευτερόλεπτα μετά που φάνηκαν αιώνες, αφού άκουσα αυτόν τον τρομακτικό κτύπο και ύστερα μια φωνούλα, όχι κλάμα, που προσπάθησε να αντιδράσει, να μου πει «εδώ είμαι μαμά, μη φοβάσαι». Όσο περίμενα στο δωματιάκι, άκουσα μωρά να γεννιούνται και μαμάδες να τους μιλούν με ανακούφιση. Σκέφτηκα τότε τι τυχερές που ήταν. Δεν ήξερα ακόμη πόσο τυχερή ήμουν εγώ. Ο γιατρός προσπάθησε να με ενημερώσει. Του είπα μόνο ότι πίστευα σε σένα. Ακόμη και εάν ήμουν η μόνη, πάλι θα πίστευα σε σένα. Αποφάσισα να σε αφήσω να παλέψεις. Βαθιά μέσα μου ήξερα ότι θα το έκανες. Μετά την ένεση δεν πονούσα πια, αλλά κάθε φορά που σε χάιδευα στην κοιλιά μου, ένιωθα ότι έκανες προσπάθεια για να έρθεις κοντά μου.
Ξύπνησα το πρωί στο δωμάτιο με έντονους πόνους. Δεν φοβόμουν τον πόνο, μόνο που αυτός ο πόνος ήταν διαφορετικός, ήταν ο πόνος του πρόωρου αποχωρισμού, αβάσταχτος. Έκλαψα ξανά και ξανά και ύστερα ο γιατρός ήρθε στο δωμάτιο και μου είπε. «Ακόμη εδώ είσαι; Ο γιος σου σε περιμένει». Πήγα στο μπάνιο και ετοιμάστηκα. Ήθελα να με δεις όσο πιο όμορφη γινόταν. Μα εσύ είχες τα μάτια σου κλειστά, σφραγισμένα ακόμη. Το δέρμα σου όχι ροζ, σχεδόν μπορντό. Ήσουν τόσο μικρός, τόσο πρόωρος, γεννημένος κάτω από το όριο (που έμαθα μετά), 740 γρ. που μετά από μία εβδομάδα θα γίνονταν 600 γρ. Οι στατιστικές εναντίον σου. Μόλις 1%. Και επειδή ήσουν αγόρι, τα πράγματα ήταν ακόμη πιο δύσκολα, έτσι είπαν οι γιατροί. Δεν τους θύμωσα ποτέ, ό,τι κι αν μου έλεγαν, και για πολύ καιρό μου έλεγαν σχεδόν πάντα δυσάρεστα.
Με τον μπαμπά σου συμφωνήσαμε να μην σε αγγίζουμε για να μην κολλήσεις τίποτε από εμάς. Δεν άντεχα στη σκέψη να αρρωστήσεις εξαιτίας μου. Μια φορά, κρυφά από τον μπαμπά, μια μαία μου άνοιξε το πορτάκι. Ένιωθα ότι δεν μπορούσα να σε βοηθήσω και αυτό δεν μπορούσα να το αντέξω. Πώς άντεξα να σε αφήσω να παλεύεις μόνος σου; Ζούσα για τη στιγμή που μετά τη συνήθη ιεροτελεστία έξω από την πόρτα της ΜΕΝΝ θα ερχόμουν στο τζαμάκι να σου ψιθυρίσω. Ντρεπόμουν τόσο, αλλά, όταν ερχόμουν, το ξεχνούσα. Υπήρχαμε εσύ και εγώ. Για έξι μήνες ζούσα μόνο για να έρθω εκεί στο γνωστό μας ραντεβού.
Η ζωή μου έμοιαζε να έχει σταματήσει. Δούλευα όσο μπορούσα, αλλά για τους άλλους στην πραγματικότητα δεν υπήρχα, ζούσα και λειτουργούσα σαν ρομπότ. Όλη η ζωή μου αυτά τα λεπτά, άλλοτε λιγότερα άλλοτε περισσότερα, ποτέ όμως αρκετά για να σου πω όσα ήθελα. Τα υπόλοιπα σου τα έλεγα μέσα μου τα βράδια που δεν κοιμόμουν ελπίζοντας ότι με ένα μαγικό τρόπο θα έφταναν στα αφτιά σου. Οι μαίες, προτού φύγουμε μαζί για το σπίτι, μου είπαν ότι τα άλλα μωρά τα βράδια κοιμούνταν, εσύ όχι, ξαγρυπνούσες τελικά μαζί μου!
Για καιρό θυμόμουν τα πάντα, τις επεμβάσεις, τις μεταγγίσεις, τις άπνοιες και τις λοιμώξεις, που ήρθαν η μία μετά την άλλη. Και κάθε φορά που θυμόμουν, το ίδιο πάντα συναίσθημα. Ίσως κάποτε ξεχάσω. Θέλω να ξεχάσω, θέλω και να θυμάμαι. Πως σε αυτόν το αγώνα βγήκαμε και οι δύο νικητές. Νόμιζα ότι δεν ήμουν δυνατή. Αυτούς τους έξι μήνες έμαθα τελικά ότι είμαι. Νόμιζα ότι δεν είχα υπομονή. Αυτούς τους έξι μήνες έμαθα ότι έχω. Νόμιζα ότι έχω πίστη, τελικά έμαθα να έχω. Εκείνο το απόγευμα, μετά από 4 μήνες στη ΜΕΝΝ, δεν ξέρω πώς άντεξα αυτά τα 30 λεπτά να περιμένω για να μάθω. Ήταν αρκετές οι φορές που περιμέναμε να ανοίξει η πόρτα καθυστερημένα και κάθε φορά ο κάθε γονιός ευχόταν να μην είναι η δική του σειρά. Αυτούς τους μήνες ήρθα τόσο κοντά στο θάνατο, αλλά στην πραγματικότητα δεν ένιωσα ποτέ πιο κοντά στη ζωή.
Όταν γεννήθηκες, ελάχιστοι το έμαθαν και ήρθαν να με δουν. Όμως τελικά εγώ δέχθηκα τα καλύτερα δώρα που μπορεί να δεχθεί μια μητέρα, πολλές φιάλες αίμα αλλά και μητρικό γάλα από μια μητέρα που δεν με γνώριζε καν.
Κάποιοι θα πουν πως δεν είμαι η ίδια όπως πριν. Και ναι, δεν είμαι. Για κάποιους μπορεί να είμαι υπερβολική, υπερπροστατευτική, για άλλους άκαμπτη, αυστηρή. Αλλά κανείς που δεν έχει περάσει την πόρτα αυτή, δεν ξέρει για τι πράγμα μιλά. Και πλέον δεν με αφορά το τι θα πουν αυτοί που δεν γνωρίζουν, αυτοί που αδιαφορούν. Γιατί ξέρω πια τι είναι σημαντικό. Ξέρω για ποια πράγματα αξίζει να προσπαθείς. Και ναι, δεν θα πάψω να φοβάμαι, αλλά ξέρω πια ότι για να νικήσεις πρέπει να πολεμήσεις. Εσύ μου έδειξες τον δρόμο.
Πριν λίγες μέρες πήγαμε μαζί για να κάνω το αντιγριπικό εμβόλιο. Όταν κατάλαβες ότι ο φαρμακοποιός θα με τσιμπούσε με τη βελόνα, πήρες το χέρι μου στα χέρια σου και το έσφιξες δυνατά! Ο φαρμακοποιός μου είπε: «Ο γιος σου είναι ιππότης!». Ένας ιππότης 22 μηνών. Με τα σημάδια στο σώμα του για παράσημα.
Όταν ήρθες στο σπίτι από τη ΜΕΝΝ, σου ζήτησα συγγνώμη χίλιες φορές. Σου φίλησα τα χεράκια-κέντημα, όπως είπε μια φίλη, χίλιες φορές. Ξέρω όμως πως η συγγνώμη δεν είναι παρά μόνο μια λέξη. Κι έτσι σου δίνω μια υπόσχεση. Δεν μπορώ δυστυχώς να σου υποσχεθώ ότι η ζωή θα είναι εύκολη και ρόδινη πάντα. Μπορώ όμως να σου υποσχεθώ ότι ο μπαμπάς και εγώ θα είμαστε πάντα δίπλα σου!
Η μαμά σου
Πηγή: 31ebdomades.gr
