Το ξέρω πως ακόμη δεν ανοίξαν τα σχολεία, αλλά ο Σεπτέμβρης πλησιάζει γρήγορα! Και Σεπτέμβρης σημαίνει, κεφάλια μέσα και αρχή νέου σχολικού έτους. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν η δευτέρα δημοτικού που θα πάει φέτος ο Γιώργος θα είναι πιο εύκολη, όπως λένε όλοι και το εύχομαι.
Η περσινή χρονιά, αν και ο Γιώργος τα πήγε μια χαρά, είχε τις δυσκολίες της. Και ο λόγος των δυσκολιών αυτών ήταν το άγριο σύστημα που υπάρχει στην Ελλάδα και σε πολλές χώρες του κόσμου. Ένα σύστημα που δεν σέβεται τον μαθητή, αλλά τον πιέζει να μάθει με τρόπο που αποδεδειγμένα δεν είναι ο τρόπος που μαθαίνουν τα παιδιά. Με έναν τρόπο που βάζει την σκέψη σε κουτάκια. Αλλά, αν και δεν δουλεύει, συνεχίζει και συνεχίζει και που θα πάει δεν γνωρίζω.
Κρέμεσαι από τον κάθε δάσκαλο και την τύχη να σου πέσει ένας καλός και ορεξάτος, ώστε το παιδί σου να αγαπήσει την μάθηση. Ζηλεύω τα παιδιά στον Φουρφουρά και τα παιδιά που φοιτούν στα δημόσια σχολεία της Φύσης και των Χρωμάτων τα οποία ίσως και να μην γνωρίζουν πόσο τυχερά είναι! Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να γυρίσω τα μυαλά του διευθυντή του σχολείου του γιου μου να κάνει μια αλλαγή έστω μικρή προς αυτή την κατεύθυνσή. Υπόσχομαι πως θα προσπαθήσω.
Δεν θέλω να προσβάλω όλες τις λαμπρές εξαιρέσεις των δασκάλων που λειτουργούν με ενσυναίσθηση και σεβασμό προς τους μαθητές τους, που σκοτώνονται στη δουλειά για να μπορέσουν να κάνουν το μάθημά τους ενδιαφέρον και να κινήσουν την περιέργεια των παιδιών για μάθηση! Είμαι σίγουρη πως υπάρχετε εκεί έξω, οπότε μην με βομβαρδίσετε με σχόλια για το πόσο δύσκολη είναι η δουλειά των δασκάλων. Είμαι σίγουρη γι αυτό! Και γνωρίζω πως δεν πληρώνεται αρκετά, όπως πολλά άλλα επαγγέλματα. Όμως το επιλέξατε για κάποιον λόγο, σωστά? Δεν θέλω να προσβάλω γενικά με το σημερινό μου άρθρο. Έκκληση κάνω. Σε γονείς και δασκάλους! Εσείς δάσκαλοι, που δεν είστε ευχαριστημένοι με το σύστημα, αυτό που θα μπορούσατε να κάνετε, είναι να δείτε αν μπορείτε να αλλάξετε σιγά σιγά τα μυαλά των συναδέλφων σαν ώστε η Ελλάδα να αλλάξει το σύστημα των σχολείων της και να γίνουν σχολεία σαν αυτά στον Φουρφουρά και σε άλλα μέρη της Ελλάδας, που έχουν ξεκινήσει να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Εσείς γονείς (κι εγώ μαζί), πρέπει να απαιτήσετε αυτή την αλλαγή και να βοηθήσετε να γίνει! Για τα παιδιά μας πρόκειται άλλωστε!
Ποιος ο λόγος? Ξέρετε κάτι? Όταν το παιδί μου πήγε δημοτικό την περσινή χρονιά, δεν ήξερα τι θα συναντήσω. Ήμουν σίγουρη πως θα διαφωνούσα με πολλά και είπα πως παρ’όλα αυτά, εγώ θα διατηρήσω τον σεβασμό του Γιώργου προς την δασκάλα του. Θα βρίσκω τρόπους να την δικαιολογώ χωρίς να συμφωνώ απόλυτα μαζί της και θα μείνω χαλαρή στο τι, πως και πόσο ο Γιώργος θα ασχολείται με τις εργασίες του για το σπίτι. Δεν μας ενδιαφέρουν τα αυτοκόλλητα του είπα. Η προσπάθεια μας ενδιαφέρει. Όλα καλά μέχρι εδώ? Ε λοιπόν, έχω να σας πω κάτι! Αυτό δεν λειτουργεί τελικά!
Και τώρα θα σας πω και τον λόγο δίνοντας μερικά παραδείγματα μέσα από την τάξη, όχι απαραίτητα από την δική μας τάξη, αλλά και άλλα παραδείγματα, από διαφορετικές τάξεις, από διαφορετικά σχολεία!
Ξέρετε γιατί δεν λειτουργεί η δική μου προσπάθεια να κάνω ένα παιδί που θα είναι πιο χαλαρό και δεν θα νιώθει φόβο? Γιατί όταν μια δασκάλα βάζει αυτοκόλλητο σε μια φωτοτυπία, που άλλες φορές είναι σούπερ αυτοκόλλητο, άλλες όχι τόσο σούπερ, άλλες φορές γράφει μπράβο, άλλες πολύ καλά, άλλες φορές βάζει θαυμαστικά, άλλες ερωτηματικό και άλλες στεναχωρημένη φατσούλα σε σφραγίδα, είναι βαθμολογία! Στο πρωτάκι??? Όταν στην πρώτη φωτοτυπία του χρόνου δεν παίρνουν όλα το ίδιο αυτοκόλλητο, είναι τρομοκρατία για το παιδί! Και όταν η φωτοτυπία του κάθε μαθητή περνάει μπροστά από όλους τους μαθητές για να δουν όλοι πόσο καλά ή χάλια έκανες την φωτοτυπία σου, είναι απλά έλλειψη σεβασμού!
Όταν από την πρώτη εβδομάδα που πάνε σχολείο τα παιδιά, μαθημένα σε ένα νηπιαγωγείο, όπου έπαιζαν και βόλταραν και μιλούσαν μέσα στην τάξη, μπαίνουν τιμωρία στον πίνακα όρθια για να μάθουν να μην το ξανακάνουν, είναι στην καλύτερη, μια κακή αρχή! Όταν από τις τάξεις της πρώτης δημοτικού, ακούγονται αγριοφωνάρες και απειλές, είναι λεκτική κακοποίηση! Όταν δασκάλα σπάει το μολύβι του μαθητή της παραδειγματικά μέσα στην τάξη, είναι κακοποίηση επίσης. Και όταν μετά η δασκάλα αυτή τους κάνει χίλια δυο όμορφα πράγματα στην τάξη με πλαστελίνες, με βίντεο, τραγούδια κλπ αφού τα παιδιά έχουν υποστεί όλα τα παραπάνω, τότε είναι σχιζοφρένεια! Πώς θα αισθανόταν η ίδια η δασκάλα σε ένα συνέδριο για εκπαιδευτικούς αν όταν μίλησε στον διπλανό της ή έγραφε ένα sms στο κινητό της, ο ομιλητής της άρπαζε το κινητό, το έσπαγε και την έβαζε να κάτσει όρθια μπροστά σε όλους τους άλλους εκπαιδευτικούς? Ή αν σχολίαζε τον τρόπο με τον οποίο διαβάζει, αργό και χαζό? Ή άμα ο ομιλητής πάντα, τους έβαζε να κρατούν σημειώσεις, μετά τις κοιτούσε, τις σχολίαζε και τις βαθμολογούσε και τις έδειχνε σε όλους τους εκπαιδευτικούς της αίθουσας? Μμμμμ… Δεν ακούγεται πολύ καλό συνέδριο έτσι? Δεν νομίζω να ξανά πατούσατε σε κάτι τέτοιο? Αν από την άλλη, έκανε παιχνίδια, σας έβαζε να συζητάτε μεταξύ σας και να μάθετε πράγματα ο ένας από τον άλλον, αν διασκεδάζατε σ’αυτό το συνέδριο μαθαίνοντας πολλά και διάφορα που αφορούν την δουλειά σας?
Ερώτηση λοιπόν: γιατί υπάρχουν οι φωτοτυπίες για το σπίτι την στιγμή που απαγορεύονται? Φωτοτυπία μαθηματικών, φωτοτυπία γλώσσας, αντιγραφή στο τετράδιο και για τα δύο μαθήματα. Όχι 2 σειρές! 10 σειρές! Ο Γιώργος την πρώτη φορά που είδε τι είχε να γράψει, με κοιτούσε με βουρκωμένα τα μάτια! Δεν το πίστευε! Το δαχτυλάκι του πονούσε από την δεύτερη μέρα σχολείου, κι εγώ κοιτούσα τον κάλλο που έχω στο δικό μου δάχτυλο και η μητέρα μου του έδειχνε τον δικό της! Τι άλλαξε δηλαδή τόσες γενιές μετά? Ότι δεν τρώνε ξύλο τα παιδιά μας??? Χαίρω πολύ!
Ακόμη και άρρωστος να ήταν ο Γιώργος, πήγαινα στο σχολείο του να πάρω τις φωτοτυπίες και αρρωστούλης όπως ήταν, κάναμε τα μαθήματά του, γιατί πότε ακριβώς θα κατάφερνε να κάνει 2-3 φωτοτυπίες γλώσσας μαζεμένες, άλλες 2-3 φωτοτυπίες μαθηματικών και αντιγραφή και όλα τα άλλα? Γιατί να πρέπει να τον πείσω πως οι δασκάλες είναι καλές, αλλά έχουν κι αυτές τα προβλήματά τους και τις αντοχές τους και ξεσπάνε στα παιδιά καμιά φορά? Οι δασκάλες γνωρίζουν ότι ένα παιδί έχει κι αυτό τα δικά του θέματα όπως και οι ίδιες? Όταν ξεσπάει λοιπόν αυτό το παιδί, γιατί μπαίνει τιμωρία ενώ η δασκάλα όχι? Και γιατί να του λέω εγώ πως ακόμη κι αν οι δασκάλες λένε στα παιδιά πως αν δεν προσπαθήσουν αρκετά, θα πρέπει να ξανακάνουν την πρώτη, δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση και απλά τους το λέει για να προσπαθούν πιο πολύ? Πότε ο φόβος ισούται με αγάπη για μάθηση και σεβασμό σ’ αυτόν που σε μαθαίνει? Και το ερώτημά μου συνεχίζει. ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ???
Στα σχολεία μας έχουμε ΠΟΛΥ ύλη (και όλο λένε να την αυξήσουν! Αν είναι δυνατόν δηλαδή τα παιδιά στο γυμνάσιο να κάνουν αρχαία! Δύο γλώσσες και 5-6 φροντιστήρια!). Φεύγουμε από τα σχολεία μας περήφανοι γιατί μαθαίνουμε πράγματα που μαθαίνουν άλλοι στο πανεπιστήμιο! Με ποιο κόστος και γιατί? Να νιώθεις βλάκας μέσα στην τάξη επειδή μαθαίνεις λίγο διαφορετικά από τα άλλα παιδιά, μιας και δεν έτυχε να μαθαίνεις παπαγαλία, να τρως τον χειμώνα σου σαν παιδί διαβάζοντας από την πρώτη 2 ώρες την ημέρα γιατί σου βάζουν από τόσο μικρό να κάνεις μαθήματα στο σπίτι αντί να χαλαρώσεις (τι θα γινόταν αν τα παιδιά δεν είχαν καθόλου εργασίες στο σπίτι?). Να φοβάσαι τον δάσκαλο και την δασκάλα σου, ακόμη κι αν σε θεωρεί καλό παιδί και καλό μαθητή, γιατί βλέπεις τι συμβαίνει στους άλλους και τρέμεις την ώρα που θα συμβεί και σε σένα αν κάνεις λάθος. Να έχεις και την μαμά σου στο σπίτι να σε πιέζει, γιατί όσο χαλαρή κι αν είναι, προσπαθεί να σε προστατεύσει από το σύστημα και την ντροπή σου αν δεν τα κάνεις σωστά και σε μαλώσει η δασκάλα ή σου βάλει άσχημο αυτοκόλλητο, γιατί το σύστημα σε κάνει να ντρέπεσαι! Να μην αγαπάς το σχολείο, παρά μόνο τα διαλείμματα και τις εκδρομές και αργότερα τις κοπάνες! Και στο κρεσέντο τις παιδείας οι πανΕλλήνιες. Ο εφιάλτης κάθε παιδιού! Και τέλος, να φτάνεις σε μια ηλικία που δεν θυμάσαι ΤΙΠΟΤΑ από όλα αυτά τα μαθήματα που είχες κάνει στο σχολείο, ακόμη κι αν ήσουν αριστούχος μαθητής!
Δηλαδή σκέφτομαι λιγάκι. Μόνο λιγάκι… Πόσο πιο εύκολα θα ήταν αν το γράμμα Αα τα παιδιά το ζωγράφιζαν πάνω σε ένα αβγό πχ. Αν έβγαιναν μετά στην αυλή να ψάξουν να βρουν πράγματα που ξεκινάνε από το Αα, και μετά με τα αβγουλάκια τους σχεδίαζαν το γράμμα στο προαύλιο του σχολείου και η δασκάλα να τους διάβαζε το μάθημα κάτω από το δέντρο, καθώς αυτά το τρώνε? Ή αν το 10, το μάθαιναν μαζεύοντας το κάθε παιδί και από 10 αντικείμενα μέσα ή έξω από την τάξη και μετά με μολύβια ή με ότι αντικείμενο, το σχεδίαζαν κιόλας ? Και αν στο μάθημα έβγαιναν στον λαχανόκηπο του σχολείου να φυτέψουν 10 σποράκια και στο μάθημα για το περιβάλλον, τα φρόντιζαν? Ή αν με τουβλάκια lego μάθαιναν τις μονάδες τις δεκάδες κλπ? Κι ας έκανε και κάποιο παιδί ένα διαστημόπλοιο την ώρα του μαθήματος! Δεν πειράζει! Πόσα τουβλάκια άραγε χρησιμοποίησε για να το φτιάξει? Θυμάται? Πάνω από 10, κάτω από 10? Με μαλακές μπαλίτσες τα παιδιά να προσπαθούν να ρίξουν το τενεκεδάκι με το γράμμα που θα φωνάξει η δασκάλα, ή την λέξη που θα φωνάξει η δασκάλα! Να στύβουν τον χυμό από πορτοκάλι και να καθαρίζουν μετά καθώς ευχαριστιούνται τον χυμό που μόλις έφτιαξαν, μιλώντας για τις βιταμίνες, και άλλα πολλά! 😉
Τα παιδιά μαθαίνουν καλύτερα με το παιχνίδι! Το παιχνίδι!!! Ότι μας είχαν μάθει κάποιοι καθηγητές μου τότε με παιχνίδι, με χιουμορ, ακόμη το θυμάμαι! Μόνο αυτά όμως! Το κλασσικό ΜΕΘυσμένος ΑΙΘίοπας ΠΡΟΠονείται ΒΟΥΤώντας, ακόμη το θυμάμαι πχ. Όπως και το ότι η Μεθανόλη μυρίζει σαν κλανιά (γιατί είναι το ίδιο με την κλανιά). Θυμάμαι την Ιφιγένεια εν Αυλίδι, γιατί η καθηγήτρια μας την έλεγε με τόσο πάθος που θέλαμε να συνεχίσει και παρακάτω! Δεν θυμάμαι τους νομούς της Ελλάδας, κι ας τους είχα μάθει νερό. Δεν θυμάμαι ολοκληρώματα, δεν θυμάμαι ιστορία της Ελλάδας. Δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα! Και τα περισσότερα από αυτά δεν μου χρειάστηκαν η αλήθεια στις σπουδές μου αργότερα, αν και τώρα θα ήθελα να γνωρίζω ειδικά την πρόσφατη ιστορία μας, αν και αυτήν δεν την είχαμε καλύψει καν, μιας και δεν ήταν SOSαρα!
Με όσους εκπαιδευτικούς κι αν έχω μιλήσει, συμφωνούν πως το σύστημα είναι σκάρτο! Γιατί δεν ενώνουμε λοιπόν τις δυνάμεις μας να κάνουμε κάτι διαφορετικό? Η αρχή έγινε! Με τα σχολεία της Φύσης και των Χρωμάτων, αποδεικνύεται πως όλο αυτό μπορεί να γίνει και στα δημόσια σχολεία! Τι περιμένουμε? Εγώ είμαι πρόθυμη να βοηθήσω! Count me in ένα πράμα! Μόνη μου δεν μπορώ! Αποκλείεται όλοι οι γονείς να συμφωνούν με όλο αυτό που συμβαίνει στα παιδιά τους! Τον φόβο, την κούραση! Δάσκαλοι, είμαστε μαζί σας για να κάνουμε την αλλαγή. Δεν μπορούν όλα να αλλάξουν αμέσως, αλλά βήμα βήμα, γίνεται! Τα παιδιά μας αξίζουν διαφορετικά σχολεία! Πάμε να τα φτιάξουμε???
Και επειδή δεν θέλω και πολύ, άνοιξα ένα γκρουπ το οποίο ελπίζω να γίνει πηγή έμπνευσης για όλους όσους θέλουν να αλλάξουν την παιδεία. Γονείς, εκπαιδευτικοί, όσοι μπορούν να κάνουν κάτι. Τοπικές ομάδες, πανελλαδικές δράσεις. Πολλά θα γίνουν σιγά σιγά! Όποιος θέλει, ας μπει ΕΔΩ να ξεκινήσουμε!
γράφει η Λυδία Θεοχάρη
Πηγή: http://mamalydia.wordpress.com/2014/07/30/ta-paidia-aksizoun-diaforetika-sxoleia/
