Με κομμένη την ανάσα παρακολουθούσαμε την εξέλιξη της απαγωγής ενός παιδιού τις προάλλες. Ο φόβος, η σύγχηση η έντονη ανησυχία και άλλα δυσάρεστα συναισθήματα με κυρίευσαν και δεν με άφηναν στιγμή να ησυχάσω.
‘Ετσι ένιωσα εγώ που δεν έχω καμία σχέση με το παιδί, φανταστείτε τι πέρασαν οι γονείς του.
Τι μπορούμε να κάνουμε για να μην περάσουμε ξανά το ίδιο; Τι πρέπει να πούμε στα παιδιά μας;
Δεν μιλάμε ποτέ σε αγνώστους ήταν το πρώτο πράγμα που ήρθε στο μυαλό μου.
Είναι όμως το σωστό;
Με αυτό το σκεπτικό, όλοι όσοι δεν ξέρουμε είναι άγνωστοι, και είναι οι πλείστοι άνθρωποι που βλέπουμε μπροστά μας! Τι θα γίνει αν μια μέρα χαθεί το παιδί σε ένα εμπορικό κέντρο, περιτριγυρισμένο από αρκετούς αγνώστους;
- Διευκρίνισε ποιος είναι ο «άγνωστος»
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να εξασφαλίσεις ότι το παιδί σου καταλαβαίνει πότε κάποιος είναι άγνωστος, Κάποιος που δεν τον γνωρίζει. Όμως κάνοντας αυτήν την συζήτηση θα πρέπει να ξεκινήσεις εξηγώντας του ποιος είναι ο ασφαλής άγνωστος. Το παιδί θα πρέπει να αναγνωρίζει ότι υπάρχουν οι ασφαλείς άγνωστοι από τους οποίους μπορεί να ζητήσει βοήθεια. Όπως για παράδειγμα οι αστυνομικοί ή οι πυροσβέστες. Ακόμη ασφαλείς άγνωστοι μπορεί να είναι οι γονείς ενός συμμαθητή του στο σχολείο. Σε κάθε περίπτωση δεν θα πρέπει να ορίσεις ως «επικίνδυνο» άγνωστο οποιονδήποτε δεν ξέρει. Συχνά τα παιδιά, επηρεασμένα από παραμύθια όπου ο κακός είναι μια μάγισσα με πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, θεωρούν ότι ο κακός θα προδίδεται από την εμφάνισή του. Εξήγησέ του ότι επικίνδυνος άγνωστος μπορεί να είναι οποιοσδήποτε όσο καλοντυμένος ή εμφανίσιμος και αν είναι. Βάλε φίλτρα ώστε να αρχίσει να αξιολογεί ποιοι είναι οι πραγματικοί του άγνωστοι.
Τιπ: Μια μανόυλα με παιδάκι είναι ένα παράδειγμα ασφαλής αγνώστου που θα μπορεί να προσεγγίσει το παιδί αν χαθέι σε ένα εμπορικό κέντρο.
- Να μην ξεχνάμε ότι και τα οικεία πρόσωπα μπορούν να βλάψουν τα παιδιά.
«Το 95% των περιστατικών κακοποίησης ή βιασμών ανηλίκων γίνεται από κάποιο οικείο πρόσωπο, ενώ γύρω στο 50% είναι κάποιο πρόσωπο της οικογένειάς του» είπε χαρακτηριστικά η Κωνσταντίνα Κωστάκου, ψυχολόγος του Τμήματος Ανηλίκων της ΕΛ.ΑΣ.
- Για τα μικρά παιδιά δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε κάποιον άγνωστο και σε κάποιον που απλά γνωρίζουν και λένε ένα «γεια». Αν κάποιος άγνωστος τους ανοίξει κουβέντα, τα παιδιά λόγω της αθωότητας τους θα πιστέψουν ότι ο άνθρωπος αυτός έγινε φίλος τους, οπότε μπορεί να δείξουν εμπιστοσύνη. Είναι όπως με τους γείτονές μας, στους οποίους λέμε κάθε μέρα «Καλημέρα», αρα αυτομάτως είναι φίλοι μας και άξιοι εμπιστοσύνης. Δεν είναι έτσι. Τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν από μικρά τη διάκριση ανάμεσα στο γνωστό, τον φίλο, τον ξένο.
- Μάθε στα παιδιά σου να λένε «Όχι» και να είναι καχύποπτα. Πρέπει να μάθουν να εμπιστεύονται το ένστικτό τους και να είναι υποψιασμένα με τους ξένους. Ένα πολύτιμο μάθημα που πρέπει να δώσεις στο παιδί σου από μικρή ηλικία είναι πόσο ισχυρή είναι η διαίσθησή μας.
- Ένα από τα πιο συνηθισμένα τεχνάσματα τέτοιων ανθρώπων είναι να ζητούν βοήθεια από παιδιά. Αν δεν ήταν επικίνδυνοι, θα ζητούσαν βοήθεια από έναν ενήλικα και όχι από ένα παιδί.
- Πολλές φορές λοιπόν, ο άγνωστος αυτός δεν είναι ακριβώς άγνωστος. Είναι κάποιος που ενδεχομένως τα παρακολουθεί καιρό και ξέρει τις συνήθειες και τις αδυναμίες τους. Συνεπώς είναι πολύ πιθανό ο συγκεκριμένος άνθρωπος να προσπαθήσει να δελεάσει με γλυκά, ένα παιδί που του αρέσουν τα γλυκά, με ζωάκια ένα παιδί που του αρέσουν τα κατοικίδια κ.ο.κ. και εννοείται ότι ξέρει ποιές στιγμές θα τα βρει μόνα τους.
Δείξτε τους βιντεάκια στο YouTube με πραγματικά περιστατικά ώστε να ξέρουν τί να κάνουν σε παρόμοια κατάσταση. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να κυκλοφορούν χωρίς εμάς και χρειάζονται τη βοήθειά μας για να παραμείνουν ασφαλή σε δυνητικά μη ασφαλείς καταστάσεις. Πρέπει να είσαι 1000% σίγουρος/η πριν αφήσουν το χέρι σου και ανοίξουν τα φτερά τους.
