Τα παιδιά μας δεν μας ανήκουν..H απεριόριστη υπακοή καταστρέφει την παιδική ψυχή…
Το μέσο παιδί, κάνει τα πράγματα σωστά. Το παιδί χωρίς όρια, κάνει το σωστό πράγμα. Μην αναγκάζετε τετράγωνα παιδιά να περάσουν από στρογγυλές τρύπες (Γ. Κόρας).
Τι είναι αυτό που πραγματικά ζητούμε από τα παιδιά μας; Να υπακούουν τους γονείς τους για να είναι «καλά» παιδιά; Να «πετύχουν» στη ζωή τους; Να είναι ευτυχισμένα; Ένα πράγμα ξέρω.
‘Οτι πάνω από όλα, θέλω η κόρη μου να είναι ευτυχισμένη. Οτιδήποτε κάνει. Και έχω πει στον εαυτό μου ότι θα κάνω τα πάντα για να της δώσω τα φτερά που χρειάζεται για να πετύχει τα όνειρα της.
Αλλά αν δεν μου αρέσουν τα όνειρα της; Αν θεωρώ και κρίνω – βασιζόμενος στη δική μου εμπειρία – ότι αυτά που η ίδια βλέπει ως όνειρα μπορεί να μετατραπούν σε εφιάλτες; Θα κάτσω αμέτοχος; Διάβασα πρόσφατα ότι το να προσπαθούμε να ελέγχουμε το παιδί μας σχεδιάζοντας το δικό του μέλλον δεν αφήνει το παιδί να βρει το δρόμο του ως ενήλικας. Μ’ αυτόν τον τρόπο μάλιστα το μόνο που καταφέρνουμε είναι να το ακρωτηριάζουμε ψυχικά και να το περιορίζουμε.
Και ότι ως γονείς οφείλουμε να αφήσουμε τα παιδιά μας να κάνουν μόνα τους τις επιλογές τους, χωρίς να προβάλουμε επάνω τους τις δικές μας προσωπικές φιλοδοξίες και προσδοκίες. Γιατί τα παιδιά τελικά, δεν είναι κτήματα μας. Και αν θέλουμε πραγματικά να συνεισφέρουμε στη χαρά της δημιουργίας, μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά μας την ευκαιρία να πάρουν τις ευθύνες για το μέλλον στα χέρια τους!
Μα εγώ σε καμία περίπτωση δεν θέλω να περιορίσω το παιδί μου, πόσο μάλλον να καταστρέψω την ψυχή της. Ούτε θέλω να σχεδιάσω εγώ το δικό της μέλλον. Ίσα ίσα θέλω να πάρει το μέλλον στα χέρια της. Όμως νιώθω και μια υποχρέωση ως πατέρας να τη νουθετήσω, να της υποδείξω τυχόν λάθη, να της δείξω το σωστό δρόμο.
Ποιος είναι όμως ο σωστός δρόμος; Ο δικός μου δρόμος σύμφωνα με τα δικά μου μέτρα και σταθμά, τις δικές μου επιλογές, τα δικά μου λάθη; Μάλλον όχι… Ο μεγάλος ποιητής και φιλόσοφος Khalil Gibran λέει στον «Προφήτη»: Τα παιδιά σας δεν είναι δικά σας παιδιά, είναι γιοι και κόρες που ίδια η ζωή χάρισε στον εαυτό της. Ήρθαν μέσω εσάς, αλλά όχι από εσάς.
Και παρά που είναι κοντά σας, δεν σας ανήκουν. Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι και τις σκέψεις σας, Γιατί εκείνα έχουν τις δικές τους, προσωπικές σκέψεις. Μπορείτε να φιλοξενήσετε τις σάρκες τους, αλλά όχι και τις ψυχές τους.
Γιατί οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο. Το οποίο εσείς δεν μπορείτε να επισκεφθείτε ούτε στα όνειρά σας. Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάζετε, Αλλά μην ζητάτε εκείνα να γίνουν σαν κι εσάς. Γιατί η ζωή δεν γυρίζει πίσω, ούτε παραμένει στο χθες…
Τα παιδιά μας δεν μας ανήκουν
Πηγή :superdad.gr
